By Ο Παναθηναϊκός επέστρεψε από την Τούμπα όχι απλώς με (τιμητική βάσει εικόνας) ήττα από τον ΠΑΟΚ, αλλά και ενισχύοντας με την επαναλαμβανόμενα άσχημη εικόνα του την αίσθηση πως θα χρειαστεί πολλά και καλύτερα για να υπερασπιστεί μέχρι τέλους το +1 που τον κρατάει πλέον στην 2η θέση της Stoiximan Super League.
“Μα, για όσους δεν το έχουν – ακόμη – καταλάβει, ασυνόδευτη από σταθερότητα, συνέπεια, όχι a la carte διάθεση και ενέργεια, όσο πολύτιμη κι αν είναι, δεν λέει τίποτα σε τούτα τα εύθραυστα ελέω εύθραυστων ομάδων, playoffs.
Υπενθύμιση ενδεικτική: δύο εκτός έδρας παιχνίδια ακολουθούν για τους πράσινους.
Και διπλό έχουν να πανηγυρίσουν από τα μέσα Δεκεμβρίου”.
Το κλείσιμο του αμέσως προηγούμενου σημειώματος. Αμέσως μετά την καλύτερη – μαζί με το εντός έδρας παιχνίδι με τη Φιορεντίνα – εικόνα του Παναθηναϊκού αν όχι στη σεζόν, έστω μετά την αλλαγή του χρόνου, την επιβλητική τριάρα επί του ΠΑΟΚ στο Στάδιο, αποτέλεσμα που έστειλε τους πράσινους με πλεονέκτημα και… κανονάκια στο δεύτερο μισό των playoffs της Stoiximan Super League.
Το ένα, πιθανώς το σημαντικότερο, κάηκε το βράδυ της Κυριακής (27/4) στην Τούμπα. Και πώς να γίνει αλλιώς;
Ναι, στο ποδόσφαιρο έχει γίνει, γίνεται. Ναι, ο Παναθηναϊκός ο ίδιος το έχει κάνει. Δύο φορές σε αυτό το διάστημα, στο 2025, στα δύο εντός έδρας παιχνίδια με την ΑΕΚ.
Προηγήθηκε νωρίς, έδωσε την μπάλα, αδιαφόρησε για δαύτη και κέρδισε.
Στο πρώτο, γεναριάτικο παιχνίδι, ως το τέλος. Στο δεύτερο, των playoffs, θυμήθηκε να (ξανά) παίξει μόνο στο τελευταίο τέταρτο, έχοντας απέναντί του μια (ακόμα περισσότερο από αυτόν) φοβική και διαλυτική, ακόμα και με το παραμικρό αντίθετο φύσημα του ανέμου, ομάδα.
Δεν είναι όμως νόρμα που επιβεβαιώνεται. Όχι πάντα, έστω συνήθως. Δεν είναι πρακτική που αγιάζει τα μέσα. Δεν είναι τρόπος που φτιασιδώνεται με το αποτέλεσμα.
Και κυρίως, δεν μπορεί να αποτελεί προσέγγιση ικανή να κινητοποιήσει, να εμπνεύσει (εαυτούς, τους πράσινους, και αλλήλους, τους αντιπάλους τους).
Το αντίθετο συμβαίνει.
Όταν είτε ξεχνάς, είτε δεν θέλεις, είτε ακόμα χειρότερα δεν μπορείς να υπηρετήσεις τα βασικά, την ουσία, τότε, προφανώς, το άθλημα, δεν – μπορεί να – είναι σύμμαχός σου.
Ο Παναθηναϊκός στην Τούμπα, πολύ απλά, δεν έπαιξε. Δεν έκανε τίποτα που να δικαιολογεί ούτε τη θέση του, ούτε την παρηγοριά που αναζητά στο φινάλε της σεζόν.
Παρηγοριά που όμως, είναι – ή μπορεί να γίνει – παρακαταθήκη για το ξεκίνημα (και όχι μόνο για δαύτο) της επόμενης χρονιάς.
Κι ανεξαρτήτως της όποιας επικοινωνιακής αξιοποίησης μιας κατάκτησης της δεύτερης θέσης, ταβάνι… χρυσόσκονη για μια πλήρως αποτυχημένη σεζόν σε κάθε επίπεδο, ειδικά συνεκτιμώντας τις προδιαγραφές με τις οποίες (εμφανίστηκε πως) χτίστηκε η συγκεκριμένη ομάδα, αυτή η δεύτερη θέση – τη δεδομένη στιγμή – επιβάλλεται να αντιμετωπίζεται ως ζωτικής σημασίας επιδίωξη.
Διαφορετικά, ο σκύλος θα συνεχίσει να κυνηγάει την ουρά του. Και, υπενθύμιση, ποτέ δεν έχει υπάρξει κανείς που την έχει πιάσει.
Παίζοντας με τον χρόνο και όχι με την μπάλα
Ο επιστημονικότερος τρόπος να πεις ψέματα, να κρυφτείς, είναι τα στατιστικά. Ατάκα άλλης εποχής, άλλου αθλήματος.
Δεν αντανακλά – στις μέρες μας πια, με τα analytics εργαλείο νοτισμένο στην ουσιώδη επαγγελματική καθημερινότητα – την πραγματικότητα, κάθε άλλο.
Χωρίς ιδιαίτερη εμβάθυνση: μία τελική έγραψε η σούμα. Όλη κι όλη. Σε κοντά 100 λεπτά ποδόσφαιρου.
Κι αυτή από στατική φάση. Μόλις στο τρίτο λεπτό της αναμέτρησης. Αυτή που έφερε το ιδανικό ξεκίνημα των πράσινων απόβραδο Κυριακής.
Τίποτα να μην γίνονταν – εκατέρωθεν – έκτοτε, το παιχνίδι εκεί κιόλας, να έσβηνε, τιμή και πίστωση στον τρόπο, δεν θα απέφερε στον Παναθηναϊκό.
Πόσο μάλλον που δεν έφερε, έτσι κι αλλιώς, τίποτα και στον λογαριασμό του.
Μετά από εκείνο το κόρνερ που οδήγησε στο γρήγορο προβάδισμα των πράσινων, το αμέσως επόμενό κερδήθηκε στο 80’.
Πιθανώς όμως το πιο ενδεικτικό της προσέγγισης ήταν πως στα μέσα του πρώτου ημιχρόνου, ο (μακράν του δεύτερου κορυφαίος και αυτός που με τις επεμβάσεις του απέτρεψε την μετατροπή της εικόνας και της στατιστικής σε σκορ) Ντραγκόβσκι δέχτηκε προειδοποίηση για καθυστέρηση στην εκτέλεση ενός ελεύθερου.
Στο 24′. Για καθυστέρηση.
Έτσι, το σήμα δίνεται. Είτε είναι αντανακλαστικό είτε – ακόμα χειρότερα – τακτική οδηγία.
Το παιχνίδι με τον χρόνο, δεν μπορεί να υποκαταστήσει το παιχνίδι με την μπάλα. Το πρώτο, δείχνει έλλειψη εμπιστοσύνης.
Κι έτσι, θα προκύψουν λάθη, όπως αυτό που χάρισε το κόρνερ από το οποίο προήλθε η ισοφάριση του Δικέφαλου.
Αχρείαστο, για την ιστορία, ήταν και το κόρνερ που παραχωρήθηκε και οδήγησε στο 0-1.
Η σύγκριση της εικόνας των δύο ομάδων, αμέσως μετά τα δύο αυτά λάθη, πρόσθετα ενδεικτική.
Το δεύτερο, το παιχνίδι με την μπάλα, ακόμα πιο ανησυχητικό για τους πράσινους. Μηδέν στο πηλίκο.
Όχι μόνο όταν χωρίς την παραμικρή ζέση την άφηναν σε πόδια ασπρόμαυρων (όλη η αγωνιστική λογική του ΠΑΟΚ πέρασε από τα γεμίσματα και το playmaking του Μιχαηλίδη.
Μια φορά που κάποιος να επιδίωξε να το σταματήσει, να του το κάνει δύσκολο, να προσπαθήσει να προκαλέσει κάτι διαφορετικό, δεν υπήρξε…), αλλά ακόμη κι όταν, με τα δεδομένα να έχουν αλλάξει πια, στο τέλος του παιχνιδιού, την πήραν.
Ψέματα. Νόμισαν πως παίζοντας με δύο και τρεις επιθετικούς την ίδια στιγμή – άλλο όνειρο άλλης εποχής και δαύτο – θα έφτανε για να ξέρουν και τι να την κάνουν.
Ανερμάτιστη φιλοδοξία, συνταγή που υπογραμμίζει την αδυναμία. Και πλέον, στο παρά δύο της ολοκλήρωσης της σεζόν, δεν μπορούν οι δομικές κακοτεχνίες να προσφέρουν άλλοθι.
Αυτές υπάρχουν. Κι επιβάλλεται όχι απλώς να επισημαίνονται, αλλά σε επίπεδο ευθυνών να καταλογιστούν (ειδικά εφόσον δεν είναι μία).
Το παράδειγμα του αριστερού μπακ φτάνει και περισσεύει.
Βασικός αναζητήθηκε το περασμένο καλοκαίρι, ο πρώτος κλεισμένος (Ρεμπότσο), κάηκε άρον άρον από το φόβο και μόνο των αντιδράσεων της κοινής γνώμης, στην τούρλα του Σαββάτου αποκτήθηκε και πληρώθηκε χρυσάφι ο δεύτερος (Μαξ), χωρίς το παραμικρό εχέγγυο έστω μιας τυπικής παρουσίας, για να φτάσουμε Μάιο κι ο Μλαντένοβιτς να έχει παίξει… περισσότερο από τα παιχνίδια που έχει δώσει ο Παναθηναϊκός και στην χτεσινοβραδινή απουσία του να επιστρατεύονται μαγικά για να καλυφθεί το κενό του.
Αλυσίδα είναι. Όλα. Κι αν αντιμετωπίζονται διαφορετικά, τότε νομοτελειακά οι κρίκοι δεν ενώνονται, αλλά χάσκουν. Σπάνε.
Κι όποιες συνδέσεις έχουν δημιουργηθεί, έστω και περιστασιακά διαλύονται και αυτές.
Είτε – για παράδειγμα – έχουν να κάνουν με το αρχικό μπουστάρισμα των πρώτων ημερών του Ρουί Βιτόρια στον πάγκο, είτε αφορούν νούμερα, βαθμούς και κατάταξη.
Μια ισοπαλία, απλώς μια ισοπαλία, στην Τούμπα θα έφερνε τον Παναθηναϊκό στο +4 κι από τους δύο διώκτες του και θα κρατούσε τα κανονάκια του ως την ολοκλήρωση των playoffs δύο.
Εξακολουθεί, ναι, να έχει την τύχη στα δικά του χέρια, αλλά αλήθεια, έχοντας συμπληρώσει 4,5 μήνες χωρίς διπλό, δείχνοντας και πάλι χτες ό,τι εδώ και τρεις γεμάτους μήνες (με μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού εξαιρέσεις), ποια είναι η αίσθηση που δημιουργεί για να κάνει αυτή την τύχη πραγματικότητα;
Όχι μόνο σε αλλήλους, αλλά και σε εαυτούς.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
