By Η διαφορά του “καλού παίκτη” από την “επιτυχημένη μεταγραφή”, η εφετινή ευστοχία του Παναθηναϊκού και οι αυξημένες απαιτήσεις ενόψει του καλοκαιριού.
Γράφει ο Γιάννης Σερέτης
Εύκολα θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι η περυσινή μεταγραφική περίοδος (καλοκαιρινή + χειμερινή) ήταν εκείνη με τη μεγαλύτερη ευστοχία για τον Παναθηναϊκό της εποχής Αλαφούζου μετά από το αλησμόνητο 10/11 του Νίκου Νταμπίζα το 2013 (με Μπεργκ, Καρέλη, Νάνο, Πράνιτς, Αμπέντ, Σίλντενφελντ, Κλωναρίδη και τον άτυχο Εμίρ Μπαϊράμι μοναδική εξαίρεση που επιβεβαίωσε τον κανόνα). Για να είμαστε ακριβείς, ήταν τόσο «εύστοχη» όσο και του καλοκαιριού του 2020, όταν με τεχνικό διευθυντή τον Τσάβι Ρόκα ο Παναθηναϊκός είχε αποκτήσει Χουάνκαρ, Αϊτόρ, Βέλεθ, Μαουρίτσιο, Βιγιαφάνιες, Σαβιέρ και ο Γιάννης Αλαφούζος είχε προσθέσει το κερασάκι του Φώτη Ιωαννίδη, στον οποίο ελάχιστοι πίστευαν…
Ποιος λοιπόν, μπορεί να πει ότι δεν είναι «επιπέδου» Παναθηναϊκού ο δανεικός Ουναϊ, ο Τετέ και ο Πελίστρι; Ποιος μπορεί να πει ότι ο Ινγκασον δεν είναι καλύτερος από τους Σένκεφελντ – Γεντβάι, μετά από τους «μιας χρήσης» δανεικούς Ακαϊντίν και Ούγκο; Ποιος αμφισβητεί ότι οι Σφιντέρσκι – Σιώπης ήταν σωστές κινήσεις; Μοναδική «αποτυχία», λοιπόν, αλλά… παταγώδης αποτυχία, ο Φίλιπ Μαξ. Και μικρότερη του αναμενόμενου, αλλά όχι δα και απογοητευτική η προσφορά του Νεμάνια Μαξίμοβιτς που είχε «υπερδιαφημιστεί». Το 6/8 δεν είναι καθόλου κακό ποσοστό! Προσοχή όμως! Άλλο πράγμα το «καλός παίκτης» γενικώς και αορίστως, άλλο πράγμα «ταιριαστός» σ’ αυτό που θέλει να υποστηρίξει η ομάδα ως τρόπο παιχνιδιού!
Ο καλός παίκτης δεν είναι απαραίτητα και ο καλύτερος για την ομάδα
Τι εννοούμε; Τρομερός με την μπάλα στα πόδια ο Τετέ. Προσφέρει περισσότερα συνολικά σε γκολ, ασίστ, press, αμυντική πειθαρχία από τον Παλάσιος; Όχι. Ταχύτατος, ντριμπλέρ, αέρινος ο Πελίστρι. Προσέφερε περισσότερα από τον Αϊτόρ όταν ο Ισπανός ήταν στα high του; Όχι. Φανταστικός ο Σιώπης, με πολύπλευρη προσφορά, άμεση προσαρμοστικότητα, υποδειγματική ομαδικότητα. Εχει τα χαρακτηριστικά του αμυντικού μέσου που θέλει ο Βιτόρια ή μήπως ένας παίκτης σαν τον Ρουμπέν Πέρεθ των δύο πρώτων ετών ανταποκρίνεται καλύτερα στα «θέλω» του κόουτς;
Πού θέλουμε να καταλήξουμε; Στο απλό και προφανές, το οποίο αποδείχθηκε περίτρανα στην εφετινή σεζόν του Παναθηναϊκού: το ζητούμενο είναι ο κάθε παίκτης να ταιριάζει όσο το δυνατόν περισσότερο στο πλάνο του προπονητή και όλοι μαζί να συνθέτουν ένα σύνολο που θα παρουσιάζει μια ποδοσφαιρική ιδέα βασισμένη σε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Ο Ινγκασον, επί παραδείγματι, είναι σαφώς πιο αξιόπιστος αμυντικά από τους προκατόχους του στο κέντρο της άμυνας, αλλά σε κάθε περίπτωση υστερεί σε ταχύτητα. Με συνέπεια, σε πολλές περιπτώσεις είτε να «ανοίγουν» οι αποστάσεις μεταξύ των γραμμών είτε ο Παναθηναϊκός να υποφέρει στο επιθετικό transition του αντιπάλου.
Xαρακτηριστικά μπορούμε να αναφέρουμε τρία παραδείγματα από τον εφετινό Ολυμπιακό. Πώς ο Μεντιλίμπαρ αξιοποίησε τον Ροντινέι σε θέση δεξιού εξτρέμ διότι αντιλήφθηκε ότι μπορεί να προσφέρει περισσότερα από τους υπόλοιπους ακραίους μεσοεπιθετικούς του, πώς έδωσε στον καταλυτικό για τον εφετινό Ολυμπιακό, Μπάμπη Κωστούλα, περισσότερο χρόνο σε θέση δεύτερου επιθετικού και γιατί έφτασε ο Λορέντζο Πιρόλα να έχει παίξει μόλις πέντε παιχνίδια λιγότερα ως βασικός από τον Νταβίντ Κάρμο (23 έναντι 28). Διότι απλούστατα ο Βάσκος βρήκε σ’ αυτούς τους τρεις παίκτες (όπως και στον Γκαρσία) χαρακτηριστικά που ζητούσε στους συγκεκριμένους ρόλους.
Ο τεράστιος βαθμός δυσκολίας που μπορεί να εκτοξευτεί αν απολυθεί ο Βιτόρια
Το κομβικό, λοιπόν, για τον Παναθηναϊκό στην προσεχή μεταγραφική σεζόν είναι να αποκτήσει παίκτες που θα ταιριάζουν στο σχέδιο του Ρουί Βιτόρια, αν τελικά συμβεί το αναμενόμενο και ο Πορτογάλος παραμείνει στη θέση του. Αν απολυθεί ο Πορτογάλος, ο ήδη υπεραυξημένος εφέτος βαθμός δυσκολίας για την ενίσχυση της ομάδας θα… εκτοξευθεί! Γιατί είναι υπεραυξημένος; Για δύο λόγους.
- Διότι το ρόστερ είναι σε καλό επίπεδο και κάθε «νέος» πρέπει να είναι πιο αποδοτικός από τον παίκτη που προορίζεται να αντικαταστήσει.
- 2. Διότι οι πωλήσεις είναι ένα «αιωρούμενο» ζήτημα και ο προγραμματισμός είναι απαραίτητος δια παν ενδεχόμενο. Θα πωληθεί ο Τετέ; Ο Βαγιαννίδης; Ο Ιωαννίδης; Δύο εκ των τριών; Ουδείς ξέρει. Όμως όποιος πωληθεί, θα πρέπει να αντικατασταθεί με παίκτη που θα προσφέρει περισσότερα κι αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο, δεδομένης της ποιότητας των συγκεκριμένων παικτών που ενδέχεται να πωληθούν.
Οι τέσσερις απαραίτητες κινήσεις
Εκτός, πάντως, της αντικατάστασης εκείνου ή εκείνων που θα πωληθούν, οι τέσσερις απαραίτητες κινήσεις είναι οι εξής…
- 1. Aριστεροπόδαρος στόπερ ταχύτερος του Ινγκασον και (πολύ) καλύτερός του Ισλανδού στο build up.
- 2. Αριστερός μπακ ισάξιος ή ανώτερος του Μλαντένοβιτς, ο οποίος προφανώς στα 34 προς 35 δεν μπορεί να βγάλει με επιτυχία σεζόν με 50 ματς όπως κάνει εφέτος.
- 3. Αμυντικός μέσος με διαφορετικά χαρακτηριστικά από τον Σιώπη, δηλαδή πιο δυναμικός και καλύτερος ως play maker.
- 4. Αριστερός εξτρέμ, μιας και ο Παναθηναϊκός διαθέτει τέσσερις που έχουν παίξει στην καριέρα τους περισσότερα ματς στη δεξιά πτέρυγα και ο Τζούρισιτς που έκανε σούπερ σεζόν, πλησιάζει τα 34.
Εκτός αυτών, ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να αποφασίσει…
- 1. Τι «είδους» δημιουργικό χαφ θα αποκτήσει αν φύγει ο Ουναϊ που διαθέτει unique και δυσεύρετα χαρίσματα.
- 2. Αν θα αποκτήσει «οκτάρι» ταχύτερο των Τσέριν – Μαξίμοβιτς που θα καταθέτει περισσότερα στοιχεία στον αγωνιστικό χώρο, όπως οι Τσικίνιο, Πινέδα, Καμαρά.
- 3. Αν θα έχει ανοιχτά μάτια και αυτιά ανοιχτά για την απόκτηση τερματοφύλακα, δεδομένου ότι μια ομάδα που θέλει να κάνει πρωταθλητισμό μπορεί σίγουρα να έχει τερματοφύλακα ικανότερο με την μπάλα στα πόδια και σαφώς με λιγότερες διακυμάνσεις από του εφετινού Μπαρτλομιέι Ντραγκόφσκι.
