Το μόνο που δεν έχει βρει στην Ευρώπη ο Ναν…

Αν ρωτήσεις 100 Αμερικανούς που παίζουν επαγγελματικά μπάσκετ, ποιος είναι ο λόγος που το κάνουν, οι περισσότεροι θα σου κάνουν μία χειρονομία που παραπέμπει στα… δολάρια.

Ορισμένοι θα σου πουν για την δόξα. Άλλοι, για τους τίτλους. Υπάρχουν και κάποιοι πειραγμένοι που το κάνουν απλώς… for the love of the game.

Ωστόσο, οι 101 στους 100 θα σου αναφέρουν την ίδια λέξη. Παίζουν μπάσκετ για να κερδίσουν τον… ΣΕΒΑΣΜΟ.

Είναι κάτι για το οποίο παλεύουν από την ημέρα της γέννας τους, η έννοια της απόκτησης σεβασμού είναι κάτι διάχυτο στην αμερικανική κοινωνία: στο σχολείο, στο πεζοδρόμιο, στα play-grounds, στα ανοιχτά γηπεδάκια, όπου υπάρχει μπάλα, η έννοια του σεβασμού είναι σημαντικότερη κι από το ίδιο το αποτέλεσμα.

Αν το καλοσκεφτεί κάποιος, αυτός είναι και ο λόγος που ο Κέντρικ Ναν αποφάσισε να περάσει στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Η έλλειψη σεβασμού που ένιωσε προς το πρόσωπό του από τις ομάδες του ΝΒΑ.

Ειδάλλως, δεν θα είχε καμία δουλειά στην Ευρώπη, δεν την ήξερε την Ευρώπη, δεν είχε ιδέα ότι παίζεται κι εδώ οργανωμένο μπάσκετ, πριν από μερικά χρόνια.

Μέσα σε 17 μήνες, αυτός ο σκληρός, παράξενος, σκοτεινός τύπος από το Ιλινόις έχει καταφέρει να κερδίσει μία θέση στους legends της Euroleague.

Στην πρώτη του χρονιά κατέκτησε την ευρωπαϊκή κορυφή, με μερικές μυθικές εμφανίσεις. Φέτος, είναι ο πρώτος της σκόρερ. Μία από τις μεγαλύτερες ατραξιόν της.

Είναι ένας παίκτης που γεμίζει γήπεδα- ξέρω τύπους που πληρώνουν εισιτήριο, μόνο για μόνο για να δουν την προθέρμανση του, όταν σαν άλλος ζογκλέρ χειρίζεται τις μπάλες σαν χάντρες από κομπολόι!

Κι όμως, αυτός ο αλλόκοτος τύπος από το Σικάγο δεν έχει καταφέρει να κερδίσει αυτό που επιζητά περισσότερο από κάθε τι άλλο. Τον σεβασμό μέσα στο παρκέ.

Την αίσθηση ότι θα παίρνει σε κάθε φάση αυτό που πρέπει να πάρει. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Κι αυτό, τον κάνει να βγαίνει από τα ρούχα του.

Ένας άνιωθος, ανέκφραστος, αγέλαστος, ψυχρός τύπος, με ένα μόνιμο poker face, έχει βγει φέτος ουκ ολίγες φορές από τα ρούχα του, πάντα για τον ίδιο λόγο. Την έλλειψη (διαιτητικού) σεβασμού.

Κάποια στιγμή στο 4ο δεκάλεπτο του ντέρμπι στο ΣΕΦ, κι ενώ ακόμα είχε τον έλεγχο της μπάλας, άρχισε να συνομιλεί με τον διαιτητή για μία ακόμα επαφή που δεν του δόθηκε. Θολωμένος από τα νεύρα συνέχισε την φάση, κάνοντας ένα από τα τέσσερα λάθη του στην βραδιά.

Σε ένα ντέρμπι, όπου έπεφταν κορμιά σε κάθε φάση και τα τρία πρώτα φάουλ του ντέρμπι σφυρίχτηκαν πάνω του, για απλά checking. Λεπτομέρεια: Σε όλο το πρώτο δεκάλεπτο δόθηκαν όλα κι όλα τέσσερα φάουλ!

Ο Ναν έφυγε έξαλλος στον πάγκο, νιώθοντας πως έγινε στόχος, στην πραγματικότητα δεν μπήκε ποτέ ξανά μέσα στο πνεύμα του αγώνα, ήταν non-factor.

Στα 22:54 που αγωνίστηκε του σφυρίχτηκαν τέσσερα φάουλ και κέρδισε μόνο ένα. Παράξενο για τον πρώτο σκόρερ της Euroleague, έναν ball-handler που αρέσκεται στις διεισδύσεις και παίρνει κατά μέσο όρο 15 σουτ σε κάθε παιχνίδι.

Μόνο που το θέμα δεν ήταν το ΣΕΦ. Ούτε το συγκεκριμένο παιχνίδι.

Ο Κένρικ Ναν, μία ατραξιόν της διοργάνωσης, ένας υποψήφιος MVP, όχι μόνο δεν προστατεύεται ως ένας σταρ, αλλά νιώθει πως βρίσκεται σε κάθε παιχνίδι στο στόχαστρο.

Οι αριθμοί δεν τον αδικούν πολύ. Σε 28 παιχνίδια στην φετινή διοργάνωση (έχασε ένα λόγω τιμωρίας για… διαμαρτυρίες στους διαιτητές) του έχουν καταλογιστεί 80 φάουλ, ενώ έχει κερδίσει 105, κάποια εξ’ αυτών intentional στο τέλος των αγώνων. Η περσινή αναλογία ήταν 77-93, νούμερα παράταιρα για ένα επιθετικό υπερ-όπλο, που δεν δείχνει και κανέναν τρελό ζήλο ή αφοσίωση στην άμυνα.

Με αυτά τα 80 φάουλ που του έχουν καταλογιστεί, ο Ναν είναι 4ος σε όλη την διοργάνωση σε απόλυτο αριθμό φάουλ, πίσω μόνο από Ταβάρες, Ντάνστον, Κορντινιέ, παίκτες που αναλαμβάνουν ειδικές αμυντικές αποστολές!

Με αυτά τα 105 κερδισμένα φάουλ, είναι μόλις 18ος σε μέσο όρο κερδισμένων φάουλ ανά παιχνίδι. Σε ό,τι αφορά τις βολές τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Με 3.1 εκτελεσμένες βολές ανά παιχνίδι είναι μόλις 27ος σε όλη την Euroleague, κάτι εκτός λογικής για έναν παίκτη που επιχειρεί 14.9 σουτ εντός παιδιάς ανά παιχνίδι (2ος πίσω μόνο από τον Κάρσεν Έντουαρντς).

Αν δεις συνολικά την γλώσσα του σώματος του Κέντρικ Ναν, αυτή η έλλειψη σεβασμού είναι το μόνο που κατάφερε να τον βγάλει από τον ρυθμό του, δεν υπήρξε κάποιος αντίπαλος που να τον ζόρισε, να τον περιόρισε, να τον εκμηδένισε.

Όσο κι αν ψάξει κανείς τον επαγγελματικό αθλητισμό, δεν υπάρχει λίγκα που να μην «προστατεύει» τους μεγάλους σταρ της. Εξάλλου, αυτοί είναι το «προϊόν». Αυτοί κόβουν εισιτήρια, αυτοί ανεβάζουν τα νούμερα, αυτοί φέρνουν τηλεθεάσεις, αυτοί «κόβουν» χρήμα.

Και είναι τουλάχιστον οξύμωρο ένας ταχύτατα αναπτυσσόμενος οργανισμός, όπως η Euroleague, να μην αντιλαμβάνεται εδώ και τόσο καιρό, ότι ένας από τους μεγαλύτερους σταρ της λίγκας νιώθει ότι δεν απολαμβάνει τον σεβασμό από αυτή. Ότι νιώθει κάτι σαν στόχος.

Κι αυτό δεν έχει να κάνει με ομάδες, αλλά με παίκτες, με σύμβολα.

Το ΝΒΑ γιγαντώθηκε φροντίζοντας να απολαμβάνουν τον απόλυτο σεβασμό μέσα στο παρκέ, όλοι του οι μεγάλοι σταρ από τον Τζόρνταν, τον Μάτζικ και τον Μπερντ, μέχρι τους σύγχρονους τον Λεμπρόν, τον Γιάννη, τον Ντόντσιτς, τον Γιόκιτς.

Αλήθεια, θυμάται κανείς να τους έχει δει να φορτώνονται με φάουλ και να βγαίνουν εκτός δράσης από νωρίς; Τους θυμάται κανείς να θέλουν να καταφερθούν κατά του ΝΒΑ, να νιώθουν στόχοι, να μην παίρνουν τα σφυρίγματα που τους αναλογούν;

Το ερώτημα είναι ρητορικό. Και η μεγάλη απορία δεν είναι, τελικά, αν αυτό που νιώθει ο Κέντρικ Ναν είναι δικαιολογημένο ή όχι, αλλά αν όλο αυτό είναι… τυχαίο.