By Το 3-1 στέλνει τον Παναθηναϊκό στην πίκρα του αποκλεισμού. Κάτι που ήρθε πρόωρα. Το Τριφύλλι μπορούσε κι έπρεπε να συνεχίσει.
Στα τέσσερα ημίχρονα που έπαιξε, είχε ουσιαστικά δύο άσχημα 25λεπτα. Τόσο στο ΟΑΚΑ όσο και στη Φλωρεντία. Αυτό ήταν αρκετό για να φτάσει η Φιορεντίνα στο συνολικό 5-4 και την δική της πρόκριση. Χωρίς σε καμία περίπτωση να είναι η συνολικά καλύτερη ομάδα του ζευγαριού.
Εκεί είναι και η μεγαλύτερη στεναχώρια. Το… γαμώτο της υπόθεσης. Γιατί αν σε αποκλείσει μια σημαντική αντίπαλος που αγωνιστικά είναι ανώτερη, το δέχεσαι ευκολότερα. Τώρα μένει αυτό το άσχημο συναίσθημα της χαμένης ευκαιρίας. Του αποκλεισμού που ήρθε χωρίς να μπορείς να εξηγήσεις εύκολα το γιατί.
Επιβάλλεται όμως να είμαστε ρεαλιστές, όπως λέμε πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις. Ο Παναθηναϊκός δεν έκανε την υπέρβαση που μπορούσε να κάνει. Σύμφωνα με τη δική του προσπάθεια, επίτευγμά του θα ήταν και το στέρησε απ’ τον εαυτό του. Από τη μία με τον πανικό του μετά το 2-0 του ΟΑΚΑ και από την άλλη με τον φόβο που αντιμετώπισε το ματς στο πρώτο 25λεπτο στη Φλωρεντία.
Δυστυχώς στην Ιταλία χάθηκε η αποτελεσματικότητα του πρώτου αγώνα, επανήλθε η γνώριμη δυσκολία στην αξιοποίηση φάσεων και κάπως έτσι το Conference League τελειώνει στους «16». Δεν είναι επιτυχία, μένει μόνο η συγκέντρωση πόντων στο Ranking. Η Φιορεντίνα ήταν αυτή που θα σου γύριζε το διακόπτη των δεδομένων σου στη διοργάνωση. Απ’ τη στιγμή που δεν το έκανες, μένεις με μια απλά νορμάλ πορεία που δεν κατέληξε σε υπέρβαση. Παρότι μπορούσαν τα παιδιά και το έδειξαν.
Η αξιοσημείωτη ευρωπαϊκή πορεία λοιπόν, πάει για του χρόνου και βλέπουμε. Όπως το ίδιο έγινε και με το πρωτάθλημα και με το κύπελλο. Κατά συνέπεια, η σεζόν που δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη, οδηγείται στην αποτυχία. Χαρακτηρισμός που δε θα αλλάξει ακόμη κι αν με το καλό έρθει η 2η θέση.
Παρά τις αγωνιστικές υποχρεώσεις που συνεχίζονται, πρέπει το κλαμπ να τα βάλει κάτω να βρει επιτέλους τις λύσεις που χρειάζονται. Για την κατάλληλη στελέχωση και ενδυνάμωση σε κάθε επίπεδο, για την ολική αλλαγή νοοτροπίας και τελικά τη σωστή ποδοσφαιρική επιλογή σε κάθε τομέα. Γιατί πραγματικά είναι υπερβολικά κουραστικό για την ψυχή εκατομμυρίων ανθρώπων, αυτό το «για λίγο» και το «έφτασα κοντά». Δεν αρκεί σε κανέναν πλέον. Είναι υπερβολικά πολλά τα χρόνια.
Φυσικά ο παρονομαστής δεν είναι κοινός, διαφέρει σε κάθε διοργάνωση. Στην Ευρώπη δεν ήταν καταστροφική η παρουσία, όμως θα είναι άτοπο και ασεβές να μιλήσει κανείς για «επιτυχία». Η παρουσία των Πράσινων μετά τον τόσο στενάχωρο – λόγω ευκαιρίας που χάθηκε – αποκλεισμό από την Φιορεντίνα, είναι σα να χάθηκε το πρωτάθλημα στην Ελλάδα αλλά να ήρθε η 2η θέση. Κανένας πανηγυρισμός απλά έμεινε κάτι ως παρακαταθήκη. Ειδικά απ’ τη στιγμή που το Τριφύλλι έφτασε στο σημείο να έχει ξεχάσει τι θα πει ευρωπαϊκή συμμετοχή για ένα σημαντικό διάστημα.
Το ζήτημα τώρα είναι τί ακολουθεί. Γιατί έχει γίνει ιδιαίτερα κουραστική διαδικασία αυτό το μάθαμε τα λάθη μας και θα τα διορθώσουμε, αλλά στο τέλος να γίνονται ακριβώς τα ίδια και σε πιο εξελιγμένη μορφή. Ο Παναθηναϊκός επιβάλλεται να δει στα μάτια τη σεζόν αυτή κι ας συνεχίζεται με έξι σημαντικά ματς. Αντιλαμβανόμενος πως απέτυχε. Το τί θα ακολουθήσει, πραγματικά δεν είναι δουλειά κανενός άλλου να το εντοπίσει πέρα απ’ αυτούς που έχουν τα ηνία σε κάθε επίπεδο.
Κρίμα κι άδικο ποδοσφαιρικά, στενάχωρος αποκλεισμός, αλλά δε μας φταίει πάντα η τύχη. Ο κόμπος στο λαιμό θα είναι αυτό το ξεκίνημα, αυτή η φοβική προσέγγιση που επέδειξε η ομάδα στην αρχή του ματς της χρονιάς.
