By Ο Παναθηναϊκός του Αλαφούζου για ακόμα μία χρονιά δε θα πάρει πρωτάθλημα. Δεν είναι έκπληξη, δεν είναι παράλογο όταν πηγαίνεις κόντρα σε κάθε ποδοσφαιρική λογική.
Τι άλλο να πει, να γράψει και να… ζήσει κάποιος, όχι μόνο αλλά και φέτος, οποιοσδήποτε έχει την οποιαδήποτε σχέση με τον Παναθηναϊκό;
Ένας σύλλογος που έχει να πάρει το πρωτάθλημα από το 2010 και αντί να ζει και να πεθαίνει σε κάθε γήπεδο, αντί να βλέπεις παίκτες με μάτια γυαλισμένα, πεινασμένους για την νίκη, παρατηρείς, όπως χθες στη Λαμία, τύπους εκτός τόπου και χρόνου που νόμιζαν θα νικήσουν με το βάρος της φανέλας απέναντι σε έναν αντίπαλο που είχε… χιλιάδες κίνητρα για να του φτιάξει ένα ωραίο «μπλόκο»! Και του το έφτιαξε.
Αυτά τα χρόνια που ο νάνος στα ποδοσφαιρικά δρώμενα Ιωάννης Αλαφούζος διαχειρίζεται τις τύχες μίας σπουδαίας ομάδας, τουλάχιστον για τη χώρα μας, ο Ολυμπιακός έχει πάρει καμιά 10αριά πρωταθλήματα, ο ΠΑΟΚ του Σαββίδη έχει πάρει δύο, η ΑΕΚ έχει πάρει άλλα δύο. Ο Παναθηναϊκός «βολεύτηκε» με τρία κύπελλα. Αυτά έχουμε κύριοι.
Ο Παναθηναϊκός έχει βρεθεί από την ενδέκατη θέση (ή κάτι τέτοιο) και το -40 μέχρι την διεκδίκηση των τελευταίων δύο χρόνων.
Σε αυτά τα δύο χρόνια, αργά και σταθερά η διοίκηση φρόντισε να περιορίσει τις δυνατότητες της ομάδας είτε φέρνοντας τον Πούχατς και τον Κλαινχάισλερ τη μία μεταγραφική περίοδο, είτε – ΚΥΡΙΩΣ – διώχνοντας τον έναν από τους δύο προπονητές που έφερε την κανονικότητα στο ποδοσφαιρικό τμήμα. Ο άλλος ήταν ο Ουζουνίδης ο οποίος είχε και δωράκι το τράβηγμα της πρίζας από τον ιδιοκτήτη.
Και όταν λέω κανονικότητα, εννοώ διεκδίκηση πρωταθλήματος μέχρι το τελευταίο παιχνίδι, γεμάτη και «αγαπησιάρικη» Λεωφόρο, sold out με 70.000 κόσμο στο ΟΑΚΑ.
Η λύτρωση της κούπας δεν ήρθε. Το πέναλτι του Σπόραρ; Οι γκέλες με Ιωνικό και ΟΦΗ; Η αδυναμία για νίκες στα ντέρμπι εντός έδρας με ΠΑΟΚ και ΑΕΚ; Τα κρούσματα Covid που γονάτισαν την ομάδα πριν το Φάληρο; Δεν έχει σημασία, διαλέχτε και πάρτε. Το σίγουρο είναι ότι για περίπου 2,5 χρόνια μιλούσαμε για ποδόσφαιρο.
Το ματς με την Μπράγκα στο ΟΑΚΑ έγινε στις 29 Αυγούστου 2023. Δηλαδή πριν 1,5 χρόνο. Ποιος δεν αισθάνεται ότι δεν έχουν περάσει 2-3 ζωές από τότε;
Τι ακολούθησε; Διάλυση εκείνης της ομάδας μέσα σε 18 μήνες, Τερίμ να αφήνει καμένη γη στον ποδοσφαιρικό εγκληματία που λέγεται Αλόνσο που ήταν επιλογή ενός τεχνικού διευθυντή που παραμένει στη θέση του παρά το ότι είναι 100% αποτυχημένος, μια ομάδα που παίζει με δύο δεξιά στόπερ και δύο δεξιά εξτρέμ γιατί οι ανίκανοι που βρίσκονται εκεί το αποφάσισαν.
Προφανώς, ο αδύναμος (και) στο παρασκήνιο Παναθηναϊκός δέχθηκε, και προφανώς θα δεχθεί και στο μέλλον, τις διαιτητικές πιστολιές του. Όπως και την ανελέητη προπαγάνδα πολλές φορές. Η αντίδραση βεβαία έφτανε μέχρι το «μίστερ Λανουα, καν αι ασκ γιου ε κουέστιον». Λαμπρά.
Προφανώς και δεν λέω κάτι καινούριο. Όμως όσο το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι και ο Παναθηναϊκός είναι όμηρος μίας διοίκησης που δε συμβαδίζει με το μέγεθός του, θα βλέπει τα τρένα να παιρνούν, τον Ολυμπιακό, την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ να μεγαλώνουν και αυτός θα προσαρμόζεται όλο και περισσότερο στο DNA του ιδιοκτήτη του.
ΠΑΟ γερά, μέχρι να ελευθερωθείς.
