Το ποδόσφαιρο τιμωρεί τις αντιποδοσφαιρικές επιλογές του Αλαφούζου

Ο Παναθηναϊκός έμεινε κατ’ ουσίαν εκτός της διεκδίκησης του φετινού πρωταθλήματος πριν ακόμα μπει στη διαδικασία των πλέι οφ, ανακαλύπτοντας νέους τρόπους αυτοχειρίας και ξενερώματος εκατομμυρίων φίλων του. Εμοιαζε με… βασιλιά της Αποκριάς στη Λαμία, καθώς ντύθηκε καρνάβαλος και ψαλίδισε τις ελπίδες του για την κατάκτηση του πρωταθλήματος.

Η ομώνυμη ομάδα ξεγύμνωσε τις αδυναμίες του και τιμώρησε την τραγική νοοτροπία των παικτών, αλλά και τις λανθασμένες επιλογές του προπονητή του, πετυχαίνοντας την πρώτη της εντός έδρας νίκη στη σεζόν και δεύτερη συνολικά στο πρωτάθλημα μετά το διπλό στο Αγρίνιο επί του Παναιτωλικού, τον… Αύγουστο.

Οι πράσινοι ξεκίνησαν το ματς με τρεις αμυντικούς μέσους (Αράο, Τσέριν, Μαξίμοβιτς), με συνέπεια να έχουν ξεκάθαρο έλλειμμα δημιουργίας, από τη στιγμή που απουσίαζε λόγω τιμωρίας ο Ουναϊ, με τον Βιτόρια να ρίχνει στη μάχη τους -εδώ και αρκετό καιρό- αδρανείς Μαντσίνι και Αράο.

Καμία επιλογή του Πορτογάλου προπονητή δεν βρήκε στην πράξη, ενώ η έμπνευσή του να χρησιμοποιήσει τον Αργεντινό μεσοεπιθετικό σε ρόλο δεξιού μπακ από το 63’ και μετά, αποδείχθηκε φαεινή ιδέα.

Ο Φουρτάδο έκανε πάρτι από την πλευρά αυτή και μετά το 1-1, αντί να υπάρξει η πολυπόθητη ανατροπή από τον Παναθηναϊκό, συνέβη το αντίθετο: η απόλυτη καθίζηση με ολίγον από νέα… εκμάθηση κανονισμών. Διότι είναι προφανές ότι ο Μαντσίνι δεν γνώριζε ότι εάν πετάξεις μία δεύτερη μπάλα στο γήπεδο από τα νεύρα σου ή με πρόθεση για να σταματήσεις την επίθεση του αντιπάλου όταν αυτός βρίσκεται μέσα στην περιοχή, η πράξη αυτή τιμωρείται με πέναλτι. Ασχέτως εάν όντως η μπάλα είχε περάσει ολόκληρη ή όχι τη γραμμή του πλάγιου άουτ.

Δεν είναι ωστόσο αυτό το ΜΕΙΖΟΝ. Ούτε το κυρίαρχο πρόβλημα του Παναθηναϊκού είναι να δοθούν… βορά οι παίκτες ή ο προπονητής. Είναι κυκλοθυμική αυτή η αντιμετώπιση. Αφορά το δέντρο και όχι το δάσος.

Δεν είναι το πρόβλημα του Παναθηναϊκού οι παίκτες που υπάρχουν, αυτοί που ήρθαν ή αυτοί που δεν ήρθαν ενώ θα… έπρεπε να έχουν έρθει.

Ο Παναθηναϊκός έκανε τον καλύτερο πρώτο γύρο στην ιστορία του με τον Μαντσίνι να εναλλάσσεται ως βασικός με τον Παλάσιος στο δεξί φτερό κι έχασε το πρωτάθλημα στη λεπτομέρεια της λεπτομέρειας, για τον Νταμπάνοβιτς και τη συνωμοσία της Λίγκας με τον Covid, έχοντας ενεργούς πόλους τον Σπόραρ και τον Πέρεθ και εναλλακτικές τον Βέρμπιτς και τον Κλέινχεϊσλερ. Εμψυχο υλικό, δηλαδή, σαφώς υποδεέστερο του σημερινού.

Ούτε είναι το πρόβλημα του Παναθηναϊκού ο Ρουί Βιτόρια επειδή έκανε δύο ήττες στο πρωτάθλημα (η πρώτη με τον Αρη στο Βικελίδης) και «ξεκούδουνες» επιλογές στη Λαμία. Δεν μπορεί να ευθύνεται ο Πορτογάλος για τη διαφαινόμενη απώλεια του πρωταθλήματος από τη στιγμή που παρέλαβε την ομάδα στη μέση της βαθμολογίας κι έκανε δέκα νίκες σε δεκαπέντε ματς, διορθώνοντας σε σημαντικό βαθμό το συνονθύλευμα που προϋπήρχε. Αντιθέτως, είναι κωμικοτραγικό να υποστηρίζεται.

Στη μεγάλη εικόνα, το πρόβλημα είναι δομικό. Ο τρόπος διοίκησης δείχνει πανικό. Γιάννη θέλω, τώρα τονε θέλω.

Δεν λειτουργεί έτσι το ποδόσφαιρο. Δεν έχει σχέση με τα άλλα ομαδικά αθλήματα, δεν είναι μπάσκετ που παίζουν πέντε αθλητές, ούτε κερδίζει σε κάθε ματς αυτός που είναι καλύτερος.

Πέραν της κλασικής και αυτονόητης ρήσης το ψάρι βρομάει από το κεφάλι, υπάρχουν συγκεκριμένα και ΔΟΜΙΚΑ λάθη που αν δεν σταματήσουν να γίνονται ο Αλαφούζος θα συνεχίσει να πετάει σ’ ένα βαρέλι δίχως πάτο τα εκατομμύριά του και θα είναι και αποτυχημένος.

Το καθοριστικό λάθος που πληρώνει σαδιστικά μέχρι σήμερα, ξεκίνησε από την επιλογή του να απολύσει τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς (τον Δεκέμβριο του 2023) μετά από 2,5 χρόνια στο τιμόνι της ομάδας, κόβοντας πρώτα απ’ όλα τη σύνδεση του κόσμου με την ομάδα. Μία σύνδεση που είχε δημιουργηθεί μετά από πολύ καιρό.

Διότι ομάδα χωρίς δέσιμο ανάμεσα στον κόσμο και το ποδοσφαιρικό τμήμα (το μίνιμουμ), δεν πάει πουθενά. Οταν οι ανταγωνιστές είναι συσπειρωμένοι στο φουλ, πηγαίνουν σε κεκλεισμένων των θυρών με… καπνογόνα για συμπαράσταση, «αγκαλιάζουν» παίκτες και προπονητές και αποτελούν «ασπίδα» για τα πάντα στις ομάδες τους, ενώ ο Παναθηναϊκός δεν έχει καν οργανωμένη εξέδρα στο γήπεδο, κάθε σύγκριση είναι περιττή.

Αλλά ούτε αυτό ήταν το σημαντικότερο λάθος του Αλαφούζου. Το κυριότερο και χειρότερο, ήταν ότι το πρώτο του λάθος συνεχίστηκε με… δεύτερο: τη βίαιη αλλαγή ποδοσφαιρικού μοντέλου, που με κόπο είχε δομηθεί επί δυόμιση χρόνια, βήμα-βήμα.
Με κινήσεις πανικού, χωρίς στέρεες βάσεις και σταθερές συνθήκες που κάθε χρόνο θα βελτιώνονται, όχι σε δεκαπέντε αλλά ούτε σε τριανταπέντε χρόνια δεν θα πετύχεις το στόχο σου.

Δεν είναι ούτε κανάλια, ούτε βαπόρια, πολύ περισσότερο δεν είναι σούπερ μάρκετ οι ποδοσφαιρικές ομάδες. Απαιτούν σεβασμό στο άθλημα, στην έννοια της συνέχειας και της ομαδικότητας, αλλά και υπομονή και καθαρό μυαλό χωρίς την τρέλα ενός ή δέκα αρνητικών αποτελεσμάτων, στην περίπτωση που μπορείς να αντιληφθείς ότι έχεις βρει το ποδοσφαιρικό στιλ που σου αρμόζει και -κυρίως- τον κατάλληλο άνθρωπο να το υπηρετήσει.

Ο Παναθηναϊκός, ως διοίκηση, δεν σεβάστηκε το ποδόσφαιρο. Μετακινήθηκε βιαίως σε εντελώς διαφορετικό στιλ παιχνιδιού (από ποδόσφαιρο κατοχής/Positional game, σε άμεσο στιλ/Direct Style). Από τον Γιοβάνοβιτς στον Τερίμ. Επέστρεψε για λίγους μήνες με τον Κόντη σε αυτό που δουλευόταν επί 2.5 χρόνια και πήρε το Κύπελλο. Αλλιώς ήταν αμφίβολο.

Μετά προσέλαβε έναν προπονητή (Ντιέγκο Αλόνσο) με εντελώς διαφορετική ποδοσφαιρική φιλοσοφία (Direct-Counterattacking Style). Και κατόπιν προσέλαβε τον Ρουί Βιτόρια που προσαρμόζεται ανάλογα τον αντίπαλο και πλέον μπορούμε να τον βαφτίσουμε ως mixed style προπονητή. Οχι μόνο δεν υπάρχει συνέχεια, αλλά μοιάζει με σαλάτα. Τουρλού τουρλού.

Ο Παναθηναϊκός έμοιαζε με μαθηματική ακρίβεια δεδομένο ότι με τον Γιοβάνοβιτς θα κατακτούσε το πρωτάθλημα. Αργά ή γρήγορα. Ομως ακόμα κι όταν τον απέλυσε, για τους λόγους που το έκανε όπως είχε το δικαίωμα να κάνει από τη στιγμή που βάζει το χέρι στην τσέπη, το έκανε στην… τύχη. Χωρίς σχέδιο για την επόμενη μέρα. Δίχως την παραμικρή συνέχεια. Χωρίς ποδοσφαιρική λογική.

Πλέον, δεν υπάρχει καμία ασφάλεια ποδοσφαιρικά, καμία εμπιστοσύνη και προοπτική: μετά τον Σέρβο προπονητή και μέσα σε 14 μήνες, έχουν ήδη έρθει στον Παναθηναϊκό 4 προπονητές (Τερίμ, Κόντης, Αλόνσο, Βιτόρια). Και, ταυτόχρονα, τα δύο τελευταία μεταγραφικά καλοκαίρια έχουν αποκτηθεί 22 ποδοσφαιριστές.

Υβρις, άτη, νέμεσις και τίσις.