By Προφανώς μετά την πρόκριση, οι συγκρίσεις με τον Panathinaikos είναι αναπόφευκτες.
Είναι τόσο πολλοί οι αγώνες, είναι τόσο πολλά τα γκολ, είναι τόσο ιστορικά κάποια ευρωπαϊκά ματς του συλλόγου από το 1984 έως και το 2011 που δεν μπορούν να ξεχαστούν από εκατομμύρια φίλους της ομάδας που την βλέπουν να αγκομαχά για να προκριθεί επί μιας ισλανδικής ημιεπαγγελματικής ομάδας. Είναι αναπόφευκτο αυτό. Είναι φυσιολογικό. Είναι πολύ απλά το πώς έχεις ανατραφεί και μεγαλώσει οπαδικά επί 30 χρόνια.
Ο Panathinaikos δεν είναι πια εδώ. Εδώ είναι μια ομάδα η οποία μέχρι πριν από τρία χρόνια δεν αγωνιζόταν καν στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις λόγω των τραγικών λαθών του ιδιοκτήτη της. Ένα στίγμα αντίστοιχου μεγέθους στην ιστορία του κλαμπ με τον κίνδυνο υποβιβασμού λόγω χρεών. Το πέρασε, όμως, αυτό το εμπόδιο ο Παναθηναϊκός. Και τώρα πια δεν έχει απολύτως καμία ουσία να μιλάς για «ψαράδες» και για άλλες ανοησίες όταν βλέπεις μια ομάδα να ξαναπροσπαθεί όπως μπορεί, με τα χαρίσματα και τα προβλήματά της, να φτάσει ξανά ψηλά.
Το «πρέπει» και η υπέρβαση
Για την πρόκριση στους «16» υπήρχε το «πρέπει» στον Παναθηναϊκό. Τα κατάφερε, έστω και πολύ πολύ δύσκολα. Η πρόκριση επί της Φιορεντίνα θα είναι υπέρβαση. Όπως ήταν και εναντίον της Λανς. Η Φιορεντίνα είναι η φιναλίστ της διοργάνωσης. Είναι μια ομάδα που διεκδικεί τη συμμετοχή της στο Champions League της επόμενης σεζόν. Είναι μια ομάδα η οποία στην καλή μέρα της μπορεί άμα λάχει να ρίξει ένα ξερό 3-0 στην Ιντερ, όπως είχε κάνει πριν από λίγες εβδομάδες. Ο σημερινός Παναθηναϊκός στην καλή μέρα του είναι ζήτημα αν μπορεί να νικήσει με 3-0 τον Λεβαδειακό. Αυτό, όμως καθόλου δεν μειώνει την προσπάθεια όλων. Ούτε είναι ικανό να ψαλιδίσει την ελπίδα, την προσδοκία, το όνειρο.
Ας το σκεφτούμε για μια στιγμή: Πριν από τρία χρόνια ο Παναθηναϊκός ήταν εκτός ευρωπαϊκού ποδοσφαιρικού χάρτη και σήμερα ο Κάρολ Σφιντέρσκι είπε «Θα ήταν πολύ ωραίο να φτάναμε στον τελικό του Βρότσλαβ, εκεί είναι το σπίτι μου, η γενέτειρά μου»! Μια ομάδα άγραφη πριν από τρία χρόνια υπολογιζόταν στην εκκίνηση του Conference League ως τέταρτο φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου! Υπερβολές… Όμως από αυτές τις υπερβολές φαίνεται η πρόοδος που έκανε ο Παναθηναϊκός επί Γιοβάνοβιτς (παρά τον επίπονο περυσινό αποκλεισμό που ήταν και το κύκνειο άσμα του στο Τριφύλλι), αλλά και το γεγονός ότι εφέτος ο Αλόνσο αρχικά (με Αγιαξ και Λανς) και ο Βιτόρια εν συνεχεία, τη δουλειά τους την έκαναν με σεβασμό απέναντι στην ευρωπαϊκή ιστορία του συλλόγου.
Ο Ντραγκόφσκι έκανε το ματς θρίλερ
Ο Παναθηναϊκός θα είχε προκριθεί πολύ πιο εύκολα χθες, αν ο αγνώριστος προς το χειρότερο μετά την αποβολή του στις Σέρρες, Μπαρτλομιέι Ντραγκόφσκι δεν έκανε δυο τρελές γκέλες σε τρία λεπτά (18’, 21’) μεταδίδοντας ανασφάλεια και εκνευρισμό στους συμπαίκτες του, ταυτόχρονα πίστη και αυτοπεποίθηση στους πειθαρχημένους, τακτικά φανταστικούς, δυναμικούς και «αθλητικούς», αλλά ατάλαντους Ισλανδούς. Λόγω Ντραγκόφσκι κυρίως και αστοχίας δευτερευόντως (Ιωαννίδης, Τετέ, Μαξίμοβιτς) «χάθηκε» το υπόλοιπο πρώτο ημίχρονο.
Στο δεύτερο μέρος «μίλησε» η κόπωση και ο Βιτόρια. Η διπλή αλλαγή στο 56’ με Σφιντέρσκι – Βαγιαννίδη αντί Τσέριν – Κώτσιρα ήταν ένα λελογισμένο ρίσκο που ελήφθη τη στιγμή που έπρεπε να ληφθεί και άλλαξε την εικόνα του ματς στις λεπτομέρειες. Δυο – τρεις περισσότερες «μπούκες» από δεξιά, τέσσερις – πέντε καλύτεροι συνδυασμοί, πολύ μεγαλύτερη πίεση εναντίον μιας ομάδας που σιγά – σιγά έλιωνε από την κούραση. Ακόμα κι έτσι θα μπορούσε να αποκλειστεί ο Παναθηναϊκός. Μπάλα είναι και το 1-0 το βρήκε από ένα απιθανο-απίθανο σουτ με το δεξί του αξιοθαύμαστου για τις αντοχές του, Φίλπ Μλαντένοβιτς.
Το κρύο, η αποζημίωση και οι… πιτζάμες
Ο Σέρβος, μαζί με τους συμπαίκτες του στην άμυνα και τον εκπληκτικό Σιώπη βοήθησαν τα μέγιστα ώστε ο Παναθηναϊκός του β’ μέρους να ψάξει ένα γκολ πιο υπομονετικά, δίχως νεύρα και βιασύνες, με μεγάλες αντοχές στο ξύλο-ταμπούρι – πούλμαν. Για να έρθει στο 90’ + 5’ ο Τετέ και να κάνει ίσως το μοναδικό σωστό που έκανε σε όλο το ματς και να στείλει τον Παναθηναϊκό στους «16»: μια γενναία αποζημίωση των γενναίων και αληθινά πιστών που πήγαν βράδυ Τσικνοπέμπτης στο κατεψυγμένο ΟΑΚΑ για να δουν Παναθηναϊκός – Βίκινγκουρ. Και δεν έχασαν διότι μετά από πολλά χρόνια αυτά τα κρύα και αυτές τις νίκες θυμάσαι και εξιστορείς: εδώ εμείς ακόμα διηγούμαστε σαν… γέροντες πώς είχαμε πάει με τις πιτζάμες μέσα από το τζιν στο ματς με την Σαμπντόρια…
Πήρε ξανά την ανηφόρα…
Μετά από τις τρεις σερί ήττες που κλόνισαν συθέμελα την ομάδα, ο Παναθηναϊκός, είχε μόνο έναν δρόμο. Να σκύψει το κεφάλι, να αναλογιστεί ότι έφτασε πάλι στο σημείο μηδέν, να ψάξει μόνο τις νίκες μέχρι τα play offs χωρίς να ενδιαφέρεται για βελτιώσεις και… θέαμα. Όταν έχεις 7-8 απόντες και είσαι στα τάρταρα ψυχολογικά, δεν ενδιαφέρεσαι για τη βελτίωση διότι είναι ανέφικτη. Ενδιαφέρεσαι για το αποτέλεσμα που θα σε βοηθήσει να πάρεις τα πάνω σου, να ανακτήσεις συσπείρωση, αυτοπεποίθηση και φλόγα. Επέστρεψαν και ο Ουναϊ με τον Βαγιαννίδη, έρχεται και ο Αράο, αργούν ακόμα ο Μπακασέτας με τον Πελίστρι και οι δυο στόπερ. Χωρίς αυτούς, ο Παναθηναϊκός μπορεί να κάνει το 5/5 μετά από Βόλο, Βίκινγκουρ, νικώντας Λαμία, Παναιτωλικό, Ατρόμητο. Τι είπατε; Πού θα κάνει ο Βιτόρια rotation στο Φιορετνίνα – Ατρόμητος – Φιορεντίνα; Πουθενά!
