By Σχεδόν όλοι περίμεναν πρόκριση του Παναθηναϊκού επί της Βίκινγκουρ, οι περισσότεροι με άνεση, ευρύ σκορ και χωρίς άγχος.
Προσωπικά άνηκα στην πρώτη κατηγορία, αυτών που πίστευαν ότι ο Παναθηναϊκός θα περάσει, αλλά δεν είχα την υπερ-αισιοδοξία του δεύτερου γκρουπ και δεν περίμενα ότι θα γίνει αυτό φερ’ ειπείν από το ημίχρονο.
Και οι λόγοι ήταν πολλοί και διάφοροι – και όλοι τους ποδοσφαιρικοί: ο Παναθηναϊκός δεν είναι καλά τον τελευταίο καιρό, έκανε τρεις σερί ήττες και μια μάλλον αγχωτική νίκη με το Βόλο, είχε και έχει απουσίες, η ομάδα δείχνει κουρασμένη σωματικά και πνευματικά και ιδιαίτερα πιεσμένη, παίζοντας σε κάθε ματς – σε Ελλάδα και Ευρώπη – την επιβίωσή της.
Κι από την άλλη οι Ισλανδοί ήρθαν στην Αθήνα με αγωνιστικό και ψυχολογικό προβάδισμα, παράτησαν το Λιγκ Καπ στη χώρα τους για να προσαρμοστούν στον ελληνικό καιρό και το κανονικό χορτάρι του ΟΑΚΑ και είναι μια ομάδα σκληρή, καλά γυμνασμένη και πειθαρχημένη, που δεν είχε απολύτως τίποτα να χάσει.
Αντιθέτως ο Παναθηναϊκός είχε να χάσει τα πάντα αν αποκλειόταν και να κερδίσει ελάχιστα αν προκρινόταν.
Το «κράξιμο» και η κοροϊδία που θα ακολουθούσε έναν πιθανό αποκλεισμό, θα ήταν άνευ προηγουμένου. Και με -5 από την κορυφή, δεν ξέρω πώς θα συνερχόταν η ομάδα στη συνέχεια.
Ευτυχώς απέφυγε τη γκέλα-σον, πήρε την πρόκριση-σον και πάει παρακάτω-σον, έχοντας γλιτώσει και μια παράταση-σον, που θα μπορούσε να εξαντλήσει ένα ήδη αποκαμωμένο γκρουπ παικτών.
Οι επιστροφές και οι αναντικατάστατοι
Οι παίκτες που απουσιάζουν τον τελευταίο καιρό, είναι πραγματικά σημαντικοί για το παιχνίδι της ομάδας – και η επιστροφή τους, αν είναι σε καλή κατάσταση, είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να βοηθήσει την ομάδα να συνεχίσει να κυνηγάει τους στόχους της.
Ήδη, η επιστροφή Βαγιαννίδη φάνηκε στον αγωνιστικό χώρο πόσα πράγματα μπορεί να δώσει, ειδικά στο επιθετικό κομμάτι, εκεί όπου ο Κώτσιρας μπορεί να κάνει πολύ συγκεκριμένα πράγματα.
Ο Αράο δεν φάνηκε ιδιαίτερα, αλλά με δεδομένο ότι μπορεί να παίξει και στα χαφ και ως στόπερ, δίνει στον Βιτόρια μερικές εναλλακτικές ακόμα, περιμένουμε Γέντβαϊ και Πελίστρι για να αποκτήσει ξανά το ρόστερ βάθος και να μπορεί ο προπονητής να βάζει σε κάθε παιχνίδι τους πιο φρέσκους και τους πιο φορμαρισμένους και όχι μια 11άδα «πλύνε – βάλε» ή να κάνει πειράματα στο κέντρο της άμυνας.
Πέρα όμως απ’ αυτούς που επιστρέφουν, υπάρχουν κι αυτοί που δεν ελπίζουν σε καμία επιστροφή και καμία ανάρρωση, διότι ξέρουν ότι δεν θα πάρουν ανάσα ποτέ…
Ο Μλαντένοβιτς, είναι ένας παίκτης που έχει ακούσει πολλά, από πέρυσι που ήρθε, πιθανότατα διότι κάποιοι νόμισαν ότι η ομάδα πήρε τον Σέρβο Ρομπέρτο Κάρλος και στη συνέχεια απογοητεύτηκαν που είδαν το βασικό αριστερό μπακ της Εθνικής Σερβίας.
Ο Μλαντένοβιτς έπαιξε αρκετά πέρυσι, όταν και μοιράστηκε τη θέση με το Χουάνκαρ και παίζει ολομόναχος τη θέση φέτος, μια που ο Μαξ αποδείχθηκε ανεπαρκής για να κάνει ακόμα και τα «ρεπά» του Σέρβου. Αποτέλεσμα;
Ο Μλαντένοβιτς ουσιαστικά δεν παίρνει σχεδόν κανένα ρεπό μέσα στη σεζόν, παίζει ασταμάτητα, τα δίνει όλα και πέρα από τις ασίστ που έχει μοιράσει, έβαλε και ένα πολύ σημαντικό (και πολύ όμορφο) γκολ, σε ένα χρονικό σημείο όπου το άγχος είχε αρχίσει να παίζει το ένα-δυο με τον αποκλεισμό.
Οπότε ένα μεγάλο «μπράβο» στον Σέρβο, που παρότι δεν είναι στην πρώτη του νιότη, δίνει ό,τι έχει και δεν έχει σε κάθε παιχνίδι.
Δίπλα του, σε αυτούς που δεν γίνεται να βγουν ούτε από έναν αγώνα, ο Ίνγκασον, που είδαμε και τις προάλλες ότι ακόμα κι όταν νιώθει ενοχλήσεις, σφίγγει τα δόντια και παίζει.
Ο Τζούρισιτς, ο Τετέ, ο Τσέριν, ο Μαξίμοβιτς, είναι επίσης παίκτες που χρειάζονται ανάσες αλλά δεν γίνεται να μείνουν εκτός, που παίζουν στα «κόκκινα», που προσπαθούν και πρέπει να τους κρίνουμε με επιείκεια ακόμα κι όταν δεν κάνουν καλά παιχνίδια, πολύ απλά διότι παίζουν συνέχεια ελλείψει άλλων.
Οι (δυο) χειμωνιάτικες μεταγραφές, ήδη έχουν δώσει πολλά
Ο Σιώπης και ο Σβιντέρσκι, είναι λίγες μέρες στην ομάδα και ήδη έχουν προλάβει να δώσουν πράγματα σημαντικά – ίσως και παραπάνω απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς στο συγκεκριμένο χρονικό σημείο.
Ο Πολωνός, είχε σημαντική συμβολή στην ανατροπή με τον ΟΦΗ και από τη δική του έμπνευση ξεκινά το γκολ του Τετέ στο ματς με τους Ισλανδούς. Όσο για τον Σιώπη, θα ήθελα να πω πολλά, αλλά έτσι όπως τρέχει συνέχεια, δεν προλαβαίνω…
Είναι σχεδόν αδιανόητο αυτό που κάνει, με τις συνεχείς ανακτήσεις της μπάλας στο χώρο του κέντρου, που δίνουν την ευκαιρία στην ομάδα του να μην απειλείται αλλά και να χτίζει τις επιθέσεις της με καλύτερες προοπτικές.
Ξέραμε τι μπορεί να κάνει, αλλά είναι αλλιώς να έχεις κάτι στο μυαλό σου και διαφορετικό να το βλέπεις στο γήπεδο από το πρώτο κιόλας ματς.
Οι εμφανίσεις του, είναι η καλύτερη απάντηση στην χαζή ερώτηση που ακούσαμε αρκετά τις τελευταίες εβδομάδες, το «τι τον θέλαμε τώρα το Σιώπη;»
Όπως είχε πει και ο Πρόεδρος Λεβέντης κάποτε, «κάποια ζώα δεν τον πιστέψανε, τώρα θα τον πιστέψουνε και τα ζώα».
Όσο για το μετά; Ο Παναθηναϊκός μπορεί να κάνει ένα βήμα κάθε φορά. Να κοιτάζει ένα ματς – πρώτα το δικό του ματς και όχι τι κάνουν οι απέναντι και πού μπορούν να χάσουν βαθμούς.
Με άλλα λόγια, η προσοχή του πρέπει να είναι μόνο στο ματς της Λαμίας και όχι στο «Καραϊσκάκης» ή τι έβγαλε η κληρωτίδα στην Ευρώπη και πώς είναι το πρόγραμμά στη συνέχεια.
Βήμα – βήμα, παιχνίδι – παιχνίδι θα πορευτεί, μετρώντας τις επιστροφές του, για να δει πώς θα βελτιώσει μια εικόνα, η οποία εδώ και 5 ματς παραμένει προβληματική.
Comments