Πρέπει να βρει τον ποδοσφαιρικό τρόπο για να κυριαρχήσει

Επιστρέφοντας στην ποδοσφαιρική ανάλυση, μετά το χαμένο τετ α τετ του Πελίστρι στο 52’, που ήταν η μεγαλύτερη ευκαιρία του ντέρμπι μακράν της δεύτερης, μέχρι εκείνη τη χρονική στιγμή, ο Παναθηναϊκός δέχτηκε μεγαλύτερη πίεση από τον Ολυμπιακό σε σχέση με το πρώτο ημίχρονο όπου καμία ομάδα δεν απείλησε ουσιαστικά. Ταυτόχρονα, έπαψε να κυκλοφορεί τη μπάλα και κατ’ επέκταση να απειλεί.

Το πρώτο πρόβλημα ήταν ότι ο Βαγιαννίδης απέκτησε μπελά με τον Κωστούλα που μπήκε στο ματς δύο λεπτά μετά το τετ α τετ του Πελίστρι. Ο φουλ μπακ του Παναθηναϊκού σταμάτησε να ανεβοκατεβαίνει με τη συχνότητα του πρώτου ημιχρόνου και περιορίστηκε σε πιο χαμηλά μέτρα.

Το δεύτερο πρόβλημα ήταν ότι εμφάνισε σημάδια κόπωσης. Κι όταν κουράζεται το σώμα επηρεάζεται και το πνεύμα και κάνεις πιο εύκολα λάθος επιλογές. Οχι μόνο ο «Βάγια» αλλά και ο Τετέ, ο Ιωαννίδης κι άλλοι πράσινοι, μετά το 70’-75’ έδειχναν να ξεμένουν από βενζίνη.

Σε αντίθεση με τους Πειραιώτες που έχουν ξεκάθαρα στοχεύσει στη φυσική τους κατάσταση από το καλοκαίρι και δίνουν την αίσθηση ότι δεν εμφανίζουν ποτέ σημάδια κόπωσης, ακόμη κι όταν μένουν με παίκτη λιγότερο όπως στο ματς πρωταθλήματος ή έχουν απανωτούς αγώνες υψηλών απαιτήσεων, παρότι η ομάδα τους στηρίζεται στο πρέσινγκ φουλ έντασης που προκαλεί λάθη των αντιπάλων.

Εστω και με αυτά τα δεδομένα ο Παναθηναϊκός ήταν συμπαγής τακτικά και δεν δέχτηκε φάσεις σε σετ παιχνίδι, παρά μόνο ένα τσίμπημα της μπάλας σε προβολή του Μπιανκόν από στατική φάση και εκτέλεση φάουλ του Ροντινέι, στο 73’, και μία αντεπίθεση, στο 76’, όπου ο Ινγκασον έκοψε τον Μαρτίνς σε συνθήκη τετ α τετ, μετά από λάθος του Τετέ σε παγίδα των Πειραιωτών στο πρέσινγκ.

Αυτό συνέβη διότι η τετράδα της άμυνας ήταν σταθερή σε απόδοση, ειδικά ο Πάλμερ-Μπράουν με τον Ινγκασον που εξαφάνισαν τον Ελ Κααμπί, αλλά και οι πλάγιοι μπακ με τον Μλαντένοβιτς να μην έχει ιδιαίτερα θέματα από τον Μαρτίνς στο δεύτερο ημίχρονο όταν αυτός άλλαξε πλευρά.

Ωσπου φτάσαμε στο 90′ όπου δίχως άλλη φάση έγινε το πέναλτι-κόπωσης, επειδή θόλωσε το μυαλό του εξαιρετικού συνολικά Βαγιαννίδη, με την έννοια ότι είχε καλύτερες επιλογές για να απομακρύνει με ασφάλεια τη μπάλα, παρότι δεν πρόλαβε στο τσακ να τη βρει πρώτος και να μην υπάρξει θέμα. Ολα έδειχναν παράταση.

Ειδικότερα από τη στιγμή που στο αμέσως επόμενο λεπτό ο Τζούρισιτς «χόρεψε» τον Μπιανκόν κι όποιον βρήκε στο διάβα του, αλλά η μπάλα πήγε μισό μέτρο πιο ψηλά από το παραθυράκι του Πασχαλάκη.

Ετσι είναι το ποδόσφαιρο. Ισως να ήταν προτιμότερο να σπάσει τη μπάλα στον Σφιντέρσκι, αλλά ποιος εγγυάται ότι αυτή θα πέρναγε από τον Κάρμο. Μπορεί να χρειαζόταν συρτό πλασέ για να πάει στην απέναντι γωνία, όμως τίποτα δεν είναι σίγουρο στο ποδόσφαιρο. Για αυτό είναι ο βασιλιάς των σπορ. Η μοίρα ήθελε να γράψει ιστορία ο 18χρονος Μουζακίτης. Κι έγραψε, με ένα γκολ σπάνιας ομορφιάς.

Οι δύο μεγαλύτερες ομάδες της Ελλάδας έπαιζαν, κάποια στιγμή θα νικούσε κι ο Ολυμπιακός, κι αυτή ήταν η πρώτη του νίκη μετά από δέκα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, η δεύτερη σε δεκαοχτώ αναμετρήσεις, αν προτιμάτε. Μέσα στην έδρα του. Στην τρίχα της τρίχας.

Κάποια στιγμή θα γνώριζε την ήττα κι ο Βιτόρια. Ενδεχομένως να είναι προτιμότερο που αυτή έγινε στο Κύπελλο από το να γινόταν στο πρωτάθλημα που αποτελεί το σημαντικότερο διακύβευμα για το σύλλογο, με δεδομένα τα δύο κύπελλα την τελευταία τριετία και κυρίως την κάψα για την ανάκτηση των εγχώριων σκήπτρων.

Αυτό, όμως, που θα πρέπει να απασχολεί πρωτίστως τον Παναθηναϊκό δεν είναι μία, δύο ή τρεις φάσεις. Ούτε η πρώτη του εγχώρια ήττα. Είναι ότι πρέπει να βρει τον τρόπο για να κυριαρχήσει απέναντι στον Ολυμπιακό ποδοσφαιρικά από τη στιγμή που είναι ο κυριότερος αντίπαλός του, μαζί με την ΑΕΚ, για τη μάχη του τίτλου.

Προς το παρόν δεν τα έχει καταφέρει. Είναι πολύ κοντά. Τον κοιτάζει στα μάτια ξεκάθαρα. Θα πρέπει να συνωμοτήσει το σύμπαν για να χάσει, αλλά δεν έχει βρει ακόμα τη συνταγή για να του επιβληθεί, για να κυριαρχήσει και για να του χαλάσει πλήρως αυτό που ξέρει να κάνει καλά. Το πρέσινγκ ψηλά και τις παγίδες στο δεύτερο τρίτο του γηπέδου, που προκαλούν λάθη και μπλοκάρουν την κυκλοφορία και κατ’ επέκταση τις μεταβάσεις των αντιπάλων του.

Ο Μεντιλίμπαρ είναι έναν χρόνο στον Ολυμπιακό και ο Βιτόρια μόλις τρεις μήνες στον Παναθηναϊκό, με ξεκάθαρα τα… θεαματικά σημάδια βελτίωσης της ομάδας και με μόλις μία ήττα κι αυτή στο 90+4′.

Ο Πορτογάλος τεχνικός είναι έξυπνος άνθρωπος, σοβαρός προπονητής και με παραστάσεις πρωταθλητισμού. Και το παλεύει. Ξεκάθαρα. Θα πρέπει, ωστόσο, να βρει την ενδεδειγμένη συνταγή όχι για να είναι ισάξιος, διότι αυτό υφίσταται ήδη, αλλά για να προκύπτει στο χορτάρι ανωτερότητα.

Στη ρεβάνς του Κυπέλλου ήταν η πρώτη φορά που επέλεξε το 4-2-3-1 αντί για το 4-3-3 των δύο προηγούμενων ντέρμπι. Και ταυτόχρονα προτίμησε να εφαρμόσει το «χτίσιμο» του παιχνιδιού με κοντινές πάσες από τον τερματοφύλακα, για να βρει τους διαδρόμους και τα κενά και να σπάσει το ασφυκτικό πρέσινγκ ψηλά του Ολυμπιακού, αντί για τον άμεσο τρόπο και τις μεγάλες μπαλιές προς τον Ιωαννίδη των δύο προηγούμενων ντέρμπι.

Δεν του βγήκε στο βαθμό που θα ήθελε. Του βγήκε σε μεμονωμένες περιπτώσεις στο πρώτο ημίχρονο. Αλλά υπήρξαν κάποια αβίαστα λάθη, γι αυτό και στην διάρκεια του ματς και δη στο δεύτερο ημίχρονο το άλλαξε και οι παίκτες του Παναθηναϊκού (ο Λοντίγκιν με τον Πάλμερ-Μπράουν κατά κύριο λόγο) άρχισαν να ψάχνουν με άμεσο τρόπο και μεγάλες μπαλιές τον Ιωαννίδη, δίχως επιτυχία τις περισσότερες φορές, αλλά ταυτόχρονα χωρίς το ρίσκο του λάθους… κίνδυνος-θάνατος στο αμυντικό τρίτο.

Ισως στην επόμενη μάχη να δοκιμάσει το 4-4-2, με τους Ιωαννίδη και Σφιντέρσκι δίδυμο στην επίθεση, ειδικότερα από τη στιγμή που ολόκληρη η άμυνα του Ολυμπιακού είναι επικεντρωμένη πάνω στον κορυφαίο Ελληνα επιθετικό του πρωταθλήματος.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι πρέπει να βρει τον ενδεδειγμένο ποδοσφαιρικό τρόπο για να επιβληθεί/κυριαρχήσει στις επικείμενες αναμετρήσεις του με τον Ολυμπιακό, διότι τα μεταξύ τους ντέρμπι στα πλέι οφ θα παίξουν τον πιο καθοριστικό ρόλο στην έκβαση του πρωταθλήματος, όποια κι αν είναι η διαφορά στο τέλος της regular season. Εκεί βρίσκεται το ζουμί.