By Eννιά νίκες και τρεις ισοπαλίες για το πρωτάθλημα. Και άλλες δυο νίκες συν μια ισοπαλία στο κύπελλο. Και τρεις νίκες με μια ήττα στα ευρωπαϊκά παιχνίδια.
Αν δεν υπήρχε αυτό το 2-1 από την Τζουγκάρντεν στη Σουηδία, ο Ρουί Βιτόρια θα ήταν αήττητος και στα 18 παιχνίδια που έχει κάτσει στον πάγκο του Παναθηναϊκού. Για την ώρα, ο Πορτογάλος κρατιέται χωρίς ήττα εντός των συνόρων και επί των ημερών του οι «πράσινοι» βιώνουν τις ημέρες που προσδοκούσαν από το καλοκαίρι αλλά πήραν… αναβολή για μερικούς μήνες ελέω Αλόνσο.
Το εντυπωσιακό σερί του Πορτογάλου στον πάγκο του Παναθηναϊκού διευρύνεται παιχνίδι με το παιχνίδι, σε μια συγκυρία που κάθε αγώνας είναι κρίσιμος για την ομάδα του, καθώς η απόσταση ανάμεσα στον πρωταθλητισμό και την μείωση των ελπίδων για τον φετινό τίτλο απέχει μόλις ένα αρνητικό αποτέλεσμα. Κόντρα στον ΟΦΗ για παράδειγμα, το 0-2 του πρώτου ημιχρόνου για τους Κρητικούς δεν θα μπορούσε να σταθεί ικανό για να σβήσει την δεδομένη άνοδο του Παναθηναϊκού εδώ και δυο μήνες – τουλάχιστον για ένα ψύχραιμο βλέμμα. Θα μπορούσε να σταθεί ικανό, ωστόσο, για να στείλει τον Παναθηναϊκό εκτός διεκδίκησης του τίτλου. Άδικη ισορροπία, αλλά έτσι είναι το ποδόσφαιρο και γι’ αυτό είναι τόσο λαοφιλές.
Το (εντυπωσιακό, όπως επιτεύχθηκε) τελικό 3-2 είναι από μόνο του λόγος να χαμογελούν οι οπαδοί του Παναθηναϊκού: πως αλλιώς μπορεί να γίνει όταν μία νίκη έρχεται μέσω μιας τόσο ψυχωμένης ανατροπής; Υπάρχει όμως και ένας άλλος λόγος: αυτό το δεύτερο ημίχρονο ήταν ίσως το καλύτερο του Παναθηναϊκού τη φετινή σεζόν. Μάλιστα, αν αναλογιστεί κανείς πως προέκυψε εξαιτίας συγκεκριμένων αλλαγών σε πρόσωπα και ρόλους -το δίδυμο Σβιντέρσκι, Ιωαννίδης έδωσε στον Παναθηναϊκό την κινητικότητα που αγνοούσε σε όλο το πρώτο 45λεπτο- ίσως το συγκεκριμένο ματς να αποτελέσει και οδηγό για το κοντινό μέλλον.
Όμως, το είπαμε και πριν: η ισορροπία ανάμεσα στην καλή δουλειά και το να είναι η ομάδα μέσα στους στόχους της, είναι μια ισορροπία τρόμου και ως τέτοια κρίνεται στις λεπτομέρειες, όπως ο διάβολος… Για 45 λεπτά, οι «πράσινοι» βίωναν την άλλη πλευρά της μεταγραφικής τους πολιτικής για την μεταγραφική περίοδο που ολοκληρώθηκε μόλις την Παρασκευή. Η «άρνηση» του Παναθηναϊκού να αποκτήσει στόπερ και αριστερό μπακ έμοιαζε να του γυρνάει μπούμερανγκ με σαδιστικό τρόπο.
Και αν για τη μη απόκτηση στόπερ υπάρχουν η ορθολογική δικαιολογία πως δεν θα λείπει για πάντα ο Γεβντάι και ο Παναθηναϊκός θα πορευτεί από ένα σημείο και μετά με τον Σέκενφελντ ως τέταρτο στην ιεραρχία και όχι ως βασικό -συνεπώς, προφανώς «βγαίνει» η χρονιά με την υπάρχουσα τετράδα-, για το αριστερό μπακ και με δεδομένο τον παροπλισμό του Μαξ που δεν μπήκε ποτέ στο κλίμα, είναι εντελώς άλλη συζήτηση: μοιάζει αδιανόητο ο φετινός Παναθηναϊκός να συντηρεί τις ίδιες ακριβώς συζητήσεις περί αδυναμιών στο αριστερό άκρο που συντηρούσε όλη την υπόλοιπη σεζόν, και αυτό διότι ο προβλέψιμος Μλαντένοβιτς κατέληξε πάλι βασικός.
Λένε πως η καλύτερη αυτοκριτική γίνεται μετά από νίκες γιατί είναι νηφάλια. Προϋπόθεση γι’ αυτή βέβαια είναι να μην σου πάρει τα μυαλά μια νίκη και θάψεις την αυτοκριτική κάτω από το χαλί. Για τον Παναθηναϊκό, το Σαββατοκύριακο είναι δικαιολογημένα χαρούμενο με τόσο εντυπωσιακό δεύτερο ημίχρονο και τόσο επιβλητική ανατροπή. Αλλά η συνέχεια θα είναι εξίσου κρίσιμη και ο Πορτογάλος αναμορφωτής δεν πρέπει να υποβαθμίσει τα σημάδια που του έδωσε το πρώτο ημίχρονο.
Ακόμα κι αν στο τέλος θριάμβευσε…
