Μία απ’ τις μεγαλύτερες νίκες στην ιστορία των ντέρμπι «αιωνίων»

Δεύτερος αγώνας κανονικής περιόδου, έκρινε την πρώτη θέση και το πλεονέκτημα έδρας μέχρι και τους τελικούς. Μοιάζει αρκετά… φτωχό αυτό που συνέβη, για να δικαιολογήσει το γεγονός πως αυτό το Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός 78-72 στο ΟΑΚΑ, στις 20 Ιανουαρίου 2025, είναι μία απ’ τις σπουδαιότερες νίκες στην ιστορία των αναμετρήσεων των δύο σπουδαίων αντιπάλων.

Ως μεμονωμένος αγώνας φυσικά. Ακόμη κι έτσι, φαντάζει υπερβολικό καθώς έχουμε δει νίκη του Ολυμπιακού σε τελευταίο τελικό με 35 πόντους, πρόκριση του Παναθηναϊκού στο Κύπελλο μέσα στο ΣΕΦ με 30 πόντους, το ιστορικό «διπλό» το 1999, το περυσινό Game 4, οι ημιτελικοί των Final Four και ειδικά στο Βερολίνο το 2009 γιατί κατέληξε σε ευρωπαϊκό τρόπαιο.

Είναι όμως μία απ’ αυτές τις περιπτώσεις, που ένα αγωνιστικό 40λεπτο πραγματικά αξίζει να μπει σε… μουσείο. Της ιστορίας των ντέρμπι αιωνίων. Τα δεδομένα γύρω απ’ το συγκεκριμένο ματς, καθιστούσαν ως θαύμα το να κατορθώσει ο Παναθηναϊκός να κρατήσει τη διαφορά ήττας του κάτω από τους 7 πόντους. Κι όμως οι «πράσινοι» όχι μόνο δεν αρκέστηκαν σε αυτό, αλλά ήταν η καλύτερη ομάδα και νίκησαν απόλυτα δίκαια.

Ιστορικό ήταν το 42-40 στα Πατήσια. Ιστορικό ήταν το κάρφωμα του Μπατίστα. Όμως τότε ήταν ματς που δεν φανέρωσε κάποια απ’ τις δύο ομάδες ανωτερότητα, περισσότερο η τύχη τα έκρινε. Τώρα, «μίλησε» η προσωπικότητα, η ανωτερότητα, η στόφα ενός πρωταθλητή Ευρώπης που βρέθηκε σε τόσο δύσκολη θέση, η προπονητική ικανότητα του Αταμάν, ο χαρακτήρας των παικτών, η δύναμη της κορυφαίας έδρας της Ευρώπης, η πίστη όλων και η συσπείρωση.

Στο συγκεκριμένο ντέρμπι, από μόνο του το γεγονός πως ο Παναθηναϊκός έπαιζε δύο μέρες πριν στην Βιτόρια (δυσκολότερο ταξίδι στην Euroleague) και είχε κακή ψυχολογία λόγω των δύο σερί ηττών, τον καθιστούσε αουτσάιντερ. Υπό φυσιολογικές συνθήκες τουλάχιστον, γιατί οι λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά είναι το τί κουβαλά ο Παναθηναϊκός στην ψυχή και στη φανέλα του. Τί κουβαλούν οι παίκτες του και η ψυχοσύνθεση του ίδιου του κλαμπ.

Κυρίως όμως, είναι τα προβλήματα. Ο Λεσόρ εκτός, ο Γκριγκόνις εκτός, ο Μήτογλου εκτός, ο Αντετοκούνμπο εκτός. Λόγω των δύο Ελλήνων ψηλών που έμειναν εκτός, μειώθηκαν οι λύσεις στα γκαρντ καθώς αναγκαστικά έπρεπε να «κοπεί» ο Μπράουν. Και στις αρχές του αγώνα, έγινε και η ζημιά με το Γιούρτσεβεν.

Το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό να έχει ψυχολογία στα ύψη ύστερα απ’ το «διπλό» στη Ρεάλ και να είναι πιο ξεκούραστος (αντίστοιχα στο ΣΕΦ ο Παναθηναϊκός είχε ψυχολογία απ’ το «διπλό» στην Φενέρ, αλλά νίκησε άνετα), χρειάστηκε οι «πράσινοι» να το δώσουν χωρίς κανέναν απ’ τους τρεις σέντερ με τους οποίους άρχισαν τη σεζόν! Χωρίς τον παίκτη που «πατάει» στο 4-5. Χωρίς έναν απ’ τους πιο αξιόπιστους σουτέρ της Ευρώπης και παίκτη οικονομίας.

Οποιαδήποτε άλλη ομάδα με ανάλογα προβλήματα, θα είχε… λυγίσει. Ίσως το θέμα της να ήταν να μη διασυρθεί και μπει το ματς στην ιστορία για αρνητικό λόγο. Ο Παναθηναϊκός όμως, ακόμη και συγκριτικά με τις μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης, δεν είναι «οποιαδήποτε» ομάδα.

Μπήκε στο glass floor, δεν έψαξε την παραμικρή δικαιολογία παρότι είχε κάθε δικαίωμα να το κάνει. Πέτυχε το στόχο του όντας σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του ματς μπροστά στο σκορ, παίζοντας καλύτερα απ’ τον αιώνιο αντίπαλο που έδειξε να τα χάνει.

Γι’ αυτούς τους λόγους το συγκεκριμένο ντέρμπι, μπαίνει ανάμεσα στα κορυφαία της ιστορίας των αναμετρήσεων των αιωνίων αντιπάλων. Αποτυπώνοντας και τη σφραγίδα ανωτερότητας που έχει ο Παναθηναϊκός από τον Ολυμπιακό σε επίπεδο χαρακτήρα, φανέλας, μπασκετικής κληρονομίας και προσωπικότητας.