By
Η «ανάγνωση» του μπάσκετ είναι αρκετά περίεργη. Στην Ελλάδα και γενικότερα στην Ευρώπη, λόγω του μειωμένου ταλέντου συγκριτικά με τις ΗΠΑ, «άνθισε» η άμυνα, η τακτική, η αγωνιστική σκληράδα. Αυτό, όμως, έδωσε και ένα «όπλο» στα χέρια αυτών που δεν έχουν πρώτο τους ενδιαφέρον το καλό του σπορ και την εξέλιξή του.
Δεν είναι τυχαίο πως αυτό το βλέπουμε ακόμη περισσότερο τώρα, από τη στιγμή που… άνοιξαν οι θέσεις των Αμερικανών, έρχονται περισσότεροι και η παγκοσμιοποίηση τους φέρνει ολοένα και πιο εύκολα στην Euroleague. Αντίστοιχα, άνοιξε συντριπτικά περισσότερο το ΝΒΑ για τους Ευρωπαίους. Μια μίξη η οποία άλλαξε συνολικά τη φιλοσοφία του μπάσκετ στα μέρη μας. Κανονισμοί και κυρίως νοοτροπία. Οι μέρες… Λιμόζ έχουν περάσει. Όχι όμως στον απόλυτο βαθμό.
Έννοιες όπως «μπασκετικό ξύλο» και «σκληράδα», έγιναν σκοτεινό σημείο. Γιατί έτσι δικαιολογείται συνήθως η εύνοια συγκεκριμένων πλευρών και η αδικία άλλων πλευρών. Το μοτίβο είναι πως δεν αλλάζει το… μοίρασμα. Οι ίδιοι ευνοούνται πάντα, οι ίδιοι αδικούνται.
Ο Εργκίν Αταμάν μίλησε για… American Football. Είπε όμως κάτι ακόμη. Αναφορικά με τον Κέντρικ Ναν και το πώς αντιμετωπίστηκε και στη Βαρκελώνη. Ο πιο πολυσυζητημένος και διαφημισμένος σταρ της Euroleague τις τελευταίες αρκετές εβδομάδες.
«Αν δεν προστατεύσουμε στην Euroleague τα αστέρια της διοργάνωσης, τότε θα φύγουν και θα επιστρέψουν στο ΝΒΑ. Θα πάνε να παίξουν εκεί. Θα συνεχίσουμε στην Euroleague να παίζουμε σαν να είναι American football ή παιχνίδι κολεγιακού πρωταθλήματος».
Αλήθεια, έχει άδικο; Αν κάτι είχε να αντιπαρατάξει η Ευρώπη σε παίκτες τέτοιου επιπέδου, είναι ο σεβασμός που μπορεί να τους προσφέρει. Η αποθέωση που δεν γνώρισαν και δεν θα γνωρίσουν στις ΗΠΑ. Το αίσθημα του να είναι «βασιλιάδες». Όμως τί να το κάνουν το… στέμμα, όταν επιτρέπεται στους αντιπάλους να τους βάζουν τα χέρια στα μάτια. Κυριολεκτικά.
Όταν οι περιβόητες άμυνες «στα όρια του φάουλ», είναι απλά μια sic έκφραση για να μην ειπωθεί πως παίζουν «ξύλο» διότι διαφορετικά δεν μπορούν να τους σταματήσουν. Μηδενική προστασία και σαν να μην έφτανε αυτό, απόλυτη ασέβεια. Ο Πάντερ επιτράπηκε να είναι και προκλητικός απέναντί του. Όπως είχε επιτραπεί στον Ντιαλό με την Μονακό. Στους πολλούς παίκτες της Παρτιζάν που τον μάρκαραν. Σε όλους. Ποιος τιμωρείται; Η αντίδραση του Ναν. Τεχνικές ποινές, χρηματικά πρόστιμα, μέχρι και ποινή αγωνιστικής απουσίας.
Ο κορυφαίος επιθετικά παίκτης της Euroleague εδώ και εβδομάδες, αντιμετωπίστηκε σαν ο τελευταίος rookie -που είχε πει ο Μεσίνα για τον Μίροτιτς- στο «Παλαού Μπλαουγκράνα». Δεν σούταρε ούτε μία βολή! Παρότι απ’ το πρώτο δευτερόλεπτο, όλη η άμυνα της Μπαρτσελόνα ήταν προσαρμοσμένη πάνω του.
Ο Ουίλιαμς-Γκος στη Βιτόρια, κέρδισε 14 βολές (σε αγώνα που κρίθηκε στον 1 πόντο). Του έγιναν τα φάουλ; Ο καθένας έχει την γνώμη του. Ας πούμε πως ήταν όλα πεντακάθαρα. Πώς μπορεί να έγιναν τόσα φάουλ και μάλιστα για βολές στον Γκος, αλλά να μην έγινε ούτε ένα στον Ναν; Ας το εξηγήσει η ίδια η διοργάνωση πλέον.
Το ακόμη χειρότερο; Από τη στιγμή που ο Ναν τιμωρήθηκε και δεν αγωνίστηκε με την Εφές, έχει δώσει έξι ματς. Σούταρε συνολικά 13 βολές σε αυτά. Και πάντα η αντιμετώπισή του έμοιαζε με αυτό που περιέγραψε ο Αταμάν: American Football.
Δεν είναι δικαιολογία το γεγονός πως… αντέχει στο «μπασκετικό ξύλο». Γιατί τέτοια νοοτροπία έχει από εκεί που μεγάλωσε. Στο Σικάγο όταν παίζουν μπάσκετ στα ανοιχτά, είναι προσβολή να αρθρώσουν τη λέξη «φάουλ». Ταυτόχρονα είναι δυνατός από τη φύση του.
Το συγκεκριμένο γεγονός δεν δικαιολογεί κανέναν να δοκιμάζει διαρκώς τις αντοχές του. Στο ΝΒΑ έναν αθλητή που ήταν έτοιμος να μπει στο βιβλίο της ιστορίας της Euroleague αν σημείωνε 25+ πόντους (θα το είχε κάνει για 6 σερί ματς κάτι που δεν έχει συμβεί ποτέ στο παρελθόν) θα πήγαιναν οι αντίπαλοι για να τον θαυμάσουν και οι αμυντικοί θα τον χειροκροτούσαν σε κάθε καλάθι που θα τον έφτανε πιο κοντά.
Ναι, εδώ είμαστε διαφορετικοί. Πόσο όμως; Και κυρίως, γιατί στο άλλο άκρο μόνο σε αυτούς που θέλουν οι διαιτητές; Παιδιά και αποπαίδια. Χαϊδεμένοι και πεταμένοι. Στην κατηγορία των «πεταμένων» είναι προφανές πως ανήκει και ο κορυφαίος σκόρερ της Euroleague. Ένα αθλητικό στολίδι που αποτελεί τιμή για την Ευρώπη να τον έχει στα γήπεδά της. Ανεβάζει το στάτους της διοργάνωσης. Φέρνει κόσμο στα γήπεδα.
Γιατί; Για να βλέπει να μπορεί ο κάθε αμυντικός να τον βρίζει 40 λεπτά, να τον αντιμετωπίζει με όποιο τρόπο επιλέξει για να τον εκνευρίσει και να του… σπάσει τον τσαμπουκά. Κοινώς, για να μη γίνουμε όπως το σύγχρονο ΝΒΑ, δίνεται το δικαίωμα σε όσους παίζουν απέναντι στον Ναν να θυμίζουν άμυνες… Ντιτρόιτ Πίστονς τις εποχές των Bad Boys.
Και την ίδια ώρα, ένας αθλητής τέτοιου μπασκετικού IQ βλέπει πως πρέπει να περάσει τον… Λαμπίερ, τον Ντούμαρς, τον Τόμας και τον Μαχόρν, για να του λένε πως εδώ είναι πρώτος μάγκας και όχι τελευταίος στην «πόλη» του ΝΒΑ. Παράλληλα, συναθλητές του με άλλες αποχρώσεις εμφανίσεων, είναι σαν να αντιμετωπίζουν άμυνες σύγχρονου All Star Game, διαφορετικά θα σφυριχτεί φάουλ εναντίον τους.
Ίσως λοιπόν στις διαπραγματεύσεις του Κέντρικ Ναν με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, μόλις συζητηθεί το οικονομικό, θα πρέπει να πάρει την…. σκυτάλη η Euroleague. Για να τον πείσει πως όλα ήταν μια διαολεμένη σύμπτωση που δεν θα επαναληφθεί. Να του εξηγηθεί πως τον σέβεται η διοργάνωση την οποία κοσμεί μπασκετικά και μόνο οι εμπαθείς δεν το καταλαβαίνουν. Μαζί με επιστολές συγγνώμης από τους διαιτητές που τον έχουν σφυρίξει έως τώρα στα ματς.
