By Ο Παναθηναϊκός δεν ήταν καλός, αλλά δικαιούται να αισθάνεται αδικημένος από το 1-1. Ο Κώστας Μανωλιουδάκης αναλύει το ντέρμπι, με ξεχωριστή αναφορά στον Πάλμερ-Μπράουν από το… City Football Group.
Με τον Ουναϊ και τον Γέντβαϊ να βρίσκονται εξ αρχής εκτός πλάνων λόγω τραυματισμού. Τον Ντραγκόφσκι να μην έχει δικαίωμα συμμετοχής μετά την αποβολή του στις Σέρρες. Τον Βαγιαννίδη να μένει εκτός για να πάρει ανάσες.
Τον Αράο να τίθεται νοκ άουτ από την αποστολή λίγο πριν την έναρξη του ντέρμπι. Τον Σένκεφελντ να αποχωρεί στο ημίχρονο με πρόβλημα.
Με τον Πάλμερ Μπράουν να αγωνίζεται για δεύτερη φορά μετά από 15 μήνες για ένα ημίχρονο και δη στο κορυφαίο ντέρμπι του ελληνικού αθλητισμού.
Κι όμως, ο Παναθηναϊκός ήταν αυτός που έχει κάθε λόγο να αισθάνεται αδικημένος από το αποτέλεσμα του πρώτου προημιτελικού του Κυπέλλου Ελλάδας. Οχι επειδή ήταν κυριαρχικός. Διότι δεν ήταν. Οχι γιατί έβγαλε στο χορτάρι αυτοματισμούς και συνεργασίες προηγούμενων αγώνων του με τον Ρουί Βιτόρια στην τεχνική του ηγεσία.
Αλλά για τον απλούστατο λόγο ότι ήταν η ομάδα που έχασε κραυγαλέες ευκαιρίες για να πετύχει περισσότερα του ενός τέρματα. Λίγες. Αλλά καραμπινάτες. Εναντί… καμιάς του μεγάλου αντίπαλού του.
Το τετ α τετ του Ιωαννίδη που ο ίδιος δημιούργησε με την αρωγή ασφαλώς του Τετέ, στο πρώτο ημίχρονο.
Το τετ α τετ του τούρμπο Πελίστρι για να κάνει το 2-0, με το που πάτησε το χορτάρι ο Ουρουγουανός, στην πρώτη ζαλάδα που προκάλεσε στον Ορτέγκα, ο οποίος δεν τον έπιανε ούτε με λάσο όλο το υπόλοιπο διάστημα μέχρι το φινάλε.
Την τεράστια διπλή απόκρουση-εξιλέωση, για τη γκάφα του στο γκολ του Τζούρισιτς από το ασφυκτικό πρέσινγκ του Ιωαννίδη στη μικρή περιοχή του, Πασχαλάκη, αρχικά στον «κεραυνό» του Ιωαννίδη και εν συνεχεία στο ριμπάουντ του Μαντσίνι από τα τρία μέτρα.
Ο Ολυμπιακός δεν υπέφερε από τον Παναθηναϊκό, αλλά ήταν τυχερός που πήρε την ισοπαλία, διότι ήταν παντελώς ακίνδυνος.
Είχε ως διακριθέντες μόνο τους δύο στόπερ του και τον παροπλισμένο Γιάρεμτσουκ που ήθελε η Μοίρα ένα λεπτό μετά την είσοδό του στο ματς, να ντριμπλάρει με εντυπωσιακό τρόπο τον Ινγκασον και να σουτάρει κάτω από τα πόδια του Λοντίγκιν.
Μετά το 1-1, κόντρα στις υποσχόμενες ευκαιρίες του αγώνα και φτάνοντας στο τελευταίο δεκάλεπτο, οι πράσινοι εμφάνισαν σημάδια ανασφάλειας, ενδεχομένως και κόπωσης, και στο τέλος οι Πειραιώτες θα μπορούσαν να «κλέψουν» ακόμα και το αβαντάζ για την πρόκριση.
Διότι από τη στιγμή που δεν υφίσταται «εκτός έδρας γκολ» κι έχουν μόλις μία νίκη στα δεκατέσσερα τελευταία ντέρμπι «αιωνίων», είναι τουλάχιστον αφελές να ισχυριστεί κανείς ότι υπάρχει έστω και μικρό αβαντάζ για κάποια ομάδα.
Απολύτως μοιρασμένες είναι οι πιθανότητες, όπως ήταν και πέρυσι, ανεξαρτήτως αν τούτη τη φορά θα διεξαχθεί παρουσία κόσμου η ρεβάνς στο Φάληρο.
Το οξύμωρο είναι την Τετάρτη στο ΟΑΚΑ ότι ο Παναθηναϊκός δεν ήταν καλός. Ηταν μέτριος. Εξυπνα προσαρμοσμένος τακτικά στον τρόπο παιχνιδιού του αντιπάλου, τις απουσίες που υπήρχαν και τις ανάσες που έπρεπε να δοθούν, αλλά καλός δεν ήταν ξεκάθαρα.
Δίχως βασικά χαρακτηριστικά της αγωνιστικής ταυτότητας που έχει αποκτήσει με τον Ρουί Βιτόρια (κατοχή μπάλας, κοντινές πάσες, συνδυαστικό ποδόσφαιρο, αλλαγές πλευράς, πρέσινγκ ψηλά). Με άμυνα χώρου πίσω από τη μπάλα κάτω από τη μεσαία γραμμή, αλλά χωρίς να δεχθεί απειλές.
Με στόχευση το επιθετικό τρανζίσιον, με πολλές βαθιές μπαλιές στα μεσοδιαστήματα ανάμεσα στους στόπερ του Ολυμπιακού και «target man» τον Ιωαννίδη, να μάχεται για κάθε μπάλα όπως έκανε κάποτε ο Κωνσταντίνου όταν φορούσε τα πράσινα.
Με έμφαση στη μονομαχία, το κλείσιμο των χώρων και το άμεσο ποδόσφαιρο, χωρίς την ηρεμία και το χαμηλό τέμπο που μας έχει συνηθίσει και με γενικότερα στοιχεία που θεωρητικά αποτελούν περισσότερο δυνατά σημεία του Ολυμπιακού παρά του Παναθηναϊκού. Οξύμωρο μεν, πραγματικότητα δε.
Ενα «τρικ» έκανε ο Βιτόρια και του βγήκε στο 51’. Από εκεί που δεν πίεσε ούτε μία φορά ψηλά, στην περιοχή του Ολυμπιακού στο πρώτο ημίχρονο (προφανώς διότι δεν ήθελε να του δώσει τη δυνατότητα να βγει στο επιθετικό τρανζίσιον, σπάζοντας το πρέσινγκ με κάποια μεγάλη στοχευμένη μπαλιά, όπου είναι πολύ επικίνδυνος), το έκανε μία και καλή στο ξεκίνημα του δευτέρου.
Στο λάθος-δώρο του Πασχαλάκη, που δεν θα το είχε κάνει ποτέ εάν δεν υπήρχε πίεση ψηλά μετά από γύρισμα προς τα πίσω κι αν ο Ιωαννίδης δεν μετουσίωνε αυτήν την επιλογή σε πράξη.
Εξυπνο, αν μη τι άλλο, ή αν προτιμάτε αναπάντεχο για τον αντίπαλο, καθώς εμπεριείχε το στοιχείο του αιφνιδιασμού σε σχέση με τη γενικότερη κατεύθυνση της ομάδας στα μέτρα που ξεκινούσε την πίεση στο συγκεκριμένο ματς.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι και ο Μεντιλίμπαρ έκανε ένα «τρικ», εξ ου και η ισοπαλία στους πάγκους και στο χορτάρι. Εννοώντας την είσοδο του Γιάρεμπτσιουκ στο ντέρμπι, που αμέσως μετά τον δικαίωσε κάνοντας εξαιρετική ντρίμπλα στον Ινγκασον, ασχέτως εάν ήταν συνάμα και τυχερός που η μπάλα πέρασε κάτω από τα πόδια του Λοντίγκιν στο σουτ που επιχείρησε και ισοφάρισε.
Πράγματι. Παρότι το ίδιο συνέβη και με τον Πελίστρι όταν ο Βιτόρια τον έβαλε αλλαγή, αλλά στο σουτ του Ουρουγουανού ο Πασχαλάκης είχε τα πόδια του κλειστά. Ετσι είναι η μπάλα.
Τελευταίο, αλλά όχι έσχατο. Ο Πάλμερ-Μπράουν ήρθε στον Παναθηναϊκό από το City Football Group.
Το τριφύλλι τον απέκτησε από την Τρουά και λίγοι ίσως γνωρίζουν ότι ο γαλλικός σύλλογος εντάσσεται στο γκρουπ των ομάδων που έχουν αποκτήσει οι Σεϊχηδες των γαλάζιων του Μάντσεστερ (Τρουά, Χιρόνα, η Παλέρμο κ.α.), δημιουργώντας ενιαίο δίκτυο σκάουτινγκ.
Αυτό μπορεί να λέει πολλά, αλλά μπορεί και τίποτα μετά το σοβαρό τραυματισμό που πέρασε το παλικάρι, αλλά η ψυχραιμία του με τη μπάλα και οι αποφάσεις που πήρε υπό το καθεστώς της πίεσης του κορυφαίου ελληνικού ντέρμπι ενόσω μπήκε από το… παράθυρο σε αυτό, είναι στοιχεία ελπιδοφόρα. Δίχως άλλο.
Ο Πάλμερ-Μπράουν εμφανίστηκε στην πασαρέλα την κατάλληλη στιγμή. Με δεδομένες τις απουσίες στην καρδιά της άμυνας του Παναθηναϊκού και τα απανωτά ντέρμπι. Διότι είναι άλλο να παίζεις με τον Ατρόμητο, κι άλλο με τον Ολυμπιακό επειδή τραυματίστηκε ο Σένκεφελντ.
Κι όπως είπε κι ο Βιτόρια μετά το ματς, πολλές φορές η ατυχία του ενός, είναι η τύχη του άλλου.
Υ. Γ.: Οι Ελληνες διαιτητές θα πρέπει να δουν στο βίντεο, ξανά και ξανά, τη διαιτησία του ελίτ Πολωνού Μαρτσίνιακ. Μπας και εμπεδώσουν ότι το πνεύμα του κανονισμού είναι σημαντικότερο από το γράμμα. Μήπως καταλάβουν ότι το να σφυρίζεις συνέχεια και το να πηγαίνεις τη μπάλα πέντε εκατοστά πιο πίσω, στο ακριβές σημείο της παράβασης, δεν σε κάνει καλό διαιτητή.
Μπας και κατανοήσουν, επιτέλους, ότι μπορεί να βγει και ντέρμπι με μόλις μία κάρτα και με ισονομία. Ας ελπίσουμε ότι και μετά τη ρεβάνς στο Φάληρο, θα έρθει ανάλογης ποιότητας σφυρίχτρα και θα καταγράψουμε τα ίδια.
Πηγή: sdna.gr
Comments