By Το να έχεις πολλά «πρώτα βιολιά» δεν σημαίνει απαραίτητα κάτι. Το να τα κουρδίσεις και να ξέρει το καθένα πώς να παίξει βγάζει την ωραία μουσική
Η αφελής προσέγγιση του αγώνα του Παναθηναϊκού με τη Ντινάμο Μινσκ, είναι να μιλήσεις για τη δυναμικότητα των Λευκορώσων: αυτό θα το έκανε κανείς απλά και μόνο για να μειώσει την εμφάνιση, την προσπάθεια και το κέφι των «πράσινων».
Οι φιλοξενούμενοι δεν ήταν προφανώς καμιά ομαδάρα αλλά δεν ήταν και τίποτα «ρετάλια της ζωής» – δεν είδα να έχουν και πολλές διαφορές από μερικές ομάδες της Σούπερ Λίγκας, ομάδες τις οποίες είτε κέρδισε δύσκολα φέτος ο παναθηναϊκός, είτε δεν κέρδισε καν. Επίσης, στο πλαίσιο της ίδιας κουβέντας, ούτε η Ελσίνκι ή η The New Saints ήταν κάτι ιδιαίτερο, αλλά ο Παναθηναϊκός τις κέρδισε με πιο «φτωχό σκορ». Και ούτε η Μπόρατς ή η Τζουργκάρντεν προκαλούν κανένα ποδοσφαιρικό δέος, αλλά με την πρώτη έφεραν ισοπαλία οι «πράσινοι» και στη Σουηδία έχασαν.
Άρα; Άρα κάτι έκαναν αυτή τη φορά σωστά οι παίκτες του Βιτόρια, από την αρχή μέχρι το τέλος του ματς. Όχι απλά ξέφυγαν από το «αγαπημένο τους 1-0», όχι μόνο ξεπέρασαν το 2-0 που είχαν πετύχει πριν λίγες μέρες στην Αγγλία, αλλά πέτυχαν 4 γκολ, κυνήγησαν περισσότερα, έχασαν πέναλτι, έκρυψαν τη μπάλα σε αρκετές περιπτώσεις. Διασκέδασαν το παιχνίδι οι ίδιοι – κι όταν το διασκεδάζουν οι παίκτες, θα το χαρούν με τη σειρά τους και οι θεατές/ τηλεθεατές.
Η σημασία του ταλέντου
Μπακασέτας, Ουναϊ, Τετέ, Τζούρισιτς, Πελίστρι, Ιωαννίδης: αυτοί είναι μερικοί από τους παίκτες στην μεσοεπιθετική γραμμή του Παναθηναϊκού, που «ξέρουν μπάλα». Κι όταν σε μια ομάδα υπάρχει ταλέντο, υπάρχει ποιότητα, υπάρχουν αυτοί που ξέρουν τι να κάνουν με τη μπάλα, δεν πρέπει να τη φοβάσαι την ομάδα: αργά ή γρήγορα θα βρεθεί ο τρόπος να «συναντηθούν», να συνδυαστούν, να βγουν συνεργασίες, να πασάρουν αντί να σουτάρουν, να βάλουν το «εγώ» κάτω από το «εμείς».
Όλο αυτό το «κούρδισμα», είναι δουλειά του Ρουί Βιτόρια – οι παίκτες υπήρχαν πριν έρθει και το ταλέντο τους επίσης, αλλά στο γήπεδο έβγαιναν μόνο προσωπικές ενέργειες, ντρίπλες και «αρτίστες» που ήθελαν να τα κάνουν όλα μόνοι τους και να εισπράξουν το χειροκρότημα. Από τον ερχομό του Βιτόρια και μετά, το ταλέντο τους δεν μπήκε σε «καλούπια» αλλά μπήκε σε «ορχήστρα»: προσπάθησε να πείσει τα «πρώτα βιολιά» ότι δεν είναι απαραίτητο να παίξεις ένα φοβερό σόλο για να ξεσηκώσεις τα πλήθη – μπορείς να είσαι κομμάτι της παράστασης και να παίξεις το ρόλο σου, για να πετύχετε όλοι μαζί ένα όμορφο αποτέλεσμα.
Στον αγώνα κόντρα στη Ντινάμο Μινσκ, ο Ουναϊ έκανε το καλύτερο παιχνίδι του με τα πράσινα – ήταν αυτός τον οποίον απέκτησε δανεικό το καλοκαίρι ο Παναθηναϊκός. Ο Τετέ, μετά από κάποια ματς που έδειχνε πεσμένος, έκανε επίσης ένα παιχνίδι καταπληκτικό και «έξυπνο» – τα τελειώματα με το δεξί πόδι από έναν αριστεροπόδαρο, είναι ο πιο σίγουρος τρόπος για να εξουδετερώσεις τον αμυντικό που σε μαρκάρει. Ο Τζούρισιτς έπαιξε για την ομάδα και για τους συμπαίκτες του, αφού νιώθει πλέον σημαντικός και δεν χρειάζεται να κάνει πάντα τα εξεζητημένα για να ξεχωρίζει, ο Ιωαννίδης δείχνει ότι επέστρεψε για τα καλά. Τον Μπακασέτα τον έχουμε δει σε καλή κατάσταση εδώ και μέρες, τον Πελίστρι τον «χάσαμε» λίγες μέρες λόγω ασθένειας αλλά θα τον ξαναβρούμε. Και πέρα απ’ όλα αυτά, η αγωνιστική άνοδος του Μαξίμοβιτς δίνει επιλογές στον Βιτόρια στη μεσαία γραμμή και ανάσες σε Τσέριν – Αράο.
Ένα βήμα κάθε φορά
Ο Παναθηναϊκός δεν έγινε «υπερομάδα» επειδή έριξε 4 γκολ στους Λευκορώσους. Δεν είναι λόγος ούτε να πανηγυρίζει κανείς, ούτε να πιστεύει ότι από δω και πέρα θα «μοιράζει» τριάρες και τεσσάρες δεξιά κι αριστερά. Βελτιώνεται όμως, προοδεύει, έχει με τον Βιτόρια στον πάγκο του σε 11 παιχνίδια 9 νίκες, μια ισοπαλία και μια ήττα. Συνεχίζει στην Ευρώπη – κι ας μην μπήκε στην πρώτη οκτάδα. «Ξεμπούκωσε» επιθετικά, βρίσκει πλέον γκολ από τα φορ του, έχει καλύτερη ανάπτυξη και δημιουργία, έχει ποικιλία στον τρόπο που αναπτύσσεται και δεν είναι «μονόμπατος», οι παίκτες του «βρίσκονται» σε ορισμένες στιγμές με κλειστά μάτια, αλλάζοντας τη μπάλα μέσα σε ελάχιστα τετραγωνικά.
Όλα τα παραπάνω είναι λόγοι αισιοδοξίας αλλά φυσικά όχι εφησυχασμού: οι «πράσινοι» χτίζουν σερί νικών και ψυχολογία αλλά πρέπει να βάλουν τον πήχη ακόμα ψηλότερα: να συνεχίσουν να παίζουν με την ίδια διάθεση, φτάνοντας στο σημείο όπου θα αρχίσουν να κερδίζουν και ντέρμπι. Διότι δεν έχουν κερδίσει κανένα φέτος, ούτε εντός, ούτε εκτός και πέρα από το γεγονός ότι σε λίγο ξανάρχεται η ώρα που θα παίξουν με τις ομάδες της κορυφής, αυτές είναι που θα αντιμετωπίσουν ξανά αν μπουν στα play-offs. Η ευρωπαϊκή τους παρουσία τον Φεβρουάριο θα κάνει καλό και στους ίδιους και στον κόσμο, που επιτέλους είδε όχι απλά μια «επαγγελματική νίκη» ή μια νίκη με άγχος και φτωχό σκορ, αλλά μια ομάδα που έπαιξε με έναν τρόπο που δικαιώνει τις μεταγραφές που έγιναν το καλοκαίρι, διότι υπάρχει πλέον ένας προπονητής που ξέρει τι να τους κάνει στο γήπεδο και πώς να πάρει περισσότερα πράγματα απ’ αυτούς.
Comments