By
Όχι δεν μπήκαμε σε καμία μηχανή του χρόνου. Ούτε πέσαμε σε κάποια χρονοτρύπα. Απλώς το απόγευμα του Σαββάτου στο Ιβανώφειο γεννήθηκε και πάλι η ελπίδα και δόθηκε ξεκάθαρη απάντηση στο θέμα της μετακίνησης των οπαδών.
Αθλητισμός χωρίς κόσμο δεν υπάρχει. Δεν έχει ουσία και δεν έχει και νόημα. Κανένα απολύτως. Κι όποιος διαφωνεί ας ρωτήσει τις παίκτριες των δύο ομάδων που αγωνίστηκαν στο Ιβανώφειο στο Ηρακλής-Παναθηναϊκός. Μαγικές στιγμές που είχαμε ξεχάσει στον αθλητισμό και εκτυλίχθηκαν σε ένα κλειστό γήπεδο με την παρουσία οπαδών και των δύο ομάδων.
Είναι από τις λίγες φορές που το αγωνιστικό πέρασε πραγματικά σε δεύτερη μοίρα. Το βλέμμα όλων ήταν στις εξέδρες. Σε μία εικόνα που είχαμε ξεχάσει, δεν ελπίζαμε ότι θα αντικρίσουμε πάλι και μας γέμισε εκ νέου ελπίδα. Έδωσε το φως για τη συνέχεια. Είδατε που τελικά οι οπαδοί δύο ομάδων όχι απλώς μπορούν να συνυπάρξουν, αλλά να το κάνουν και σε κλειστό γήπεδο.
Φωνάζοντας ο καθένας για την αγαπημένη του ομάδα. Στηρίζοντας την ομάδα που αγαπά. Χωρίς να θέλει να βγάλει το μάτι του δίπλα. Υγεία και ρομαντισμός.
Από το πουθενά, ένα παιχνίδι της 5ης αγωνιστικής της Α1 Γυναικών έστειλε το μήνυμα προς όλους. Με την Πολιτεία να είναι ο κύριος αποδέκτης. Διάθεση υπάρχει. Τεχνογνωσία υπάρχει ή η λογική είναι πονάει χέρι-κόβει χέρι;
Ο κόσμος και των δύο ομάδων αξίζει τα συγχαρητήρια όλων. Αξίζει πολλά μπράβο για το θέαμα και τις μαγικές στιγμές που μας πρόσφερε στο Ιβανώφειο.
Από τη μία οι φίλοι του Ηρακλή, που έχουν ταλαιπωρηθεί αφάνταστα σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ (αλλά θα βρουν τον δρόμο τους και πάλι), όμως είναι δίπλα στην ομάδα τους και άνοιξαν το σπίτι τους για να φιλοξενήσουν οπαδούς άλλης ομάδας.
Και από την άλλη ο κόσμος του Παναθηναϊκού, που για ακόμα μία φορά έδειξε πως δεν έχει αντίπαλο. Σε ένα παιχνίδι 5ης αγωνιστικής της Α1 Γυναικών ταξίδεψε στη Θεσσαλονίκη για να δει την αγαπημένη του ομάδα. Δεν υπάρχει σύγκριση.
Όσο κι αν κάποιοι… διαπλεκόμενοι προσπαθούν να μπλέξουν τα πράγματα, η αλήθεια τους εκθέτει. Όχι μόνο τώρα, διαχρονικά. Ο Παναθηναϊκός αποτελεί μία ομάδα που ουσιαστικά δεν έχει έδρα. Πέρα από το μπάσκετ γυναικών, που παίζει μόνο τα ματς του ελληνικού πρωταθλήματος στη Λεωφόρο, όλα τα υπόλοιπα τμήματα αναζητούν σαν τον ζητιάνο μία έδρα για τους φιλοξενήσει κάθε καλοκαίρι.
Δεν παίζει στο δικό του γήπεδο κι αφήνει τα τμήματα να παλεύουν μόνα τους. Αντίθετα πηγαίνει όπου τον καλεί το «τριφύλλι».
Θα είναι το Μαρούσι, θα είναι το Μετς, θα είναι ο Χολαργός, θα είναι το Γουδή. Από το ένα γήπεδο στο άλλο. Η απόλυτη περιφορά. Κι όμως παρά το τεράστιο πρόβλημα, ο κόσμος του Παναθηναϊκού είναι εκεί.
Δίπλα στην ομάδα. Ακόμα κι αν χρειάζεται μέσα στην ίδια μέρα να πάει από τη μία άκρη της Αθήνας στην άλλη για να δει δύο ματς και όχι από το ένα γήπεδο στο άλλο -που είναι δίπλα- για να στηρίξει την ομάδα του.
Φανταστείτε δηλαδή κάποια στιγμή τα τμήματα του Ερασιτέχνη να αποκτήσουν το δικό τους σπίτι. Τη δική τους έδρα. Να στεγαστούν όλα μαζί. Τι έχει να γίνει…
Comments