Είχε δικαίωμα να μην παίξει καλά, δεν είχαν δικαίωμα να βάλουν… Τρύφωνα

Οι συνθήκες κάτω απ’ τις οποίες έγινε το ματς στην Κρήτη, ήταν απ’ αυτές που δεν έχουν σχέση με το ποδόσφαιρο αλλά επηρεάζουν το πώς θα αποδώσει ένα σύνολο ποδοσφαιρικά. Ο Παναθηναϊκός πήγε να παίξει με τον ΟΦΗ, έχοντας πένθος. Ένα μέλος της ομάδας «έφυγε» τόσο άδικα. Απέναντί του, δε συνάντησε σεβασμό. Όχι ως κλαμπ. Τα παιδιά που βιώνουν την απώλεια. Απέναντί τους είχαν μια ομάδα που-πολύ καλά έκανε-ήθελε αποτέλεσμα. Απέναντι ήταν ένα γήπεδο άκρως εχθρικό που γέμισε για πρώτη φορά φέτος και δεδομένα τέτοια συμπεριφορά δε θα έχει απέναντι σε κανέναν άλλο αντίπαλο.

Χωρίς να το κρίνουμε επειδή είναι δικαίωμα του καθενός το πώς θα αντιδράσει σε κάθε φάση της ζωής, αυτά τα παιδιά που φορούσαν όλοι το «32» για τον Τζορτζ, σήκωσαν τη φανέλα του στο γκολ, ο Παναθηναϊκός συνολικά βρήκε απέναντί του έχθρα σε τέτοιο επίπεδο που υπήρχαν πανό μέχρι και για τον Αταμάν. Άλλο άθλημα δηλαδή, απλά έπρεπε να φανεί μίσος προς τον Παναθηναϊκό. Ίσως να έχουμε άδικο, αλλά στο πρώτο ματς μετά τον θάνατο του Μπάλντοκ… «χτύπησε» λίγο άσχημα. Δικαίωμά τους ξαναλέμε, δικαίωμά μας να διαφέρουμε από αυτές τις νοοτροπίες.

Ξεκινάμε αναφέροντας αυτά τα γεγονότα, για να αντιληφθούμε το σύνολο του τί αντιμετώπισε ο Παναθηναϊκός σε αυτή την αναμέτρηση. Και τελικά τα κατάφερε. Πραγματικά, είναι απ’ τις περιπτώσεις που δε θα σταθούμε στο αν μπορούσε να παίξει καλύτερα, αν ήταν απρόσεκτος στην τελική πάσα, αν έπρεπε να βάλει κι άλλο γκολ, αν πήγε να κάνει «δώρο» γκολ στον ΟΦΗ με τα λάθη του ειδικά στο πρώτο μέρος.

Ο Παναθηναϊκός έπρεπε να νικήσει. Το έκανε. Για τον Μπάλντοκ και για τη βαθμολογία του. Επειδή η θλίψη για τον Τζορτζ, δυστυχώς δεν μείωνε την ανάγκη για τους βαθμούς. Η θλίψη θα υπήρχε και με ισοπαλία και με ήττα στην Κρήτη, απλά για να μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας, αντιλαμβανόμαστε όλοι τί θα ακολουθούσε.

Είναι κι αυτή η… ανώτερη δύναμη, όπως την ορίζει ο καθένας, που ήθελε να νικήσει ο Παναθηναϊκός και να έρθουν έτσι τα αποτελέσματα των άλλων. Για πρώτη φορά μετά από 8 αγωνιστικές, οι Πράσινοι εκμεταλλεύονται στο απόλυτο τις γκέλες των άλλων. Τους χαμένους τους βαθμούς. Είναι θετικό τόσο βαθμολογικά, όσο και σε επίπεδο νοοτροπίας. Για να δουν πως μπορεί να γίνει. Ειδικά σε μια εποχή όπου το Τριφύλλι έχει δρόμο για αποτελέσματα, ενώ οι υπόλοιποι θα παίζουν ντέρμπι.

Αν η ανώτερη δύναμη ήθελε να έρθουν όλα έτσι σε επίπεδο αποτελεσμάτων, η… κατώτερη δύναμη που βλέπουμε στο ποδόσφαιρο δυστυχώς, πήγε να κάνει τα δικά της. Ο βοηθός… Τρύφωνας (ή όπως αλλιώς λέγεται) έκανε τα δικά του. Όντας απόλυτα αγαθοί, ας πούμε πως το έκανε επειδή είναι παντελώς άσχετος. Αν αυτός ο τύπος πιάσει ξανά σημαία, θα μιλάμε για προσβολή όχι προς τον Παναθηναϊκό, αλλά προς το ποδόσφαιρο και τη νοημοσύνη όσων το παρακολουθούν.

Και ο κανονικός Τρύφωνας με το γκολ του Κατσουράνη, θα είχε σωθεί αν υπήρχε VAR. Τώρα που υπάρχει VAR, τέτοια πρεμούρα να σηκωθεί η σημαία και να μη συνεχιστούν τόσες φάσεις που ήταν στην πιο αντι-Παναθηναϊκή περίπτωση οριακές, δεν έχουμε ξαναδεί.

Αυτές τις καταστάσεις αντιμετώπισε ο Παναθηναϊκός. Οι παίκτες του με το πένθος στο μπράτσο και τη φανέλα του Μπάλντοκ στον πάγκο, χρειάστηκε να διαχειριστούν όλη αυτή την ατμόσφαιρα, συν την πίεση του αποτελέσματος καθώς δεν υπήρχε γυρισμός. Νίκη ή άστα να πάνε. Κανείς δε θα τους έδινε το παραμικρό ελαφρυντικό και το ήξεραν. Δεν το χρειάστηκαν όμως, γιατί νίκησαν.

Πέρα απ’ τη βαθμολογική μείωση της απόστασης, τα όσα αντιμετώπισε το Τριφύλλι μπορούν να το συσπειρώσουν ακόμη περισσότερο. Ας συσπειρώσουν και τον κόσμο γύρω απ’ την ομάδα. Τίποτα δε θα είναι εύκολο. Όμως υπάρχουν πολλοί… κακοθελητές για να βάζουν τεράστια εμπόδια στην ομάδα. Αυτό και μόνο ας πεισμώσει τον οργανισμό. Ειδικά τώρα, στα τόσο δύσκολα και θλιβερά που βίωσε και βιώνει ο Παναθηναϊκός.