Δεν έγινε τουρνουά, γαλουχήθηκαν γενιές Παναθηναϊκών

Κάθε άνθρωπος είναι οι αναμνήσεις του. Όχι οι χαρές, όχι οι λύπες. Κυρίως η ζεστασιά. Αυτό που τον κάνει πάντα να αισθάνεται όμορφα, να αισθάνεται ασφάλεια και να γυρίζει η ψυχή στο σημείο που για όλους ήταν το πιο όμορφο: Τα παιδικά/νεανικά χρόνια. Αυτό που έγινε στο Παναθηναϊκό Στάδιο, λειτουργεί ως… βελόνα που «χτύπησε» για πάντα τατουάζ στην ψυχή και στην καρδιά μας. Είτε πρόκειται για τους 40.000 που έζησαν τη μαγεία, είτε για αυτούς που είδαν τηλεοπτικά ή μέσα από βιντεάκια και φωτογραφίες.

Συγχωρέστε μας ίσως να είμαστε κάπως πιο προσωπικοί, αλλά στο τέλος της ημέρας αυτά τα βιώματα του καθενός είναι που στο τέλος καταλαβαίνεις πως συνδέονται με πολλών άλλων ανθρώπων. Για να μοιράζεσαι μαζί τους την ίδια «τρέλα», όποιο κι αν είναι το επάγγελμα ή το μορφωτικό επίπεδο του καθενός. Ο αθλητισμός αυτό το καλό έχει, τα ακυρώνει όλα. Οι πάντες έχουν την ίδια θέληση, τον θρίαμβο των χρωμάτων τους. Κάπως έτσι «χτίζεται» το βίωμα.

Η βραδιά στο Παναθηναϊκό Στάδιο θα περάσουν πολλά χρόνια, θα γεράσουν όλοι (με το καλό) και μόλις φέρουν στο μυαλό το βίωμα αυτό, θα ανατριχιάζουν και θα υγραίνονται τα μάτια. Συμπεριλαμβάνει ουσιαστικά κάθε στιγμή που ζεσταίνει την ψυχή και προκαλεί εκρήξεις συναισθήματος.

Η ιστορικότητα του χώρου, η Αθήνα, οι βόλτες στο κέντρο. Ειδικά για τους Παναθηναϊκούς ένα δέσιμο με το Στάδιο, απλά και μόνο λόγω του ονόματος. Αυτά που άκουγες σαν παιδί και ενθουσιαζόσουν για το πόσος κόσμο χωράει, πως θα είναι γεμάτο. Σε αξίωσε ο Παναθηναϊκός και ο Παύλος Γιαννακόπουλος ακόμη και χωρίς να είναι εδώ, να το ζήσεις κι αυτό.

Εδώ κι αν είναι το βίωμα τεράστιο. Σα να λέμε η μυρωδιά απ’ το φαγητό της μητέρας του καθενός, κάτι τέτοιο είναι η ανάμνηση απ’ την ομάδα. Για τους Παναθηναϊκούς πλάι στο όνομα της ομάδας, αυτό του Παύλου Γιαννακόπουλου είναι το μόνο που στέκεται. Ο άνθρωπος που μας εκπλήρωσε όσα ζητούσαμε στις βραδινές προσευχές μας. Κοιτάζοντας όχι κάποια θρησκευτική εικόνα, αλλά τις αφίσες στον τοίχο και τα Τριφύλλια στο δωμάτιο του καθενός. Εκεί που «χτίστηκε» το συναίσθημα.

Πατριάρχης του Παναθηναϊκού, πατρική φιγούρα για κάθε έναν που αγαπά τους Πράσινους. Σε δύσκολα χρόνια ποδοσφαιρικά στο μεγαλύτερο μέρος της πορείας, αυτά τα σωστά μηνύματα που πάντα θες να λαμβάνεις όταν είσαι μικρός. Ποτέ να μη σταματάς να προσπαθείς, παρά την φαινομενική αποτυχία αρχικά, παρά την ατυχία, τους ύπουλους τρόπους που βρήκαν για να σε αντιμετωπίσουν. Θα στέκεσαι όρθιος, θα τους κοιτάς στα μάτια και τελικά θα τους αναγκάζεις να προσκυνήσουν. Μετατρέποντας ακόμη και τους αντιπάλους σε θαυμαστές σου.

Αν αυτά μπορείτε να τα φανταστείτε σε μορφή συναισθήματος, τότε καταλαβαίνετε τί ήταν αυτή η βραδιά στο Παναθηναϊκό Στάδιο. 40.000 άνθρωποι θα θυμούνται για πάντα, θα συγκινούνται για πάντα. Νεότερα παιδιά θα πάνε στα σχολεία τους με χαμόγελογιατί «ριζώθηκε» στην καρδούλα τους ένα Τριφύλλι που δε θα μαραθεί ποτέ και για κανένα λόγο.

Δεν ήταν τουρνουά ή απλά ευκαιρία να τιμηθεί η μνήμη του Παύλου Γιαννακόπουλου. Ήταν εμπειρία και βίωμα ζωής. Όμορφο. Από αυτά που… διώχνουν τους ψυχολόγους μακριά, γιατί δεν αναλύονται παρά μόνο με ένα γλυκό χαμόγελο και ένα βλέμμα προς τον ουρανό. Προς τον Παύλο, προς τους ανθρώπους του καθενός που δεν είναι πλέον εδώ για να τους πάρουν τηλέφωνο ή να πάνε παρέα στο Καλλιμάρμαρο.

Πραγματικά κανένα μπάσκετ δεν έχει σημασία, κανένα ποδόσφαιρο, κανένα άθλημα. Στιγμές ζωής χαραγμένες, περηφάνια που δεν γίνεται να μην αισθανθεί ο καθένας. Πολλοί μη Παναθηναϊκοί έχουν ως επιχείρημα πως οι Πράσινοι υποστηρικτές είναι αρκετά… ψηλομύτες. Δεν ισχύει. Απλά δεν έχουν τί να συζητήσουν ή πώς να σας δώσουν να καταλάβετε κάτι τέτοιες στιγμές.

Δεν μπορούν να σας εξηγήσουν τι ήταν, είναι και θα είναι για πάντα ο Παύλος Γιαννακόπουλος, ο Παναθηναϊκός που δημιούργησε, το μεγαλείο που μας χάρισε και συνεχίζει να μας χαρίζει. Άλλωστε κι αυτό που βίωσαν όλοι, υπογραφή Γιαννακόπουλου έχει. Σε ένα συμβόλαιο ζωής για τους Παναθηναϊκούς. Ακόμη κι αν ο ίδιος δεν μπόρεσε να είναι εκεί γιατί οι ψυχές όλων δεν είναι το ίδιο γεμάτες, το ίδιο ζεστές και αυτό τις κάνει ψυχρές, σκοτεινές και κρύες.

Ούτε ο ίδιος ο Δημήτρης, ούτε όλοι οι άνθρωποι που συνέβαλαν για αυτό που έγινε στο Παναθηναϊκό Στάδιο δεν μπορούν να αντιληφθούν τί δημιούργησαν και τί προσέφεραν σε εκατομμύρια κόσμου. Οι 40.000 ήταν απλά ένα μικρό δείγμα. Τα μάτια που έτρεχαν πίσω από κάποια οθόνη, ήταν αμέτρητα.

Το ευχαριστώ, ανθρώπινα, φίλαθλα, είναι το λιγότερο. Για αυτή την ευκαιρία… once in a lifetime. Διάστημα που για πολλούς δεν είναι αρκετό για να συλλέξουν τέτοιες αναμνήσεις. Το Παναθηναϊκό Στάδιο πλέον, απέκτησε διαφορετική ενέργεια. Τα μάρμαρα θα αντηχούν για πάντα αυτή τη βραδιά. Για τον Παύλο, για την ομάδα, για τον κάθε ένα που το έζησε κοντά ή μακριά.

Η Αθήνα «δέθηκε» ακόμη περισσότερο με τα… παιδιά της. Εκείνα που άλλοτε είναι κλαψιάρικα, άλλοτε γκρινιάρικα, άλλοτε αδικημένα, πονεμένα, χαρούμενα, χτυπημένα. Όμως πάντα καλόψυχα γιατί καθοδηγήθηκαν σωστά. Από την πατρική φιγούρα στον αθλητισμό που έδωσε αρχές. Εκείνη που έλεγε «παιδί μου, παιδί μου, να τον αγαπάς τον Παναθηναϊκό».

Στο Καλλιμάρμαρο ο Παναθηναϊκός λατρεύτηκε. Όπως θα ήθελε ο Παύλος. Όπως του αρμόζει και του αξίζει.