Αυτό το κάτι που του λείπει και το… θέλει!

Για να δούμε έναν Παναθηναϊκό που θα παίζει μπάλα αντάξια του ρόστερ του, χρειάζεται μια μεγάλη νίκη με πειστική εμφάνιση

Έχει καλό ρόστερ ο Παναθηναϊκός; Αναμφισβήτητα: το καλύτερο εδώ και 15 χρόνια τουλάχιστον.

Έχει «κενά», ελλείψεις ή κακοτεχνίες;

Θεωρητικά, όχι: στις θέσεις όπου του έφυγαν παίκτες φρόντισε να πάρει παίκτες υψηλής ποιότητας και παίρνοντας τον Ουναϊ στο τέλος της μεταγραφικής περιόδου, «απάντησε» στο ερώτημα «αν χρειαζόταν τελικά ένας μέσος με διαφορετικά χαρακτηριστικά».

Η απάντηση ήταν «ναι, χρειαζόταν» και «ναι, τον πήραμε».

Έχει παίξει ως τώρα ο Παναθηναϊκός με βάση την αξία και την ποιότητα του ρόστερ του;

Ούτε κατά διάνοια: από την αρχή της χρονιάς βλέπουμε μια ομάδα με παίκτες που προσπαθούν «να βρεθούν» μεταξύ τους και προσπαθούν να εφαρμόσουν επί χόρτου αυτά που τους ζητάει ο προπονητής τους επί χάρτου.

Μόνο που η αρχή της χρονιάς, είχε ένα σωρό ελαφρυντικά, τα οποία λιγοστεύουν ματς με το ματς: όλοι οι παίκτες πλέον είναι διαθέσιμοι, η ομάδα έχει δώσει ήδη διψήφιο αριθμό παιχνιδιών και όλα τα μεταγραφικά κενά έχουν καλυφθεί με καλούς ή πολύ καλούς παίκτες.

Το «πειστικό ποδόσφαιρο» και πότε θα έρθει

​Σε όλα τα παιχνίδια που έχουμε δει φέτος, με εξαίρεση το πρώτο ημίχρονο με τη Μπότεφ εντός και ολόκληρο το ματς στη Βουλγαρία, ο Παναθηναϊκός δεν κυριάρχησε σε κανένα άλλο.

Δεν επέβαλε το ρυθμό του, δεν στρίμωξε τον αντίπαλο, δεν τον έκλεισε στην περιοχή του, δεν έκανε πολλές κλασσικές ευκαιρίες.

Κι αν αυτό έχει εξήγηση στα τέσσερα ευρωπαϊκά ματς με Άγιαξ και Λανς, λόγω της ποιότητας των αντιπάλων και του μεγάλου διακυβεύματος, με Αστέρα, Λεβαδειακό και Καλλιθέα δεν θα «έπρεπε» να συμβεί.

Θα περίμενε κανείς να δει έναν Παναθηναϊκό πολύ πιο πιεστικό, με τη νοοτροπία της «μεγάλης ομάδας» που παίζει απέναντι στην «μικρότερη».

Δεν το είδαμε όμως και αυτό ήταν ένα πρόβλημα εξίσου σημαντικό με τους χαμένους βαθμούς, από την ήττα από τον Αστέρα και την ισοπαλία με την Καλλιθέα.

Τι είδαμε στην Τούμπα

​Η εκκίνηση του παιχνιδιού στην Τούμπα και ένα μεγάλο κομμάτι του πρώτου ημιχρόνου, είχε ακριβώς αυτή την προβληματική εικόνα:

ο Παναθηναϊκός ήταν αμήχανος, ο ΠΑΟΚ του έκανε μεγάλη ευκαιρία στο 11’, ο Μπάμπα αλώνιζε από αριστερά, η μπάλα δεν έβγαινε με ασφάλεια από το πίσω μισό προς τα μπροστά για τους «πράσινους», η ανάπτυξη είχε προβλήματα.

Ακόμα και η κλασσική ευκαιρία του Πελίστρι, στο τέλος του πρώτου μέρους, προήλθε από την τεράστια ποιότητα του Ιωαννίδη, που «γλίστρησε» ανάμεσα σε δυο αντιπάλους κι όχι από δομημένο τρόπο επίθεσης, από έναν συνδυασμό που έδειχνε δουλεμένος στην προπόνηση, από ένα passing-game που έβγαλε κάποιον σε θέση βολής.

​Το δεύτερο ημίχρονο πάντως, ήταν μια άλλη ιστορία, όπως συμβαίνει φέτος στα περισσότερα παιχνίδια του Παναθηναϊκού, ο οποίος συνηθίζει να «πετάει» το πρώτο ημίχρονο και να βγαίνει στην επανάληψη βελτιωμένος.

Αυτό έκανε και στην Τούμπα: πάτησε καλύτερα στο χορτάρι στην επανάληψη, με μεγαλύτερη σιγουριά, έκλεισε καλύτερα τους διαδρόμους προς τη δική του περιοχή, «έσβησε» την επιθετικότητα των γηπεδούχων, έφτιαξε τις δικές του ευκαιρίες και θα έπαιρνε το τρίποντο, αν ο Κοτάρσκι δεν έκανε τόσο σπουδαία επέμβαση στις καθυστερήσεις.

Δεν επιβλήθηκε ο Παναθηναϊκός, δεν κυριάρχησε, δεν έβγαλε τον αέρα του «μεγάλου» στην Τούμπα, αλλά ούτως ή άλλως αυτό δεν είναι ένα από τα ματς που «οφείλει» να κλείσει τον αντίπαλο στην περιοχή του:

αυτό περιμένουμε να δούμε αν μπορεί να το κάνει στο επόμενο ματς, εντός έδρας, με τον Πανσερραϊκό.

Αν το κάνει – επιτέλους – εκεί, αν βγάλει την ποιότητά του στο γήπεδο χωρίς νεκρά διαστήματα, άγχος και δυσκολία να φτάσει με αξιώσεις στην αντίπαλη περιοχή, τότε θα έχει γίνει ένα ακόμα βηματάκι προς τα εμπρός.

Όπως έκανε ήδη ένα βηματάκι στην Τούμπα.

Ένα «κλικ» του χρειάζεται

Ήμουν απ’ αυτούς που πίστευαν ότι ο «διακόπτης» θα γύριζε μετά την πρόκριση επί της Λανς.

Ότι η ομάδα, οι παίκτες, ο προπονητές, έχοντας επιτύχει στις «ευρωπαϊκές εξετάσεις» του Αυγούστου, θα έχτιζαν αυτοπεποίθηση και ψυχολογία τέτοια, που θα έμπαιναν μετά στη μάχη της Σούπερ Λίγκας με άλλον αέρα.

Αυτό όμως δεν έγινε και υποψιάζομαι πως ο λόγος ήταν ο εξής: ακούγοντας τις δηλώσεις Αλόνσο μετά τη νίκη επί της Λανς αλλά και μετά την αγχωτική ισοπαλία με την Καλλιθέα, που έλεγε ότι «πρέπει να παίζουμε στην Ελλάδα όπως και στα ευρωπαϊκά ματς», φάνηκε σαν να ήταν ικανοποιημένοι στην ομάδα όχι απλά με την πρόκριση στον όμιλο του Conference, αλλά και με τον τρόπο που ήρθε.

Κάτι που στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, δεν θα έπρεπε να συμβαίνει.

Ναι, η πρόκριση ήρθε, αλλά με ένα ποδόσφαιρο υπομονής, με τον Παναθηναϊκό πίσω από τη μπάλα, με την κατοχή στα πόδια του αντιπάλου, με το πλάνο να λέει «να κλέψουμε τη μπάλα και να βγάλουμε αντεπίθεση» ή «30άρες μπαλιές ψάχνοντας τον Ιωαννίδη στο ξέφωτο».

Πλάνο που αποδείχθηκε «συνταγή νίκης» με την ποιοτική Λανς, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ξεκλειδώνει καλά οργανωμένες άμυνες στη Σούπερ Λίγκα, τις οποίες θα αντιμετωπίσουν οι «πράσινοι» στο 80% των παιχνιδιών που θα δώσουν εντός των τειχών.

Το «κλικ» που χρειάζεται, θα γίνει όταν καταφέρει να παίρνει τις νίκες συνδυάζοντάς τις με καλή μπάλα.

Ο Πανσερραϊκός είναι ο επόμενος αντίπαλος και προσφέρεται ενδεχομένως για κάτι τέτοιο, αλλά στην πραγματικότητα ο διακόπτης γυρίζει στην ένδειξη «τούρμπο», μετά από νίκη σε ντέρμπι.

Στο πρόγραμμα, είναι η αναμέτρηση με την ΑΕΚ εκτός έδρας και αυτή με τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ.

Αν εκεί ο Παναθηναϊκός καταφέρει να κάνει ένα παιχνίδι αντάξιο του ρόστερ του, της ποιότητας των παικτών του και της δυναμικής που δείχνει ότι έχει (και η οποία ακόμα είναι «κρυμμένη»), τότε μπορεί πραγματικά να δούμε μια άλλη ομάδα, που θα χαιρόμαστε να τη βλέπουμε.