Μόνο αντίδοτο στο «δηλητήριο» είναι οι επιτυχίες, οι τίτλοι

Ακολουθεί το ματς με τη Λανς. Σπουδαίο παιχνίδι, το έχουν καταλάβει οι πάντες. Δεν το καθιστά σπουδαίο το μέγεθος της διοργάνωσης, όπως κάποιοι θέλουν να πείσουν για να γιγαντώσουν την επιτυχία τους. Παρότι οι ίδιοι ήταν εκείνοι που μείωναν το θεσμό και μάλιστα από αλαζονικά έως εξευτελιστικά. Για τον Παναθηναϊκό η σημασία του αγώνα με τους Γάλλους είναι να κερδίσει ηρεμία, συν φυσικά την ευρωπαϊκή του συνέχεια στη σεζόν.

Η οπισθοχώρηση στο ranking της UEFA τα τελευταία χρόνια, είναι αδιανόητη. Ντροπιαστική. Η διαδικασία του να είναι διαρκώς στους ανίσχυρους των κληρώσεων, φέρνει Άγιαξ, Λανς, Μαρσέιγ, Μπιλμπάο κτλ. Η Ευρώπη πάντα είχε και έχει φυσικά, ξεχωριστή σημασία για τους Παναθηναϊκούς. Οπότε είναι μια ακόμη τεράστια «πληγή» για το κλαμπ.

Αντιλαμβάνεται ο καθένας και τη σημασία που δίνει ο ίδιος ο οργανισμός στη ρεβάνς αυτή. Τα φθηνά εισιτήρια, η στήριξη με τα έξοδα μετακίνησης των φιλάθλων απ’ την επαρχία, τα video με τους παίκτες να στέλνουν μηνύματα στον κόσμο, οι δηλώσεις του Αλόνσο μετά τον Λεβαδειακό. Μοιάζει όλος ο οργανισμός να έχει παρωπίδες βλέποντας μόνο αυτό το ματς.

Το πρεστίζ του συλλόγου οδηγεί στο συμπέρασμα πως καλά κάνουν. Στη συνείδηση του κόσμου όμως, ακόμη κι αυτή η σωστή νοοτροπία της σπουδαιότητας και της σημασίας να συνεχίσεις στην Ευρώπη, έρχεται με τη μορφή του φόβου. Γιατί θυμούνται το ίδιο πάνω- κάτω κλίμα που υπήρχε πριν τα παιχνίδια με την Μπρόντμπι για την είσοδο στους ομίλους του Europa League το 2016. Ακολούθησε η γνωστή καταστροφή λόγω των οικονομικών.

Αρκετοί λοιπόν, βλέποντας όλη αυτή την πρεμούρα, το «διαβάζουν» ως φόβο πως αν τελικά δεν περάσει ο Παναθηναϊκός ίσως να έρθει… τράβηγμα πρίζας για να το πούμε απλά. Κάτι που σύμφωνα με όσα αντιλαμβανόμαστε, δεν είναι καν θέμα για συζήτηση. Όμως αυτό το φόβο του κόσμου, δεν μπορεί κανείς να τον αφαιρέσει. Προέρχεται από βιώματα και ακολουθεί τη συνολικά αρνητική κατάληξη σκέψεων που αφορούν τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό.

Η ομάδα είναι διαρκώς σα να έχει ένα μαύρο σύννεφο πάνω της. Ένας οργανισμός ποτισμένος με… δηλητήριο, από το οποίο είναι δύσκολο να γλιτώσει. Και σε αυτή την περίπτωση υπάρχει ένα και μόνο αντίδοτο: Οι επιτυχίες, ο τίτλος. Όλα τα υπόλοιπα
αντιμετωπίζονται απλά σαν παυσίπονα. Σε ανακουφίζουν αλλά δε σε γιατρεύουν.

Ξέρει ο καθένας πως δεν είναι ευθύνη του Αλόνσο ή των παικτών που είναι στο ρόστερ τα όσα έχουν συμβεί. Ξέρουν οι πάντες πως ο Παναθηναϊκός έχει κάνει καλές μεταγραφές. Εσωτερικά χαίρονται για τον Πελίστρι, τον Τετέ, τον Μαξίμοβιτς, τον Ίνγκασον. Απλά δε φαίνεται. Γιατί αυτό το μαύρο σύννεφο ρίχνει τη σκιά του στα πάντα. Με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζονται όλα με αρνητισμό και μιζέρια. Με αμφιβολία, έλλειψη εμπιστοσύνης, βλέποντας διαρκώς το ποτήρι όχι μισοάδειο αλλά τελείως άδειο.

Δεν φταίει ο κόσμος γι’ αυτό. 14 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα για ένα μέγεθος όπως ο Παναθηναϊκός. Αυτό το κλαμπ να έχει φτάσει να θεωρεί σημαντική επιτυχία -και να είναι σημαντική επιτυχία λόγω των δεδομένων και του αντιπάλου- το να προκριθεί στον όμιλο του Conference League. Τα πάντα λοιπόν γίνονται… μαύρα. Παντού υπάρχει εκνευρισμός, αμφιβολία, αρνητικότητα.

Κάθε λεπτομέρεια γιγαντώνεται και μετατρέπεται σε μέγιστο πρόβλημα. Αν μια φανέλα είναι ωραία για τον καθένα ή όχι. Αν ο χορηγός έχει χρώμα που δεν αρέσει σε κανέναν. Αν τα μπλουζάκια που θα δώσουν στο ΟΑΚΑ με τη Λανς είναι σωστή κίνηση ή όχι. Αν τα εισιτήρια έπρεπε να κοστίζουν 10 ευρώ ή αν αυτό είναι… προσβλητικό για το μέγεθος του συλλόγου. Σε όλα μια γκρίνια, ένας αρνητισμός, μια μεγέθυνση σε ζητήματα που κακά τα ψέματα δεν έπρεπε να απασχολούν για περισσότερο από μία ώρα.

Δε συζητάμε καν για τα πιο σοβαρά, όπως οι διαφωνίες και οι εσωτερικές διαμάχες στο σύλλογο για το γηπεδικό, τα μεταγραφικά, τα διοικητικά κτλ. Εκεί πλέον μιλάμε για κανονικό πόλεμο. Φυσικά τα πάντα ξεκινούν από τη συνολική ψυχολογία που έχει «χτιστεί» εδώ και τόσα χρόνια.

Κανείς δεν μπορεί να κακίσει κανέναν. Οι πίκρες και τα κρύα ντους, δεν μπορούν πλέον να μετρηθούν. Η κατάσταση λοιπόν γίνεται «άρρωστη» αυτόματα, χωρίς να το κάνει επίτηδες ο κόσμος. Από την άλλη, όσοι λένε πως χρειάζεται στήριξη και υπομονή, έχουν δίκιο. Αλλά από ποιον να ζητήσεις στήριξη και υπομονή; Από εκείνον που τα σημάδια πάνω του απ’ τις «κακουχίες» που του χάρισε ο Παναθηναϊκός εδώ και τόσα χρόνια, είναι αμέτρητα;

Αυτού του είδους το δηλητήριο έχει μοναδικό αντίδοτο τις επιτυχίες και συγκεκριμένα τον τίτλο. Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί τι θα ακολουθήσει μια πιθανή κατάκτηση του πρωταθλήματος. Πραγματικά κανείς. Αλλά μέχρι τώρα, απλά η ελπίδα αποδεικνύεται
φιάσκο και το χύσιμο της καρδάρας με το γάλα, μονιμότητα. Κι αυτό «τεντώνει» ακόμη περισσότερο την ψυχολογία και την αγανάκτηση. Φέρνοντας μεγαλύτερα επίπεδα αρνητισμού και αμφισβήτησης.

Μην βλέπουμε παντού εχθρούς λοιπόν. Είναι μια «αρρώστια» την οποία καλλιέργησε η αποτυχία, το χαμήλωμα του στάτους, τα μεγάλα λάθη, οι καταστάσεις που ήταν ξένες προς τον Παναθηναϊκό και έγιναν σκληρή πραγματικότητα. Τη λύση στο πρόβλημα την ξέρουν οι πάντες. Μετά από τόσα χρόνια, προφανώς δεν είναι εύκολη.

Υ.Γ. Στο θέμα Ευρώπης και πιθανού αποκλεισμού απ’ τον Αύγουστο, συγγνώμη αλλά έχει τη σημασία του και ο σχεδιασμός. Πολλούς μήνες ήξερε το κλαμπ τις ανάγκες του. Έμαθε μέχρι και τους αντιπάλους του στις κληρώσεις κι όμως άφησε να έχει το αριστερό μπακ δύο μέρες πριν το πρώτο ματς με τον Άγιαξ και το δεύτερο εξτρέμ μία μέρα πριν το ματς με τη Λανς. Αυτή η αργοπορία ήταν επιλογή. Αυτές οι επιλογές, όταν έχεις τέτοιες υποχρεώσεις, προφανώς και υπάρχει φόβος να κοστίσουν ακριβά.