By Το τεράστιο “γαμώτο” που έμεινε για μία ιστορική βραδιά του Παναθηναϊκού στο Άμστερνταμ που ολοκληρώθηκε δραματικά και χωρίς την πρόκριση και ο σωστός δρόμος της “επιστροφής”.
Γράφει ο Κώστας Γουλής.
Τόσο μα τόσο κοντά, αλλά εντέλει και τόσο μακριά… Είναι πολύ μεγάλο το γαμώτο” που μένει στο φινάλε για τον Παναθηναϊκό, μετά από μία τέτοια προσπάθεια κι ένα τέτοιο παιχνίδι στη ρεβάνς με τον Άγιαξ που θα μείνει στην ιστορία!
Για τα 34 πέναλτί του, για την πρώτη νίκη των “πράσινων” (σε ροή ματς) επί του “Αίαντα” έπειτα από 28 χρόνια, για τις 5 αποκρούσεις του απίθανου 41χρονου Ρέμκο Πασβίρ στη ρώσικη ρουλέτα, για τις εναλλαγές συναισθημάτων σε εξέδρα και τηλεοράσεις πριν και μετά από κάθε εκτέλεση πέναλτι και τα τηλεφωνήματα στους… καρδιολόγους για δεύτερο σερί Δεκαπενταύγουστο. Πέρσι με τη Μαρσέιγ ο Παναθηναϊκός είχε 5 στα 5 και πήρε την πρόκριση στα playoffs του Champions League, φέτος με τον Άγιαξ έχασε 5 στα 17 πέναλτι που εκτέλεσε συνολικά κι έμεινε με την πικρή γεύση του… παραλίγο.
Το “κρίμα κι άδικο” είναι η… εύκολη ανάγνωση. Διότι αυτό στην τελική ισχύει, το γράφεις και ξεμπερδεύεις… Με το που επανέλθουν, ωστόσο οι παλμοί στο φυσιολογικό αυτό που επιβάλλεται να κάνει στην προκειμένη περίπτωση όλος ο Παναθηναϊκός – απ’ τα μέλη του ποδοσφαιρικού τμήματος μέχρι τον τελευταίο φίλο του- είναι να δει το ποτήρι μισογεμάτο.
Διότι αυτό έδειξε στο τέλος της ημέρας και η ίδια η ομάδα. Και μετά από ένα καλοκαίρι έντονης αμφισβήτησης και γκρίνιας για όσα προηγήθηκαν απ’ τον Γενάρη έως τον Μάιο, τις καθυστερήσεις στις μεταγραφές κ.ο.κ., η συγκεκριμένη version του Παναθηναϊκού του Αλόνσο, (απ)έδειξε πως αξίζει να έχει την στήριξη και την εμπιστοσύνη, πρώτα απ’ όλα του ίδιου του κόσμου του.
Ο Ουρουγουανός ήρθε να δουλέψει και να φτιάξει κάτι πραγματικά πολύ καλό. Και τον αξίζει και το χρόνο και την εμπιστοσύνη όλου του οργανισμού για να το κάνει και να το φτάσει όλο αυτό στο επίπεδο που θέλει. Σβήνοντας απ’ το μυαλό όλων τις “αμαρτίες” που κουβάλησε αυτή η ομάδα στο καταστροφικό τετράμηνο του Τερίμ. Και ξαναφτιάχνοντας απ’ το μηδέν, μέρα με τη μέρα την ψυχολογία και τη νοοτροπία όλης της ομάδας. Μιας ομάδας που δεν θα τα παρατάει ποτέ…
Ο σωστός δρόμος για να “επιστρέψεις”
Ο Ουρουγουανός το πίστευε περισσότερο ίσως από κάθε άλλον την τελευταία εβδομάδα μετά το 0-1 του ΟΑΚΑ, πως ο Παναθηναϊκός μπορούσε να “ξεζουμίσει” τη σειρά με τον Άγιαξ και να την πάει ως το τέλος. Το έκανε…
Ένα πέναλτι μέσα, ένα πέναλτι έξω στέρησε απ’ τους “πράσινους” κι απ’ το “τριφύλλι” τον ολοκληρωτικό θρίαμβο στη Johan Cruijff Arena και τη συγγραφή μίας σελίδας (πιο λαμπερής απ’ τα περσινά προκριματικά με τη Μαρσέιγ) στις glory days του συλλόγου, έπειτα από πάρα πολλά χρόνια. Και ειδικά ο Παναθηναϊκός, κι αν την είχε ανάγκη μία τέτοια βραδιά…
Δεν ήρθε τώρα, αλλά τούτος είναι τουλάχιστον ο σωστός δρόμος για να “επιστρέψεις” κάποια στιγμή και στην Ευρώπη. Βγαίνοντας στο γήπεδο για να παίξεις στα ίσα τον Άγιαξ, με νοοτροπία κανονικού Παναθηναϊκού.
Οι τρεις διαφορετικές “φάσεις” του ματς
Οι “πράσινοι” πήγαν από την αρχή το παιχνίδι εκεί που ήθελαν. Στην πίεση όλων σε όλους, με τις γραμμές πολύ πιο ψηλά για να “μικρύνουν” το γήπεδο και να περιορίσουν την κυκλοφορία και τους χώρους για το build up του Άγιαξ. Στο πρώτο ημίωρο είχαν φέρει το ματς στα δικά τους μέτρα κι έχουν κάθε λόγο να φωνάζουν για τη φάση του 8ου λεπτού με τον Ιωαννίδη και τον Χάτο, την οποία “έφαγε” ο Κάβανο και πέρασε πολύ… γρήγορα ο VAR Μπανκς. Διότι ο Ολλανδός αριστερός μπακ πριν διώξει την μπάλα, έχει βρει πρώτα το πόδι του Φώτη. Και η συγκεκριμένη φάση πέρασε… πούδρα για τον Άγιαξ.
Από το 30’ έως το φινάλε του ημιχρόνου, οι Ολλανδοί διαφοροποίησαν την τακτική τους, άρχισαν να παίζουν με πιο άμεσες και μακρινές μπαλιές στην πλάτη της “πράσινης” άμυνας σημαδεύοντας κυρίως τους Μπερχάους και Φορμπς, παίρνοντας για ένα 15λεπτο δικό τους το momentum. Με τον Ντραγκόφσκι να κάνει πολύ μεγάλες επεμβάσεις στις προσπάθειες του Άκπομ και το οριζόντιο δοκάρι να του κάνει το… χατίρι στο 33’ στην οβίδα του Μπερχάους. Εκεί ο Παναθηναϊκός πιέστηκε αρκετά όμως βρήκε τον τρόπο να “απορροφήσει” το συγκεκριμένο διάστημα μεγαλύτερης επιθετικότητας του Άγιαξ.
Οι αλλαγές που χρειαζόταν για το φίνις
Στο δεύτερο ημίχρονο ο Παναθηναϊκός βγήκε ακόμη πιο “τσαμπουκαλεμένα” στο γήπεδο, ο Άγιαξ άρχισε να μαζεύει τις γραμμές του και να παίζει (και) με το χρόνο και οι “πράσινοι” έψαχναν αυτή τη μια ευκαιρία. Η είσοδος των Τετέ (πολύ επιδραστική η παρουσία του Βραζιλιάνου πέρα απ’ το γκολ), Βαγιαννίδη κι ακόμη περισσότερο του Μαξίμοβιτς, τακτικά ήταν αυτό που χρειαζόταν ο Παναθηναϊκός εκείνη την στιγμή για να αρχίσει να παίρνει μέτρα στο φινάλε του ματς. Μέχρι το υπέροχο τελείωμα του Τετέ στο 88’ που… πάγωσε το Άμστερνταμ, 28 χρόνια μετά τον Βαζέχα.
Ναι είχε και τύχη το “τριφύλλι”, διότι δευτερόλεπτα πριν ο Χοντς έχασε το… άχαστο σημαδεύοντας το δοκάρι, αλλά την τύχη του την κυνήγησε πρώτα απ’ όλα ο ίδιος ο Παναθηναϊκός με τον τρόπο που έπαιξε σ’ όλο το ματς.
Θα του τα επιστρέψει κάποια στιγμή
Χάθηκε μία πολύ μεγάλη ευκαιρία για τον Παναθηναϊκό, τόσο για να περάσει ένα μήνυμα “επιστροφής” και να κάνει τον κόσμο του να πιστέψει ακόμη περισσότερο, όσο και για να εξασφαλίσει την εφετινή ευρωπαϊκή του συνέχεια σε league stage.
Όσα του πήρε, ωστόσο, το ποδόσφαιρο το βράδυ της Πέμπτης (15/8), νομοτελειακά θα του τα επιστρέψει κάποια στιγμή. Μακάρι να είναι στα αμέσως επόμενα ματς με τη Λανς στα playoffs του Conference League. Κι όποιος θεωρεί πως ο Παναθηναϊκός είναι ήδη… χαμένος κι αποκλεισμένος πριν απ’ τη σειρά με τους Γάλλους, ας ξαναβάλει να δει το χθεσινοβραδινό ματς ως το 120’. Όχι και τα πέναλτι, διότι αυτό το… βασανιστήριο δεν αντέχεται για δεύτερη φορά…
Comments