Και ποιος την πληρώνει πάντα…μα φυσικά ο προπονητής!

Ιβάν Γιοβάνοβιτς, Φατίχ Τερίμ, Χρήστος Κόντης, Ντιέγκο Αλόνσο. Τέσσερις προπονητές μέσα σε ένα χρόνο.

Οι δύο πρώτοι αναγνωρίστηκαν ως οι μεγάλοι φταίχτες ακόμα μιας απώλειας πρωταθλήματος, στον Σέρβο χρεώθηκε κι ο ευρω-αποκλεισμός.

Το σενάριο σε αυτή την ομάδα μένει πάντοτε το ίδιο αλλά δεν γίνεται να φταίνε μόνο οι προπονητές.

Σε μεγάλο βαθμό οι τελευταίοι είναι τα θύματα μιας πραγματικότητας που δε βοηθά το έργο τους.

Ο Παναθηναϊκός π.χ δεν έχει μπάτζετ ανάλογο με τους αντιπάλους που συγκρίνεται και σε σημαντικό βαθμό δεν έχει και την ίδια οργάνωση, εξωαγωνιστικά δε είναι ανύπαρκτος.

Δεν είμαστε σίγουροι πως οι προπονητές έχουν το υλικό και τις συνθήκες για να κάνουν πρωταθλητισμό.

Επίσης δεν υπάρχει κι ένα μακροχρόνιο πλάνο που να δημιουργεί τις προϋποθέσεις η δουλειά να φέρει ένα ποδοσφαιρικό σχέδιο που θα νικήσει το χρήμα.

Γινόμαστε, λοιπόν, μόνιμα στο ίδιο έργο θεατές. Με το που πάει να ανοίξει η διαφορά από την κορυφή υπάρχει ο εύκολος στόχος, πηγαίνουμε σε αλλαγή προπονητή και στο τέλος η εσωστρέφεια είναι στον… Θεό κι ο Παναθηναϊκός μονίμως κυνηγάει την ουρά του.