By Οι λόγοι που οδήγησαν τον Παναθηναϊκό στην επιλογή του Ντιέγκο Αλόνσο, οι παράμετροι της υπόθεσης του Μαουρίτσιο Σάρι, αλλά και το γεγονός πως ο Γιάννης Αλαφούζος έκανε αυτό που δεν έπραξε τον Γενάρη: Άκουσε τον τεχνικό διευθυντή του
Υπάρχει μία -μικρή ή μεγάλη δεν έχει σημασία- ευρύτερη “παγωμάρα” απ’ το βράδυ της Παρασκευής (7/6), όταν βρήκε προς τα έξω το όνομα του Ντιέγκο Αλόνσο ως του Νο1 υποψηφίου για τον πάγκο του Παναθηναϊκού (σε μία λίστα που είχε άλλα 3-4 ονόματα), εφόσον δεν προχωρούσε το θέμα του Μαουρίτσιο Σάρι.
Την κατανοώ και την αντιλαμβάνομαι και την παγωμάρα και την γκρίνια που βγαίνει αβίαστα σε πολύ κόσμο.
Και δεν την αδικώ όλη αυτή τη διάθεση, διότι τα χρόνια χωρίς πρωτάθλημα για τον Παναθηναϊκό είναι πλέον ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ, διότι τους τελευταίους μήνες στο ποδοσφαιρικό τμήμα το ένα λάθος διαδεχόταν το άλλο (τα έχουμε πει και γράψει 100 φορές για το διαζύγιο με τον Γιοβάνοβιτς και την επιλογή του παρηκμασμένου Τερίμ με προξενητή τον Ατζούν, που το… καμάρωνε κιόλας), διότι ΔΕΝ υπάρχει πλέον υπομονή.
Μαζεύτηκαν πολλά και είναι δεδομένο πως η χρονιά θα ξεκινούσε με έξτρα αμφιβολίες και αμφισβήτηση για τα πάντα. Υπάρχουν όμως κάποια δεδομένα τα οποία πρέπει να μπουν στο τραπέζι κι επιβάλλεται να αναλυθούν με όσο το δυνατόν πιο ψύχραιμη ματιά.
Απ’ την απομάκρυνση του Τερίμ κι έπειτα, στον Παναθηναϊκό (έχοντας μπροστά τους ακόμα και τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας) έβαλαν κάτω κάποια κριτήρια στην αναζήτηση για τον επόμενο προπονητή της ομάδας, ψάχνοντας έναν τεχνικό: Εγνωσμένης αξίας με παραστάσεις πρωταθλητισμού, επιθετική φιλοσοφία και ποδοσφαιρικές ιδέες, σωστή διαχείριση των αποδυτηρίων, καλή επαφή με τους παίκτες και υψηλά κίνητρα.
Τσεκαρίστηκαν απ’ τον τεχνικό διευθυντή της ομάδας πάρα πολλές περιπτώσεις απ’ όλη την αγορά και συγκροτήθηκε μία λίστα 4-5 προπονητών, στην οποία ήταν εξαρχής πρώτη επιλογή ο Ντιέγκο Αλόνσο και υπήρχαν “μέσα” και οι Κόβατς, Αγκίρε, Γκαρσιά κ.α.
Η περίπτωση του Μαουρίτσιο Σάρι προέκυψε στην πορεία μέσω κάποιων επαφών που έγιναν και δεν ήταν προϊόν μελέτης ή σκάουτινγκ, αλλά μία έξτρα υπόθεση, απ’ το υψηλότερο ράφι που θα μπορούσε να προσεγγίσει ποτέ όχι μόνο ο Παναθηναϊκός, αλλά οποιαδήποτε ελληνική ομάδα.
Δεν θα μπορούσε να υπάρχει άλλος “Σάρι”
Δεν υπάρχει ΕΝΑΣ που δεν θα ήθελε να είναι αυτή την στιγμή στην Ελλάδα ο Σάρι για τις τελικές υπογραφές με τον Παναθηναϊκό. Δεν το συζητάμε καν αυτό. Και γι’ αυτό, επειδή ακριβώς έμεινε για πολλές μέρες ανοικτή η πόρτα του Ιταλού, οι “πράσινοι” με επιλογή του ιδιοκτήτη τους πήραν το ρίσκο να περιμένουν μέχρι εκεί που δεν θα μπορούσαν άλλο χρονικά, την περίπτωσή του.
Φτάνοντας αγχωτικά, μέχρι και μία εβδομάδα πριν απ’ την εκκίνηση της προετοιμασίας, να έχουν ως τεράστια εκκρεμότητα την πρόσληψη του νέου προπονητή, διότι άξιζε τον κόπο να περιμένουν τον 65χρονο τεχνικό, ο οποίος ήταν μία… κατηγορία μόνος του κι έμοιαζε εξαρχής ως ΑΠΟΛΥΤΗ υπέρβαση.
Εν γνώσει τους μάλιστα, πως όλο αυτό (απ’ την στιγμή που βγήκε) επικοινωνιακά θα τους έκανε δεδομένα “ζημιά” διότι εάν δεν ερχόταν ο Σάρι (που έμοιαζε και το πιο πιθανό), όποιος κι αν ήταν ο… επόμενος θα είχε απέναντί του το χάντικαπ της αμφισβήτησης και της γκρίνιας του “α, σ’ αυτόν καταλήξαμε”.
Κι αυτό λογικό ήταν, όμως θα πρέπει να γίνει αντιληπτό πως είναι άλλο πράγμα το ιδανικό και το απόλυτο (ξαναγράφω, ποιος δεν θα ήθελε τον Σάρι;) κι άλλο το ρεαλιστικό. Διότι άλλος προπονητής “τύπου κι επιπέδου Σάρι”, με διάθεση να συζητήσει με τον Παναθηναϊκό την προοπτική της συνεργασίας του με ελληνική ομάδα, να φύγει απ’ το πάνω ράφι και να έρθει για να δουλέψει στην Ελλάδα, δεν υπήρχε και δεν υπάρχει στην αγορά των top ελεύθερων προπονητών.
Αυτή είναι και η δουλειά του στο τέλος
Ο Παναθηναϊκός πραγματικά το πάλεψε μέχρις τελικών ορίων το θέμα του Ιταλού (και οικονομικά με την πρόταση που του κατέθεσε κι από πλευράς επαφών σε επίπεδο κορυφής) κι επί δύο εβδομάδες έβαλε τον Σάρι σε μεγάλες σκέψεις, τις οποίες όμως δεν μπόρεσε να κάνει στην άκρη λόγω σοβαρών οικογενειακών θεμάτων με τη σύζυγό του και τον πατέρα του. Και είναι απολύτως ανθρώπινο όλο αυτό.
Από εκεί και πέρα, αφού δεν κατέστη εφικτό να βρεθεί πεδίο συνεργασίας με την “ειδική περίπτωση” του Σάρι, οι “πράσινοι” κι εν προκειμένω ο Αλαφούζος έκανε αυτό, που όφειλε να κάνει και δεν… έκανε τον περασμένο Δεκέμβριο στο θέμα του προπονητή: Άκουσε τον τεχνικό διευθυντή του.
Διότι στο τέλος της ημέρας, δουλειά του τεχνικού διευθυντή Γιάννη Παπαδημητρίου κι όχι του μεγαλομετόχου (ή του… Ατζούν) είναι η εύρεση και η τελική επιλογή του νέου προπονητή. Κι επ’ αυτού θα κριθεί κι ο ίδιος αυστηρά, αλλά δίκαια και ποδοσφαιρικά.
Οι λόγοι που επέλεξε τον Αλόνσο
Ο Παπαδημητρίου είδε στο πρόσωπο του Αλόνσο πως πληρούνται τα περισσότερα απ’ τα κριτήρια που είχαν μπει σε πρώτη φάση απ’ το κλαμπ:
- Νοοτροπία και “τριβή” πρωταθλητισμού, καθώς κατέκτησε τίτλους στο υψηλότερο επίπεδο στο Μεξικό, με δύο Champions League CONCACAF, κάτι που μόνο δύο προπονητές έχουν πετύχει.
- Προπονητής που είχε μία διαφορετική προσέγγιση και ιδέες γύρω απ’ το ποδόσφαιρο, οι οποίες “τράβηξαν” το 2020 και τον Ντέιβιντ Μπέκαμ και τον έκαναν να του δώσει το τιμόνι της νεοσύστατης στο MLS Ίντερ Μαϊάμι, ενώ δύο χρόνια νωρίτερα ο ίδιος ο Όσκαρ Ταμπάρες τον έχρισε διάδοχό του στην Εθνική Ουρουγουάης.
- Καλή σχέση και συνύπαρξη με πολύ μεγάλα ονόματα, δείχνοντας πως μπορεί να διαχειριστεί και τα πιο “δύσκολα” αποδυτήρια, όπως ήταν αυτά της “σελέστε” με Σουάρες, Καβάνι, Βαλβέρδε, Αραούχο, Χιμένες και δεν συμμαζεύεται.
- Μεγάλο κίνητρο για να πετύχει και στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, μετά το “τραυματικό” δίμηνό του στην περσινή Σεβίλλη των χιλίων προβλημάτων (η οποία άλλαξε συνολικά 4 προπονητές), μέσα από μία ομάδα η οποία θα του δώσει τη δυνατότητα να διεκδικήσει τίτλους κι επιστροφή στα Κύπελλα Ευρώπης.
Αν είναι ρίσκο; Ποια επιλογή προπονητή δεν είναι ρίσκο, να είμαστε ειλικρινείς. Όμως κι ο Αλόνσο, όπως και κάθε τεχνικός, θα κριθεί απ’ τη δουλειά του στο γήπεδο και μόνο εκεί. Το βιογραφικό του καθενός επιβεβαιώνεται ή διαψεύδεται μόνο πάνω στο χορτάρι κι όχι στα πρωτοσέλιδα και στο τι λέει ή γράφει ο κάθε δημοσιογράφος ή στα social media ο κάθε οπαδός…
Ανώνυμος
Comments