By Σαν σήμερα πριν 53 χρόνια ο Παναθηναϊκός έφτανε εκεί που μοιάζει πλέον… αδύνατο να βρεθεί μια ελληνική ομάδα. Στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.
πάρχουν στιγμές στον αθλητισμό που-τουλάχιστον με τα σύγχρονα δεδομένα-μοιάζει αδύνατο να επαναληφθούν. Όπως το Euro 2004 ή η νίκη της Εθνικής μπάσκετ επί της Dream Team το 2005. Ακόμη πιο… αδύνατο, ωστόσο, φαντάζει να ξαναδούμε μια ελληνική ομάδα στον τελικό της κορυφαίας ποδοσφαιρικής διασυλλογικής διοργάνωσης.
2 Ιουνίου 1971. Μια ημερομηνία – ορόσημο για τον Παναθηναϊκό Αθλητικό Ομιλο, αλλά και για τον ελληνικό αθλητισμό συνολικά. Γουέμπλεϊ, τελικός Κυπέλλου Πρωταθλητριών, ήττα από τον φοβερό και τρομερό Άγιαξ για το τριφύλλι, μα και υπερηφάνεια σε όλους στην ομάδα (και όχι μόνο).
Ο Παναθηναϊκός ήταν αυτός που έφτασε ξανά κοντά σε ένα τέτοιο επίτευγμα, με τη συμμετοχή του στα ημιτελικά του Πρωταθλητριών τη σεζόν 1984/85, αλλά και το 1995/96. Βλέπετε, ο τελικός του Γουέμπλεϊ αποτέλεσε την αφετηρία προκειμένου το τριφύλλι να εξελιχθεί σε ένα κλαμπ ευρωπαϊκού προφίλ.
Εκείνο το απόγευμα στις 2 Ιουνίου, λοιπόν, ο Παναθηναϊκός του Φέρεντς Πούσκας πάλεψε απέναντι στον πανίσχυρο Άγιαξ, αλλά δεν τα κατάφερε. Στο Λονδίνο και το Γουέμπλεϊ, το οποίο κατακλείστηκε από χιλιάδες Έλληνες και Ολλανδούς, οι “πράσινοι” τα έδωσαν όλα. Ωστόσο, ο Αίαντας εκείνη την εποχή ήταν σχεδόν ανίκητος. Υπό το βλέμμα και τα συνθήματα 83.179 θεατών, ο Φαν Ντάικ μόλις στο 5′ με κεφαλιά άνοιξε το σκορ για το μεγάλο φαβορί, που μπήκε με φόρμα και σκοπό να… πάρει τον αέρα της ελληνικής ομάδας.
Ο Παναθηναϊκός έχασε μοναδική ευκαιρία με τον Αντωνιάδη όταν η κεφαλιά του, σχεδόν σε κενή εστία, πέρασε άουτ. Το τελικό 2-0 διαμορφώθηκε στο 85′ με αυτογκόλ του Καψή, έπειτα από γύρισμα του Χάαν. Ένα τέρμα το οποίο έκοψε τα φτερά των Ελλήνων στην προσπάθεια που έκαναν για ισοφάριση. Το 2-0 έμεινε μέχρι το φινάλε με τον Άγιαξ να σηκώνει το βαρύτιμο τρόπαιο και την ελληνική ομάδα να επιστρέφει στην πατρίδα με χαρά και υπερηφάνεια για το μεγάλο κατόρθωμα της συμμετοχής στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.
Αυτός ήταν και ο πρώτος ευρωπαϊκός τίτλος για τον ολλανδικό Σύλλογο με μπροστάρη τον Γιόχαν Κρόιφ. Ακολούθησαν άλλα τρία πρωταθλητριών και Champions League (1972, 1973, 1995), ένα Κύπελλο UEFA (1992) και ένα Κυπέλλούχων (1987). Από την άλλη, για τον Παναθηναϊκό, το Γουέμπλεϊ ήταν η αρχή, όπως αναφέραμε και παραπάνω για την ευρωπαϊκή καταξίωση της ομάδας.
Θα ακολουθούσαν δεκαετίες με φοβερές και τρομερές πορείες στα ευρωπαϊκά Κύπελλα και σιγά σιγά το όνομα Panathinaikos θα γινόταν γνωστό σε όλες τις χώρες, σε όλες τις πόλεις. Το 1971 και η συμμετοχή στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών ήταν το πρώτο μα και μεγαλύτερο παράσημο για τον Σύλλογο.
Άγιαξ-Παναθηναϊκός 2-0
Σκόρερ: Βαν Ντάικ (5′), Καψής (85′ – αυτογκόλ)
Διαιτητής: Τέιλορ (Αγγλία)
Άγιαξ: Στούι, Βάσοβιτς, Σουρμπίρ,Χουλσόφ, Κρολ, Χάαν, Μιούρεν, Μπλάνκεμπουργκ (46′), Νέεσκενς, Κάιζερ, Κρόιφ, Φαν Ντάικ.
Παναθηναϊκός: Οικονομόπουλος, Τομαράς, Σούρπης, Καμάρας, Βλάχος, Ελευθεράκης, Καψής, Δομάζος, Φυλακούρης, Γραμμός, Αντωνιάδης.
Δείτε ολόκληρο τον τελικό:
Η κληρονομιά του Γουέμπλεϊ
Το Γουέμπλεϊ και ο τελικός είναι το σπουδαιότερο επίτευγμα. Είναι η ύψιστη τιμή. Είναι το έπος που άρχισε να κάνει γνωστό στη γηραιά Ήπειρο τον Παναθηναϊκό, ο οποίος με την πάροδο των χρόνων εξελίχθηκε σε… Panathinaikos. Τι ακολούθησε; Αμέτρητα ταξίδια, φοβερά και τρομερά «διπλά», μεγάλες πορείες. Χρόνια Παναθηναϊκά και δοξασμένα.
Συμμετοχή στον τελικό του Διηπειρωτικού την ίδια χρονιά. Κατάκτηση του Βαλκανικού Κυπέλλου Συλλόγων το 1977. Πορεία μέχρι τα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1985 και στην ίδια φάση του Champions League το 1996. Συμμετοχή στα προημιτελικά της ίδιας διοργάνωσης πρώτα στο «πειραματικό» του 1992, αλλά και το 2002, έπειτα από μια φανταστική ευρωπαϊκή παρουσία. Παρουσία μέχρι τα προημιτελικά του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ το 1988 και το 2003. Το «εκεί που έχω ταξιδέψει εγώ», έγινε… μόνιμο σύνθημα στα χείλη των οπαδών του Παναθηναϊκού. Το επίσης διαχρονικό σύνθημα «Η ομαδάρα του ‘71…» ακουγόταν ανά δεκαετίες με τον κόσμο να βλέπει ότι ο τελικός εκείνης της περιόδου ήταν η αρχή. Άλλωστε, δεν ήθελε και πολύ να επαναληφθεί. Δε συνέβη ποτέ, αλλά και μόνο ότι οι «πράσινοι» έφταναν τόσο κοντά και έκαναν αντιπάλους προπονητές όπως ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον και ο Ζοσέ Μουρίνιο να τους αποθεώνουν, ήταν ύψιστη τιμή και υπερηφάνεια.
Comments