Πόσο ψυχόδραμα αντέχεις;

Έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε ο Χρήστος Κόντης με μια προπόνηση όλη κι όλη, για να ετοιμάσει όσο καλύτερα μπορούσε τον Παναθηναϊκό για το ματς με τον Ολυμπιακό.

Στη λογική της γνωστής διαφήμισης, που έλεγε «αυτήν ξέρετε – αυτήν εμπιστεύεστε», πήγε στο ντέρμπι με τους παίκτες εκείνους που ήξερε από τη συνεργασία του μαζί τους, συν φυσικά τον Μπακασέτα, που είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο για την ομάδα.

Oύτε αλχημείες, ούτε πειραματισμούς, ούτε εκπλήξεις: με Λοντίγκιν στα γκολπόστ και όχι Ντραγκόφσκι.

Με Αράο στα στόπερ και όχι στα χαφ, μια που ο Σένκεφελντ έχει να παίξει καιρό και άλλος διαθέσιμος δεν υπήρχε (ο Ακαϊντίν φρόντισε να θέσει εαυτόν εκτός ομάδας με το απαράδεκτο ποστάρισμά του και η ΠΑΕ έδειξε γρήγορα αντανακλαστικά «τελειώνοντάς» τον).

Με Ρούμπεν και Τσέριν στον άξονα, με Μπερνάρ και Μαντσίνι στα φτερά και με Γερεμέγεφ αντί για Σπόραρ στην κορυφή.

Γενναία σκέψη η τελευταία, ατυχής επιλογή ωστόσο όπως αποδείχθηκε, καθώς ο Σουηδός έχασε δυο τετ-α-τετ που θα μπορούσαν να διαμορφώσουν διαφορετικά τα δεδομένα.

Καταλαβαίνω ότι τον εκτιμά ο Κόντης τον Γερεμέγεφ, αλλά εδώ υπάρχει ένας αστερίσκος: ούτε επί Γιοβάνοβιτς – Κόντη έπαιζε βασικός ο Γερεμέγεφ, αντιθέτως συνήθως έμπαινε αλλαγή και αναδεικνυόταν σε game-changer, βάζοντας σημαντικά γκολ.

Αλλά αυτή την έμπνευση είχε ο Κόντης, δεν του βγήκε και πάμε παρακάτω.

Έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν οι παίκτες του Παναθηναϊκού.

Έτρεξαν πολύ στο πρώτο ημίχρονο, πρέσαραν ψηλά, είχαν την κατοχή της μπάλας, έφτιαξαν ευκαιρίες, είχαν δοκάρι, είχαν πάθος και σωστή ανάπτυξη.

Η ομάδα, παρότι δούλεψε ελάχιστα με τον Κόντη, ανέσυρε από την «ποδοσφαιρική της μνήμη» ένα στυλ παιχνιδιού που είχε μπει στην άκρη επί Τερίμ και το εφάρμοσε πιστά για ένα ημίχρονο και κάτι.

Το «και κάτι ήταv η έναρξη του δεύτερου ημιχρόνου και το δεύτερο γκολ του Μπερνάρ.

Στη συνέχεια, αυτό που ήταν τόσο σημαντικό και καταλυτικό στο πρώτο ημίχρονο, το αδιάκοπο τρέξιμο δηλαδή και το πρέσινγκ, γύρισε μπούμερανγκ: ο Παναθηναϊκός ξέμεινε από δυνάμεις, μπήκε από πολύ νωρίς σε σκέψη διαχείρισης και διατήρησης της νίκης, έχασε Τσέριν και Χουάνκαρ λόγω ενοχλήσεων, έκανε μέτρα πίσω στο γήπεδο και το πλήρωσε.

Λόγω και του ρυθμού που ανέβασε ο Ολυμπιακός και των αλλαγών που έκανε ο Μεντιλίμπαρ, ο οποίος «παραδοσιακά» βοηθά την ομάδα του με τις παρεμβάσεις από τον πάγκο και φυσικά λόγω και της μεγάλης ποιότητας του Ποντένσε, ο οποίος πρώτα είχε δοκάρι, μετά ένα γκολ – ζωγραφιά και τέλος μια ασίστ στο γκολ του Γιόβετιτς.

Ο τελικός των τελικών

Με αυτά και με τα άλλα, ο Ολυμπιακός πήρε την ισοπαλία που τον βόλευε και την τρίτη θέση που του εξασφαλίζει ευρωπαϊκό εισιτήριο ανεξάρτητα από το τι θα γίνει στον τελικό του Conference, πετώντας παράλληλα τον Παναθηναϊκό «στα θηρία»: οι πράσινοι το βράδυ του Σαββάτου θα παίξουν για έναν τίτλο, για ευρωπαϊκό εισιτήριο, για την εξιλέωσή τους, τον εγωισμό τους και το ίδιο τους το μέλλον.

Το κακό γι’ αυτούς, είναι πως τα ίδια πάνω – κάτω ισχύουν και για τον Άρη…

Αν συζητούσαμε για τον τελικό Κυπέλλου πριν λίγες μέρες, θα λέγαμε ότι «έχει λίγο παραπάνω Άρη»: η ομάδα του Μάντζιου προετοιμάζεται εδώ και εβδομάδες γι’ αυτό το ματς, χωρίς άγχος, χωρίς βάσανα, χωρίς αγωνιστικά προβλήματα και χωρίς κανένα «γκάζι» ή γκρίνια από τον κόσμο.

Και από την άλλη, ο Παναθηναϊκός (του Τερίμ) ήταν σε μια αγωνιστική κάθετη πτώση, με αποδυτήρια που μύριζαν μπαρούτι, με τον κόσμο στα κάγκελα και χωρίς καμία διακριτή αγωνιστική ταυτότητα.

Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, με την έλευση του Κόντη και την εικόνα που έδειξε ο Παναθηναϊκός, ο τελικός μοιάζει να είναι σε απόλυτη ισορροπία.

Ο Άρης από την πλευρά του, πέρασε μια ψυχοφθόρα και ενδεχομένως τραυματική διαδικασία, βλέποντας τον μεγάλο του αντίπαλο να παίρνει πρωτάθλημα μέσα στο σπίτι του, αλλά αγωνιστικά βγήκε αλώβητος: έπαιξε, μόχθησε, προσπάθησε, είχε την ευκαιρία στο τέλος να φέρει το ματς στην ισοπαλία και να στείλει την κούπα στη Νέα Φιλαδέλφεια, αλλά δεν τα κατάφερε.

Αυτό που κατάφερε, είναι να πιστοποιήσει ότι είναι σε καλή αγωνιστική κατάσταση, ότι έχει αρχή, μέση και τέλος και – το βασικό – δεν έχει αγωνιστικά προβλήματα, τραυματισμούς ή τιμωρίες.

Ποιος θα το πάρει; Αυτός που θα παραμείνει ψύχραιμος, που θα φανεί ενδεχομένως πιο τυχερός, που θα αποδειχθεί πιο σκληρός και θα μπορέσει να αξιοποιήσει τις ευκαιρίες που θα φτιάξει κι όχι να σουτάρει «στα περιστέρια». Διότι το παραμικρό λάθος, αβλεψία ή απροσεξία, μπορεί και για τους δυο, να στοιχίσει τη χρονιά ολόκληρη.

Πηγή: monobala.gr