Terim… δε ντριμ!

Τι θα έχεις να θυμάσαι από τον Φατίχ Τερίμ; Είναι μια ρεαλιστική ερώτηση. Πάρε όσο χρόνο χρειάζεσαι να το σκεφτείς. Τι έχεις να θυμάσαι σήμερα, ημέρα που η λύση της συνεργασίας είναι επίσημη και η εποχή του τελείωσε. Δε χρειάζεται η εποχή να είναι μεγάλη για να δημιουργηθούν αναμνήσεις. Μερικές φορές, αρκεί και μια μέρα ή μια εβδομάδα. Τι θα έχει να θυμάται, λοιπόν, ο Παναθηναϊκός από τον Φατίχ Τερίμ; Θα ήταν το άψογο κατέβασμα της μπάλας που έκανε από τον πάγκο σε ένα από τα πρώτα του παιχνίδια; Θα είναι τα ξεσπάσματα; Το κινητό που πέταξε, λες και βρισκόμαστε στα 90s κι έχει το NOKIA 3310; Οι δηλώσεις του για το Αιγαίο; Θα είναι ο Σαμέτ Ακαϊντίν; Οι αγκαλιές με τον Εργκίν Αταμάν; Μήπως θα είναι ότι… κατάφερε να απολυθεί ο Καρβαλιάλ και να έρθει ο Μεντιλίμπαρ στον Ολυμπιακό;

Να σου πω κάτι; Τίποτα από όλα αυτά δε θα θυμάσαι. Ούτε καν ότι μέχρι και οι μεγαλύτερες επιτυχίες του (σ.σ. οι νίκες επί του Ολυμπιακού) οδήγησαν συμπαντικά τον αιώνιο αντίπαλο στον τελικό του Europa Conference League. Ένα μόνο πράγμα θα θυμάσαι: Ότι αντικατέστησε τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς! Και ξέρεις ποιο είναι το χειρότερο; Ότι δε χρειάστηκες παρά ένα μήνα για να σε πείσει/πείσουν ότι αυτό ήταν μια καλή ιδέα!

Φταίει ο Φατίχ Τερίμ; Είναι η δεύτερη συχνότερη ερώτηση που γίνεται όταν κάτι τελειώνει. Ποιος φταίει; Ο Τούρκος προπονητής, όμως, ήταν συνεπέστατος. Ήρθε ακριβώς όπως θα περίμενες να έρθει: Ένας σταρ. Με το ντοκυμαντέρ του, στο οποίο δεν άργησε κιόλας να αναφερθεί, με την πολιτική του ρητορεία, με τις ευχαριστίες του στον Ιβάν Γιοβάνοβιτς διότι χαζός δεν είναι, με το μαύρο γυαλί και το καλοραμμένο κοστούμι. Φεύγει ακριβώς όπως θα σου υποδείκνυε η ιστορία ότι θα φύγει: Όχι πετυχημένος. Με μια ομάδα μπερδεμένη και κατά βάση χειρότερη από εκείνη που βρήκε και μέσα στο εξάμηνο που συνήθως προβλέπεται, όταν βγαίνει από τη χώρα του. Εκεί ήταν τα σημάδια για να τα δει όποιος ήθελε, εκεί και εκείνοι που προειδοποιούσαν: Ο Τερίμ αποτυγχάνει εκτός Τουρκίας. Απέτυχε στα 47 του, όταν πήγε στην Φιορεντίνα. Έξι αγωνιστικοί μήνες, 28 ματς, 10-11-7 το ρεκόρ. Απέτυχε ένα χρόνο μετά όταν πήγε στην Μίλαν. Τέσσερις αγωνιστικοί μήνες, 13 ματς, 8-3-2 το ρεκόρ του. Ποιος θεώρησε ότι θα μπορούσε στα 70 του – και χωρίς στόχος να είναι ο ηλικιακός ρατσισμός – όταν ήρθε στην Αθήνα;

Ναι, είναι ο Αυτοκράτορας. Και κάθε αυτοκράτορας έχει ισχύ, έχει υπηκόους, έχει την αυλή του, έχει και την αύρα που μπορεί για λίγο να κάνει την μοναρχία να μοιάζει με δημοκρατικό πολίτευμα. «Το να βγεις δεύτερος δεν είναι επιτυχία. Μόνο η πρώτη θέση υπάρχει. Ακόμη και στη φανέλα που θα επιλέξω θέλω να έχει το νούμερο ένα. Η ομάδα είναι χρόνια εκτός πρωταθλήματος και πρέπει να ζήσουμε ξανά μεγάλες στιγμές». Ήθελε να αλλάξει πράγματα… Ο λαός θέλει θέαμα και του υποσχέθηκε επιθετικό ποδόσφαιρο. Οι υπήκοοι (βλ. ποδοσφαιριστές) θέλουν ελευθερία και τους υποσχέθηκε ότι δε θα μένουν σε ξενοδοχείο. Ότι θα παίρνει πάντα εκείνος την ευθύνη στις ήττες. Εκτός αν, όπως συνέβαινε όταν έχανε ο Παναθηναϊκός, υπάρχουν ατομικά λάθη, ατομικά λάθη, ατομικά λάθη. Τότε θα παίρνουν εκείνα την ευθύνη.

Από όσα ονειρεύτηκε με τον Παναθηναϊκό, πρόλαβε να ζήσει ελάχιστα. Ξεπέρασε σε χρόνο παραμονής στον πάγκο του τριφυλλιού τα ιερά τέρατα Φάμπρι Γκοζνάλες και Ντάνι Πογιάτος, αλλά δεν πρόλαβε να ξεπεράσει και τον Λάζλο Μπόλονι. Αλλά ενδεχομένως να είναι πλεονασμός η ειρωνεία, γιατί να του αξίζει ειρωνεία; Του έμειναν στιγμές να θυμάται: Η πρόκριση επί του Ολυμπιακού και το τηλεφώνημα από τον Γιάννη Αλαφούζο με την περίφημη (σ.σ. και άκρως σεξιστική γενικότερα, αλλά ας μην το αναλύσουμε αυτό τώρα) ατάκα για τα εκατό κιλά γεννητικών οργάνων. Η πρόκριση επί του ΠΑΟΚ στα πέναλτι. Η νίκη επί του Ολυμπιακού στο πρωτάθλημα, που οδήγησε στην απόλυση του Κάρλος Καρβαλιάλ. Η νίκη στα πλέι οφ μέσα στο Στάδιο Καραϊσκάκη. Υπήρχαν τα λεγόμενα red flags για όποιον ήθελε να τα δει: Η ήττα από τον Ατρόμητο στα προημιτελικά του κυπέλλου. Ο παροπλισμός ποδοσφαιριστών. Η ισοπαλία με την Κηφισιά, η ισοπαλία στο Ηράκλειο, τα τρία γκολ του ΠΑΟΚ στην Λεωφόρο, τα τρία γκολ της ΑΕΚ, τα τέσσερα γκολ του ΠΑΟΚ, η ήττα από τον Άρη, αλλά τι λέμε;

Η υπόθεση έμοιαζε προ πολλού χαμένη. Χαμένη στις μεταγραφικές επιλογές του Ιανουαρίου, χαμένη στις αμυντικές επιλογές, χαμένη στις αλλαγές, τα τρία φορ, στους περίεργους σχηματισμούς, στις εμμονικές διαστροφές που κάθε αυτοκράτορας έχει. Το ποδοσφαιρικό τμήμα σταμάτησε να έχει την ομοιογένεια που το χαρακτήριζε, το οικογενειακό κλίμα και τα στεγανά εξαφανίστηκαν προκειμένου να ξεχαστεί εκείνος που τα δημιούργησε και εκείνο το πρώτο δώρο του Φατίχ Τερίμ προς τον Γιάννη Αλαφούζο αποδείχθηκε και το μοναδικό.

Ο Παναθηναϊκός όταν έπαιζε καλά, ήταν το δημιούργημα που σιγά-σιγά έφερνε ο Φατίχ Τερίμ. «Εμένα η δική μου ομάδα ήταν εκείνη που έπαιξε στο β’ ημίχρονο. Είχα πει και στην πρώτη συνέντευξη που κάναμε εδώ, μόλις δούμε καλύτερα όλους τους παίκτες, θα μπορούμε να φέρουμε και καλύτερα αποτελέσματα. Θα προσπαθήσουμε να το κάνουμε 90 λεπτά το καλό παιχνίδι που είδατε σήμερα». Όταν η ομάδα δεν έπαιζε καλά, ήταν ο διαιτητής, οι παίκτες, οι τραυματισμοί, τα ατομικά λάθη. Ίσως και το κινητό.

Η μουσική του Champions League θα αργήσει να ακουστεί στο γήπεδο του Παναθηναϊκού. Ίσως περισσότερο και από όσο θα χρειαστεί το ίδιο το γήπεδο για να χτιστεί, ίσως και λιγότερο. Σίγουρα δε θα ακουστεί στα αυτιά του Φατίχ Τερίμ. Η τελευταία μουσική που άκουσε ήταν στο ματς με τον Άρη. Ήταν οι αποδοκιμασίες για τον στόχο που είχε χαθεί. «Βγήκα σε ένα σημείο που είχε λήξει ο αγώνας, οπότε τα πήρα όλα πάνω μου. Όσο χρόνων και να είσαι δεν ξέρεις τι θα συμβεί, οπότε το έζησα κι αυτό. Ειδικά όταν χάνεις και στο ημίχρονο έρχεται το αποτέλεσμα που περιμένεις από τον άλλο αγώνα κι έχεις το κίνητρο να κάνεις αυτό που θέλεις και δεν το κάνεις, είναι λογικό. Έμαθα κι εγώ κάτι στη ζωή μου».

Ο Φατίχ Τερίμ έμαθε. Ο Παναθηναϊκός είναι αμφίβολο αν έμαθε. Μένει η υπόσχεση ότι θα εξηγήσει αρκετά πράγματα στον κόσμο του Παναθηναϊκού και μένει και η κάπως σαρκαστική εκ των υστέρων δήλωσή του. «Μέχρι να πει ο Παναθηναϊκός τελείωσε, δεν τελειώνει».

Game over, mister!