By 
Το τζογάρισμα τρόμου του Αλαφούζου με την επιλογή του παρηκμασμένου Τούρκου τεχνικού, το βρήκε μπροστά του ο Παναθηναϊκός με τον πιο σκληρό τρόπο.
Ο Γιάννης Αλαφούζος πήρε τον περασμένο Δεκέμβρη την απόφαση να διακόψει τη συνεργασία του με τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς έπειτα από 2,5 χρόνια, μολονότι ο Παναθηναϊκός –με τα όποια αγωνιστικά «θέματα» είχε κατά καιρούς- εξακολουθούσε να είναι μία ομάδα που εξελισσόταν διαρκώς. Η δε «δικαιολογία» που χρησιμοποιήθηκε τότε -αλλά κι αργότερα- πέριξ του περιβάλλοντος του ιδιοκτήτη της «πράσινης» ΠΑΕ ήταν πως «…όλο αυτό με τον Ιβάν είχε πιάσει πλέον “ταβάνι”»!
Στη συνέντευξη μάλιστα που παραχώρησε στην «Athens Voice» (δόθηκε τέλη Φεβρουαρίου και δημοσιεύτηκε… δύο μήνες μετά), είχε τονίσει για την τότε επιλογή του πως «…ήταν και κουρασμένο όλο αυτό. Δεν ήταν καν στο υψηλότερο επίπεδο που παίξαμε με τον κ. Γιοβάνοβιτς. Είχαμε αρχίσει να ψάχνουμε από τον Οκτώβριο για διαθέσιμους προπονητές, γιατί έβλεπα ότι το πράγμα είχε αρχίσει να κακοφορμίζει. Εβλεπα ότι στα δύσκολα παιχνίδια δεν είχαμε την ορμή και το πάθος που θα χρειαζόμασταν για να προσπαθήσουμε να κερδίσουμε». Κι αφού δεν προχώρησε η υπόθεση του Πάουλο Σόουζα, ο Αλαφούζος επέλεξε να ακούσει τον -«έντιμο και μπεσαλή» όπως τον χαρακτήρισε- φίλο του Ατζούν και να δώσει το «τιμόνι» της ομάδας στον Τερίμ διότι «…μου άρεσε πάρα πολύ σαν χαρακτήρας και η ενέργεια που εξέπεμπε».
Πείστηκε δηλαδή απ’ τα «παχιά» λόγια του Τούρκου τεχνικού και πίστεψε πως ο Τερίμ θα έφερνε τον Παναθηναϊκό «πνεύμα νικητή» (λες και ζούμε ακόμα στο 2000 κι αρκούν τα «…πάμε γερά παιδιά») κι αποφάσισε να πάει σε έναν προπονητή με λαμπερό μεν παρελθόν, τον οποίο όμως είχε… ξεχάσει το ίδιο το άθλημα τα τελευταία χρόνια, αντί να κάνει το ποδοσφαιρικά λογικό: Να συζητήσει και να αφουγκραστεί τη γνώμη και την όποια επιλογή θα μπορούσε να κάνει ο τεχνικός διευθυντής του Γιάννης Παπαδημητρίου. Ο οποίος στο τέλος της ημέρας έχει ένα «Α» ιστορικό στο θέμα «προπονητές», έχοντας φέρει στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια τους τεχνικούς των ομάδων που βρίσκονται στις δύο πρώτες θέσεις της βαθμολογίας (Λουτσέσκου, Αλμέιδα).
Επέλεξε ο Αλαφούζος -για άλλη μία φορά σ’ αυτά τα 12 χρόνια που έχει τα ηνία του ποδοσφαιρι- κού Παναθηναϊκού- να πάει σε έναν προσωπικό «τζόγο» και να κάνει ένα «all in», διαλέγοντας ως «βασικό φύλλο» έναν προπονητή παρηκμασμένο, αναχρονιστικό κι εγωκεντρικό ο οποίος έχει μείνει με τις… δάφνες όσων πέτυχε 15- 20 χρόνια πίσω.
Στην προκειμένη περίπτωση δεν κρίνεται μόνο το «άκυρο» και το «λάθος» του διαζυγίου με τον Γιοβάνοβιτς, ο οποίος στο κάτω- κάτω της γραφής θα μπορούσε (και θα άξιζε) να παραμείνει έως το φινάλε της εφετινής σεζόν για να πάρει πάνω του όλη την επιτυχία ή την αποτυχία της χρονιάς, μαζί με τον απολογισμό της τριετίας του και της δικής του «εποχής».
Κρίνεται ακόμη περισσότερο η επιλογή της διαδοχής στον «πράσινο» πάγκο, που αντί να γίνει με αμιγώς ποδοσφαιρικά κριτήρια, πάνω σ’ ένα συγκεκριμένο πλάνο και μία δομημένη ποδοσφαιρική φιλοσοφία (με βάση κι αυτό που είχε ήδη οικοδομηθεί), συνοδεύτηκε από έναν προπονητή ο οποίος… τορπίλισε τα πάντα. Κι όταν θα φύγει, θα έχει αφήσει πίσω του μόνο… στάχτες.
Ηδη έχει «κάψει» το… μισό και πλέον ρόστερ του Παναθηναϊκού! Και η ιστορία θα γράψει βεβαίως -με περισσή ειρωνεία στις σελίδες της- πως την ώρα που ο ιδιοκτήτης του Παναθηναϊκού έκρινε ότι ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς είχε… πιάσει «ταβάνι», 5 μήνες μετά η επιλογή του, ο Φατίχ Τερίμ, οδήγησε μία έτοιμη και στρωμένη ομάδα στα «υπόγεια».
Και το «τριφύλλι» «φλερτάρει» πια τις επόμενες 9 μέρες με την απόλυτη καταστροφή: Με «κλείδωμα» της 4ης θέσης εφόσον δεν νικήσει την Κυριακή τον -«απογειωμένο» αγωνιστικά με τον Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ- Ολυμπιακό και κίνδυνο να μείνει ακόμη κι εκτός Ευρώπης με πιθανή απώλεια του Κυπέλλου. Σ’ ένα άνευ προ- ηγούμενου πισωγύρισμα…
Μιλώντας λίγο περισσότερο περί «ταβανιού» ενός προπονητή, υπάρχουν αμέτρητα παραδείγματα εκεί έξω, στο πραγματικό ποδόσφαιρο, με τα οποία ο ιδιοκτήτης του Παναθηναϊκού προφανώς δεν έχει την παραμικρή επαφή, πιθανότατα και γνώση.
Κι αν ο Γιοβάνοβιτς έπειτα από 2,5 χρόνια ποδοσφαιρικής εξέλιξης, με αρκετές δύσκολες στιγμές, με λάθη, με εκνευριστικές -πολλές φορές- καθυστερήσεις στις μεταγραφές, με έλλειψη διορατικότητας στην «υπόθεση Μπρινιόλι» (το θέμα που τον… χαντάκωσε εντέλει) κι έναν οδυνηρό αποκλεισμό στην Ευρώπη, σύμφωνα με τον Αλαφούζο είχε πιάσει «ταβάνι», τότε τι να (μας) πουν και στην Αγγλία και πολύ περισσότερο στην Αρσεναλ;
Οχι τυχαίο το παράδειγμα, καθότι πρόκειται για έναν αντίστοιχα μεγάλο οργανισμό, ο οποίος είναι 20 χρόνια μακριά απ’ το πρωτάθλημα. Αλλά απ’ τον Δεκέμβρη του 2019, όντας στα… Τάρταρα έδωσε τα ηνία στον Μίκελ Αρτέτα κι έκτοτε «χτίζει» μαζί του με υπομονή. Με ένα Κύπελλο (2020), δύο Super Cup (2021, 2024), αλλά διαρκή ποδοσφαιρική εξέλιξη. Μία ομάδα που μεγάλωσε ξανά με υπομονή, μπήκε στους «8» του Τσάμπιονς Λιγκ, γιγαντώθηκε μέσα στον ανταγωνισμό κι έφτασε να διεκδικεί τον εφετινό τίτλο στην… τρίχα με την Μάντσεστερ Σίτι των δισ. ευρώ. Ας παραδειγματιστούν κάποιοι…
Comments