Μια πρόκριση που γυρίζει διακόπτη, μόνο το ποδόσφαιρο τέτοιες συγκινήσεις

Το θρίλερ της πρόκρισης του Παναθηναϊκού, με την χιτσκοκική εξέλιξη της ρεβάνς της Λεωφόρου απέναντι στον ΠΑΟΚ και τη never give up νοοτροπία του τριφυλλιού μέχρι τον τελικό.

«Είναι τρελός, είναι τρελός ο Πολωνός, είναι τρελός ο Πολωνός…». Οι καρδιές είχαν επιστρέψει στις θέσεις τους. Η διαδρομή από την κόλαση στον παράδεισο κι η εναλλαγή των συναισθημάτων εντάσσονται στην κατηγορία απαγόρευσης των ευπαθών ομάδων για καρδιακά επεισόδια.

Ο «Δράκος» το πήρε πάνω του. Φλόγα, άγνοια κινδύνου, κρύο αίμα, αυταπάρνηση. Ο Ντραγκόφσκι έστειλε τον Παναθηναϊκό στον τελικό. Ναι, το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό άθλημα. Πράγματι, κανείς ποδοσφαιριστής δεν μπορεί να πετύχει τίποτα μόνος του, δίχως τη συμβολή των συμπαικτών του.

Κι αν ο Λημνιός δεν έστελνε τη μπάλα στο πλεχτό στην τελευταία φάση του αγώνα με τον ΠΑΟΚ στη Λεωφόρο, ο Ντραγκόφσκι δεν θα έμπαινε καν στην εξίσωση και θα συζητούσαμε άλλα.

Ετσι όπως ήρθαν τα πράγματα, ωστόσο, ο Πολωνός τερματοφύλακας ήταν ο απόλυτος πρωταγωνιστής, δίνοντας την εντύπωση ότι πέρασε… μόνος του τον Παναθηναϊκό στον τελικό του Κυπέλλου.

Τρία πιασμένα πέναλτι είναι επίτευγμα που δεν έχει ξαναγίνει, πόσω μάλλον «ματς μπολ», σε έναν ανεπανάληπτο δεύτερο ημιτελικό που κρίθηκε στη ρώσικη ρουλέτα και είχε χιτσκοκικό σενάριο.

Ορισμένες φορές, άλλωστε, η πραγματικότητα είναι πιο… ευφάνταστη κι από την ίδια τη φαντασία!

Για τον Παναθηναϊκό, η ρεβάνς απέναντι στον ΠΑΟΚ ήταν ένα ματς δίχως αύριο. Κι από τη στιγμή που δεν εγκατέλειψε ποτέ την προσπάθεια και έφτασε μέχρι την πηγή, ακόμη κι αν συνωμότησε το σύμπαν υπέρ του για να τα καταφέρει, έφυγε από πάνω του ένα τεράστιο βάρος.

Κι αυτό είναι γεγονός που θα τον βοηθήσει σημαντικά στην προσπάθειά του για την κατάκτηση του πρωταθλήματος μέσω των πλέι οφ.

Η πρόκριση, έτσι όπως ήρθε, δεν έχει ποδοσφαιρική εξήγηση, αλλά μεταφυσική. Ηταν λες και υπήρξε «θεία δίκη» για όσα κατά καιρούς έχει καταλογίσει στον Παναθηναϊκό ο Λουτσέσκου, παρουσιάζοντας το τριφύλλι σαν τον άρχοντα του… παρασκηνίου. Να πέσει το ταβάνι να μας πλακώσει.

Διότι ποδοσφαιρικά ο ΠΑΟΚ ήταν καλύτερος στη κανονική διάρκεια του αγώνα, έχοντας κυριαρχήσει σε τακτικό επίπεδο.

Ο ΠΑΟΚ πίεσε πολύ ψηλά τον Παναθηναίκό και τον ανάγκασε να χάσει τη δημιουργία του και τη μεταφορά της μπάλας προς το επιθετικό τρίτο, με φυσική συνέπεια να αποσυνδέσει τους Ιωαννίδη και Μπακασέτα.

Και στο να οδηγήσει τον Παναθηναϊκό στο να παίξει με μεγάλες μπάλες, ξέροντας ότι δίχως τον Περεθ, που είναι μετρ των μακρινών μεταβιβάσεων ακριβείας, δεν θα υπάρξουν μεγάλες απειλές για την εστία του, έχοντας ταυτόχρονα καλυφθεί με το δίδυμο Μεϊτέ και Σβαμπ στις δεύτερες μπάλες.

Μόνο ο Ντραγκόφσκι μπορούσε να βρει από την πίσω ζώνη με διαγώνιες μπαλιές τους συμπαίκτες του κοντά στην αντίπαλη περιοχή, όπως το έκανε με τον Παλάσιος σε 1-2 περιπτώσεις, άντε και ο Αράο, δίχως επιτυχία.

Η εικόνα του Παναθηναϊκού στο δημιουργικό σκέλος ήταν λες και δεν υπήρχε πλάνο. Και το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν στον άξονα της μεσαίας γραμμής, όπου υπήρχε ούτως ή άλλως τεράστιο έλλειμμα εξαιτίας της απουσία των Πέρεθ και Τσέριν.

Ο Ζέκα και ο Βιλένα δεν έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά στη δημιουργία και το κράτημα της μπάλας και παρότι ανασταλτικά έδωσαν ό,τι είχαν, στο χτίσιμο του παιχνιδιού ο Παναθηναϊκός δεν είχε κανένα σημείο αναφοράς.

Συν τοις άλλοις η στόχευση του ΠΑΟΚ στο πρες ήταν ο Μπερνάρ, στον οποίο έστηνε σε κάθε ευκαιρία «παγίδες» για κλεψίματα και με αυτόν τον τρόπο άλλωστε άνοιξε το σκορ με τον Ζίβκοβιτς.

Ο Παναθηναϊκός άσκησε πίεση σε μεσαίο μπλοκ, προσπαθώντας να έχει κοντά τις γραμμές, για να αποφύγει το «φαρμακερό» επιθετικό τρανζίσιον του ΠΑΟΚ.

Ο Λουτσέσκου το περίμενε και κατέβασε σε χαμηλά μέτρα τον Κωνσταντέλια (πότε δεξιά και πότε αριστερά, κυρίως αριστερά), ανεβάζοντας πιο ψηλά τον Μεϊτέ, για να τραβήξει μαζί του τον Βιλένα που είχε την επιτήρησή του και για να σπάσει τα «μαν του μαν» του Τερίμ στον άξονα.

Με αυτόν τον τρόπο ο ΠΑΟΚ πήρε την κατοχή της μπάλας και έλεγξε το ρυθμό, ενώ προσπάθησε να δημιουργήσει ρήγματα με το τρίγωνο Μπάμπα, Κωνσταντέλια, Τάισον, της αριστερής του πλευράς.

Το μοναδικό ίσως λάθος του Λουτσέσκου ήταν η παρουσία του Σαμάτα, η είσοδός του στο ματς, αντί του Τόμας που δεν του βγήκε.

Ο Φατίχ Τερίμ ξεκίνησε σωστά (με βάση τις επιλογές που είχε) με τον Κώτσιρα δεξιό μπακ γιατί ήξερε ότι ο ΠΑΟΚ θα «φορτώσει» από την αριστερή του πλευρά.

Μετά το 76’ και την αλλαγή Ζέκα-Βαγιαννίδη, άρχισε να παίρνει το ένα ρίσκο μετά το άλλο. Αν κάτι αφορά στον Τούρκο προπονητή και δεν αμφισβητείται, είναι η τόλμη.

Πήρε μεγάλο ρίσκο τοποθετώντας τον Κώτσιρα στο «6» με δύο «10άρια», εσωτερικούς μέσους μπροστά του, τους Μπερνάρ και Μπακασέτα!

Μέχρι να βρει τα πατήματά του ο Κώτσιρας υπήρχε η τρύπα του όζοντος στον άξονα, αλλά όταν πήγε το ματς στην παράταση δεν φάνηκε κανένα κενό.

Με τον Κώτσιρα να τρέχει ακατάπαυστα και να καλύπτει τους χώρους, εντυπωσιάζοντας για μία ακόμη φορά επί των ημερών του Τούρκου προπονητή, που τον έχει «αναγεννήσει».

Στην παράταση ο Παναθηναϊκός ήταν καλύτερος από τον ΠΑΟΚ. Αλλά το δεύτερο γκολ το έβαλε ο Δικέφαλος του Βορρά από στατική φάση.

Ο Παναθηναϊκός, ωστόσο, δεν το έβαλε κάτω. Οπως δεν το είχε βάλει κάτω ούτε στο Φάληρο απέναντι στον Ολυμπιακό, όταν έπαιζε με τον… Ακαϊντίν στράικερ και κατάφερε να στείλει το ματς στα πέναλτι στην τελευταία φάση του αγώνα.

Ο τραυματισμός του Μπάμπα έπαιξε το ρόλο του. Αλλά την τύχη σου πρέπει να την κυνηγάς…

Στις καθυστερήσεις της παράτασης, ο Τερίμ έφτασε στο σημείο να παρατάξει τον Παναθηναϊκό με τρία στόπερ πολύ ψηλά, ένας εξ αυτών ήταν ο πασπαρτού Κώτσιρας, με τους Σένκεφελντ και Αράο δεξιά κι αριστερά του. Με δύο φουλ μπακ στις πλευρές τους Βαγιαννίδη και Μλαντένοβιτς, δύο εξτρέμ, τους Λημνιό και Μαντσίνι, δύο στράικερ τους Σπόραρ και Γερεμέγεφ και μόνο τον Μπακασέτα στον άξονα!

Ο προπονητής του Παναθηναϊκού πήρε πράγματα από τις αλλαγές του (Λημνιό, Μαντσίνι, Βαγιαννίδη, Γερεμέγεφ), ο προπονητής του ΠΑΟΚ πήρε μόνο από τον Κουλιεράκη που μπήκε πολύ νωρίς στο ματς. Και δεν είναι τυχαίο ότι στο γκολ του τριφυλλιού από τον Λημνιό, συμμετείχαν κατά 50% παίκτες που ήρθαν από τον πάγκο.

Τίποτα από τα παραπάνω δεν θα είχε καμία σημασία, ωστόσο, εάν δεν υπήρχε ο «Δράκος». Διότι όπως προαναφέραμε την πρόκριση την πήρε σχεδόν… μόνος του ο Ντραγκόφσκι.

Τελευταίο αλλά όχι έσχατο. Το μεγαλείο του κόσμου του Παναθηναϊκού πιστοποιήθηκε ξεκάθαρα από το χειροκρότημα ολόκληρου του γηπέδου στον τραυματισμό του Μπάμπα, με σκορ αποκλεισμού εκείνη την ώρα.

Και συνεχίστηκε από τους ποδοσφαιριστές της ομάδας απέναντι στον συνάδελφό τους αθλητή του ΠΑΟΚ. Τον Γερεμέγεφ, που έσπευσε να… στείλει τον γιατρό του Παναθηναϊκού στον Μπάμπα και τον Βαγιαννίδη που ήταν από τους πρώτους που τον επισκέφτηκαν στο νοσοκομείο.

Αυτά είναι τα αθλητικά ιδεώδη που άπαντες οφείλουν να υπηρετούν. Εύγε.