Πρόκριση θέλησης και ηρωισμού που την είχε ανάγκη

Θέλει ώρες, μέρες, για να συνέλθεις απ’ αυτό που έγινε στη Λεωφόρο. Ακόμη και τότε αυτό το «τι έκανε ο τύπος;» δε θα φεύγει απ’ το μυαλό. Ο τύπος είναι ο ήρωας. Ο Ντραγκόφσκι. Τρία πέναλτι που αν απλά σε ένα του γλιστρούσε η μπάλα, τελείωνε η διαδικασία και ο ΠΑΟΚ περνούσε τον Παναθηναϊκό. Κάτι που δεν ήθελε η μοίρα, γιατί το χρωστούσε στους Πράσινους.

Δεν ήταν μόνο η μοίρα βέβαια. Ήταν η επιμονή μιας ομάδας που δεν έκανε καλό ματς. Αλλά ήταν εκεί, έβγαλε ψυχή, θέληση, για να πάρει με ηρωισμούς την πρόκριση. Απέναντι σε έναν αντίπαλο που στη μεγαλύτερη διάρκεια της αναμέτρησης, ήταν καλύτερος. Βέβαια αυτού του είδους τα ματς, είναι για να παίρνεις αυτό που θες, όχι για να τα παίζεις όπως λένε για τους «τελικούς». Ο Παναθηναϊκός το ήθελε περισσότερο. Άρα αυτόματα το άξιζε.

Το γκολ που μπήκε στο τέλος, θα μπορούσε να μπει λίγο νωρίτερα στη μεγαλύτερη φάση του ματς όταν έδιωξαν οι φιλοξενούμενοι πάνω στη γραμμή. Εκεί όλοι θεωρήσαμε πως χάθηκε οριστικά η πρόκριση. Όμως η επιμονή και ένα υπέροχο τελείωμα παίκτη που δεν περίμενε κανείς να γίνει ήρωας, έφερε την ελπίδα που είχε χαθεί.

Ο Λημνιός ισοφάρισε το συνολικό σκορ των αναμετρήσεων και πέναλτι. Τρίτη φορά για τον Παναθηναϊκό, οπότε δεν είναι τυχαίο. Τρίτη πρόκριση σε αυτή τη διαδικασία. Με τον απόλυτο πρωταγωνιστή τουλάχιστον του αιώνα μας για τέτοιες αναμετρήσεις. Τρία πέναλτι που κρίνουν τα πάντα, τα έπιασε και τα τρία. Πέναλτι έμπειρων και καλών παικτών, όχι κάποιου στόπερ, ή κάποιου άπειρου νεαρού.

Ντραγκόφσκι και Λημνιός έγιναν ήρωες. Σε μια πρόκριση που χρειαζόταν ηρωισμό ο Παναθηναϊκός. Δεν του πήγε τίποτα καλά, οπότε η μοίρα του το χρώσταγε. Αν θέλετε του το χρώσταγε διπλά και λόγω της απέναντι πλευράς. Οι προσβολές, τα σχόλια, τα unfair για παίκτες και όχι μόνο, που ακούγονται καιρό. Από τότε που σχολιαζόταν ο τρόπος που παίζει ο Παναθηναϊκός πριν δύο χρόνια, μέχρι τα όσα ακολούθησαν. Ήταν κάτι σαν… χαστούκι της μοίρας, για να υπενθυμίσει πως όσο καλός κι αν είσαι ποδοσφαιρικά, η ασέβεια δεν οδηγεί ποτέ σε καλά αποτελέσματα.

Το επίπεδο εμφάνισης του Παναθηναϊκού που και πάλι είχε απουσίες, του προέκυψαν νέες κατά τη διάρκεια του ματς αλλά και πριν τη σέντρα του, πραγματικά δε μας απασχολεί αυτή τη στιγμή. Να σας εξηγήσουμε και το γιατί: Στο περίφημο ματς του Κύζα με τον ΠΑΟΚ να προκρίνεται, ο Παναθηναϊκός είχε κάνει πρώτο ημίχρονο που έπρεπε με ευκολία να είναι στο 0-2 ή 0-3. Βρέθηκε να χάνει και ήρθαν μετά τα υπόλοιπα για να έρθει ένας οδυνηρός αποκλεισμός για το Τριφύλλι. Θυμάται κανείς την εμφάνιση; Όχι.

Γιατί λοιπόν να εστιάσουμε τώρα στην εμφάνιση; Ας το κάνει ο ΠΑΟΚ για να συσπειρωθεί, να βρει μια αχτίδα φωτός μέσα σε μια κάκιστη περίοδο γι’ αυτόν, μπας και επανέλθει ψυχολογικά για τη συνέχεια. Ο Παναθηναϊκός έχει να σκεφτεί έναν τελικό και πριν απ’ αυτόν το πρωτάθλημα.

Εσωτερικά να κοιτάξει να διορθώσει πράγματα προφανώς, ελπίζοντας επιτέλους και σε λιγότερα προβλήματα. Όμως κανείς δεν μπορεί να του μετριάσει την επιτυχία της πρόκρισης. Την οποία πήρε δικαιότατα, γιατί κανείς δεν μπορεί να εντοπίσει οποιοδήποτε παράγοντα μη ποδοσφαιρικό που επηρέασε την ροή των δύο αναμετρήσεων.

Θέληση και φυσικά ηρωισμός. Αυτά έφεραν την πρόκριση. Και τώρα πρωτάθλημα, με ψυχολογία ανεβασμένη. Κι αν δεν είχε έρθει το κάζο με τη Λαμία, αυτή τη στιγμή τα πάντα θα ήταν τέλεια. Απλά εκείνη η τεράστια γκέλα, διορθώνεται. Με τον ΠΑΟΚ δεν υπήρχε γυρισμός. Δύο τίτλοι μπροστά, δε χρειάζεται άλλο να κοιτά πίσω του το Τριφύλλι. Μπροστά και με στόχευση, συν την διαρκή προσπάθεια βελτίωσης.

Υ.Γ. Πόσο κρίμα είναι για αυτό το παιδί, τον Μπάμπα, να έχει τέτοιες ατυχίες στην καριέρα του. Σε φάσεις που προσπαθεί να «θυσιαστεί» για την ομάδα του κι αυτό αξίζει τον απεριόριστο σεβασμό και την εκτίμηση όλων μας. Όπως την προηγούμενη φορά που έπαιζε στην Ελλάδα και τραυματίστηκε σοβαρά. Γερός να είναι πραγματικά, επειδή ποδοσφαιρικά χωρίς την τόση ατυχία, θα ήταν για άλλα επίπεδα.