By
Από μικρό παιδί στον Παναθηναϊκό. Πήγε 9 χρονών στην Ακαδημία των Πρασίνων, μαθητής Τετάρτης δημοτικού κι έφτασε να φύγει… άντρας, με μία περήφανη πώληση κι όνειρα για μία μεγάλη καριέρα στο εξωτερικό.
Ο Σωτήρης Αλεξανδρόπουλος, μόλις στα 22 του χρόνια, έχει προλάβει να ζήσει πάρα πολλά πράγματα στο ποδόσφαιρο. Εκεί, όπου άλλα παιδιά παλεύουν για να καθιερωθούν και να κάνουν τα πρώτα τους επαγγελματικά βήματα, εκείνος έχει προλάβει να παίξει στα δύο μεγαλύτερα κλαμπ της πατρίδας του, αλλά και σε ένα από τα μεγαλύτερα της Πορτογαλίας, στη Σπόρτινγκ Λισαβόνας.
Τα “λιοντάρια” έβγαλαν από τα ταμεία τους πριν 1,5 χρόνο περί τα 4 εκατ. ευρώ για να τον αποκτήσουν από τον Παναθηναϊκό, βλέποντας σε εκείνον ένα πολύ μεγάλο potential. Η προσαρμογή είναι πάντα δύσκολη βέβαια σε ένα νέο, άγνωστο περιβάλλον και δη όταν υπάρχουν τόσο υψηλές απαιτήσεις, σε ένα κλαμπ του επιπέδου της Σπόρτινγκ.
Κάπως έτσι, μετά από μόλις έναν χρόνο στη Λισαβόνα, αποφάσισε να κάνει ένα… restart, αφού στην Πορτογαλία αγωνίστηκε ελάχιστα και να ακολουθήσει τον δρόμο του επαναπατρισμού. Όχι όμως για χάρη της πρώην ομάδας του. Αυτής με την οποία αναδείχθηκε, εκείνης που του έδωσε την ευκαιρία να γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, αλλά κι εκείνος φυσικά από την πλευρά του έφερε ένα πολύ σεβαστό ποσό στα ταμεία της.
Ο Ολυμπιακός δεν έμεινε… ασυγκίνητος το περασμένο καλοκαίρι στην ιδέα να κάνει δικό του ένα πρώην wonderkid του μεγάλου αντιπάλου του κι αφού ο παίκτης ήταν ανοιχτός σε… κάθε πρόκληση, το deal έκλεισε. Στην εποχή του άκρατου επαγγελματισμού άλλωστε, πρέπει να αντιληφθεί και ο τελευταίος οπαδός, πως η προσωπολατρία δεν ωφελεί σε τίποτα. Ο ρομαντισμός πέθανε, ζήτω ο ρομαντισμός…
Δανεισμός, οψιόν στα 4 εκατ. ευρώ και ο Σωτήρης Αλεξανδρόπουλος που είχε ξεχωρίσει με το Τριφύλλι στο στήθος, με το πάθος του, το ταλέντο του, τον τσαμπουκά του, αλλά και για στιγμές όπως η παρακάτω (φώτο), όπου φιλούσε το σήμα της ομάδας όπου αγωνιζόταν, ήταν έτοιμος πια για το πιο δύσκολο βήμα της μέχρι τώρα καριέρας του.
Αυτό που άλλοι παίκτες δεν τόλμησαν ποτέ να το πράξουν, εκείνος το έκανε και πήγε στον “αιώνιο” αντίπαλο. Έστω όχι με… απευθείας πτήση, αλλά με ενδιάμεσο σταθμό τη Λισαβόνα.
Ήξερε πολύ καλά βέβαια πως τα φώτα θα έπεφταν -και- πάνω του στα πρώτα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. Την περασμένη εβδομάδα μάλιστα ήταν κι αυτός που έβαλε σε θέση οδηγού τον Ολυμπιακό στην άδεια Λεωφόρο, στο πρώτο ματς για τους “16” του Κυπέλλου Ελλάδας Betsson, πριν τελικά ισοφαρίσει ο Ιωαννίδης. Αφού έστειλε την μπάλα στα δίχτυα, σήκωσε τα χέρια ψηλά, αλλά δεν πανηγύρισε, ενθυμούμενος το “πράσινο” παρελθόν του.
«Το πίστευα πως θα σκοράρω – Δεν πανηγύρισα γιατί ήμουν πολλά χρόνια στην αντίπαλη ομάδα», θα δήλωνε μετά το τέλος του αγώνα ο διεθνής μέσος.
Και μία εβδομάδα μετά, ο νεαρός άσος θα πάρει εκ νέου φανέλα βασικού στη ρεβάνς με τους Πράσινους και θα δώσει ξανά τον καλύτερό του εαυτό, όπως κάνει πάντα φυσικά, για να βοηθήσει τους Ερυθρόλευκους να φτάσουν στην πρόκριση. Μετά από περίπου μία ώρα αγώνα, θα άφηνε τη θέση του στον Ποντένσε, αφού ο Καρβαλιάλ αποφάσισε να πάρει περισσότερα ρίσκα και να κάνει πιο επιθετική την ομάδα του.
Αυτό ουδόλως θα “ενοχλούσε” τον ταλαντούχο άσο, ο οποίος έζησε με το ίδιο πάθος το παιχνίδι και από τον πάγκο. Κι αφού τελικά δεν “μάτωσαν” τα δίχτυα στο 90λεπτο, αλλά ούτε καν και στο πρώτο ημίχρονο της παράτασης, ήρθε η… στιγμή του, που τον έφερε σε πρώτο πλάνο, πριν οι ομάδες μπουν στον αγωνιστικό χώρο για το τελευταίο τέταρτο της συνάντησης, προτού οδηγηθούν στα πέναλτι.
Δίπλα του είχε παίκτες που του έριχναν ακόμα και μία δεκαετία όπως ο Πασχαλάκης, άλλους που έχουν περάσει μία ζωή στο Λιμάνι, όπως ο Φορτούνης. Ο τηλεοπτικός φακός τον “συνέλαβε” να πηγαίνει δίπλα σε αρκετούς και να τους εμψυχώνει με τον τρόπο του. Δεν έμεινε όμως μόνο εκεί. Πήρε την πρωτοβουλία κι όταν μαζεύτηκαν οι συμπαίκτες του σε κύκλο, έκανε μία… πωρωτική ομιλία, με τις φλέβες να πετάγονται από τον λαιμό του, σε μία προσπάθεια να τους εμψυχώσει.
Πολλοί πιθανώς να παραξενεύτηκαν, με δεδομένο το νεαρό της ηλικίας του, αλλά και τους ελάχιστους μήνες που βρίσκεται στην ομάδα. Είναι η ηγετική του στόφα; Η ανάγκη ενδεχομένως να βγάλει έναν πιο… εξωστρεφή εαυτό και να αποτινάξει το παρελθόν του; Η ένταση της στιγμής και η δίψα για την πρόκριση; Πολλά θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς, αλλά μικρή σημασία έχουν. Έκανε εκείνο που αισθάνθηκε, προσπάθησε να “φτιάξει” τους συμπαίκτες του και να τους κάνει να δώσουν το κάτι παραπάνω για να έρθει η πολυπόθητη νίκη.
Το αποτέλεσμα βέβαια δεν ήταν εκείνο που επιθυμούσε κανείς στο “ερυθρόλευκο” στρατόπεδο, όπως φυσικά και ο ίδιος ο Αλεξανδρόπουλος, που πάντως ήταν δεδομένα από τα πρόσωπα του χθεσινού ντέρμπι. Παρότι η μπίλια στο φινάλε, έκατσε στο… πράσινο.
Comments