By Κεφάλι σκυφτό από σεβασμό, όποιος φοράει καπέλο το βγάζει και υποκλινόμαστε όλοι σε αυτή την ΟΜΑΔΑ.
Η οποία έδωσε στον Παναθηναϊκό κάτι που είχε ανάγκη, έκανε στην άκρη κάθε αρνητική ενέργεια και στην έδρα του Ολυμπιακού τον ανάγκασε να μείνει εκτός κυπέλλου. Στερώντας του τον στόχο που έμοιαζε πιο εφικτός, συγκριτικά με τους υπόλοιπους τουλάχιστον.
Είναι μια πρόκριση για τον Χουάνκαρ πρώτα απ’ όλα. Τη χάρηκε ιδιαίτερα, σε τέτοιου σημείο που… την άκουσε απ’ τη χαρά του. Γιατί στο ίδιο γήπεδο είχε τραυματιστεί και είχε πρόβλημα με την ακοή του λόγω κροτίδας. Έπρεπε λοιπόν να «απαντήσει» το κάρμα σε όσους συνέχιζαν να ειρωνεύονται και να μειώνουν τον Ισπανό.
Αν έπρεπε να αναλύσουμε ως… ψηλομύτες και «παντογνώστες» του αθλήματος αυτά που συνέβησαν, θα αρχίζαμε λέγοντας πως σε δύο ματς που δεν προσέφεραν θέαμα, πέρασε ο Παναθηναϊκός στα πέναλτι. Δεν ισχύει για το δικό μας το «φτωχό» μυαλό. Πέρασε η καλύτερη ομάδα. Εκείνη που οι συνθήκες την έφεραν να παίξει αυτές τις αναμετρήσεις με τεράστια μειονεκτήματα. Σε τέτοιο σημείο που αν τα είχε αντίστοιχα ο Ολυμπιακός κόντρα στον Παναθηναϊκό, θα μιλούσαμε πιθανότατα για βραδιές που γράφτηκε ιστορία.
Ντέρμπι είναι, ποτέ κανείς δεν ξέρει τί γίνεται. Όσο ντέρμπι κι αν ήταν όμως, οι Πράσινοι έπρεπε να παίξουν το πρώτο ματς έχοντας στο μυαλό τους και το παιχνίδι με την ΑΕΚ που μπορεί να τους έφερνε τρίτους αν έχαναν. Αγωνίστηκαν απέναντι στην Ένωση, ήταν καλύτεροι, αδικήθηκαν απ’ τη διαιτησία κατάφορα στη φάση του πέναλτι του Βέρμπιτς και στις καθυστερήσεις ισοφαρίστηκαν χάνοντας μια νίκη που άξιζαν.
Πήγαν λοιπόν στο Φάληρο έχοντας παίξει ματς φουλ έντασης στη Νέα Φιλαδέλφεια, χωρίς επτά ποδοσφαιριστές οι οποίοι θα άλλαζαν τις ισορροπίες αν υπήρχαν έστω 2-3 απ’ αυτούς. Βγήκαν νέοι τραυματισμοί, κράμπες, κορυφαίος ο μπακ που έκανε ο Τερίμ αμυντικό χαφ και «βγάζει μάτια», πρώτη συμμετοχή Ακαϊντίν εκεί που χρησιμοποιήθηκε κι από πάνω 30 λεπτά έξτρα και με την ψυχολογική κούραση να πρέπει να πάνε στα πέναλτι.
Είναι μια τεράστια πρόκριση. Έχοντας τον Λοντίγκιν σε ρόλο Βάντσικ, τον Καμαρά σε ρόλο Αλεξανδρή. Όπως τότε. Τη χρωστούσε η μοίρα αυτή τη δικαίωση στον Παναθηναϊκό. Δίχως ίχνος τύχης γιατί και πάλι οι ευκαιρίες που θα μπορούσαν να καθαρίσουν την πρόκριση απ’ το 90λεπτο, σε αυτόν άνηκαν.
Βέβαια μετά την ισοπαλία στην έδρα της ΑΕΚ, όπως ήρθε αυτή, μαθαίναμε τι μπαλάρα παίχτηκε. Τώρα που ο Παναθηναϊκός προκρίθηκε, θα μαθαίνουμε τι κακό ποδόσφαιρο παίχτηκε. Γενικά όταν ο Παναθηναϊκός ως καλύτερος στερείται αυτό που δικαιούται «βίαια», ή όταν παίρνει θριαμβευτικά αυτό που δικαιούται, τους πάντες τους πιάνει… πόνος για το άθλημα. Κύριοι, στο ματς πρωταθλήματος ο Παναθηναϊκός ήταν η καλύτερη ομάδα και σε αυτόν οφείλεται το όποιο ποδόσφαιρο. Κόντρα στον Ολυμπιακό επίσης ήταν η καλύτερη ομάδα, κάνοντας ξανά τον αιώνιο αντίπαλο να μην μπορεί να δείξει ούτε στιγμή αγωνιστική ανωτερότητα. Δε συζητάμε για το πρώτο ματς όπου η σκοπιμότητά του δεν κρυβόταν με τίποτα.
Πρόκριση η οποία λέει πολλά. Και μόνο που πέταξε έξω απ’ τη συνέχεια τον αιώνιο αντίπαλο, είναι μια μικρή επιτυχία στο θεσμό. Προφανώς και ο στόχος είναι η κατάκτησή του, όμως από μόνος του ο αποκλεισμός του Ολυμπιακού είναι παράσημο.
Η μοίρα το χρώσταγε αυτό στον Παναθηναϊκό. Ο Φατίχ Τερίμ για ακόμη μια φορά την ανακάτεψε την τράπουλα σε βαθμό που δεν προλαβαίναμε να τον παρακολουθήσουμε. Πιστώνεται και αυτό, αλλά φυσικά και την πνευματική ετοιμότητα της ομάδας, παρά το ξενέρωμα της ισοφάρισης απ’ την ΑΕΚ μετά από τέτοιο ματς, παρά την κούραση, τις απουσίες και την ενέργεια που ήταν άγνωστη λέξη.
Ήρθε κιόλας σε συνδυασμό με τα μεταγραφικά που-λόγω Μπακασέτα κυρίως-έφεραν χαμόγελα από νωρίς. Μια μέρα που έκλεισε ιδανικά, Παναθηναϊκά κι έπεται συνέχεια. Με αυτοπεποίθηση στα ύψη, ώθηση που μπορεί να οδηγήσει την ομάδα. Γιατί έχει μπροστά της δύο ακόμη μεγάλα ματς. Όμως πέρασαν τα τρία, εκείνα που ήταν μέσα σε μια βδομάδα και φάνταζαν ως το σημείο-κλειδί. Είτε για να χαμογελάσεις όπως τώρα, είτε για να βυθιστείς στην εσωστρέφεια και την γκρίνια.
Καιρός να δοθεί θετική ενέργεια στην ομάδα αυτή. Όχι χατιρικά ή επειδή κάποιος το ζητάει, αλλά επειδή το αξίζει. Η ενίσχυση με καλούς παίκτες, η επιστροφή τραυματιών, μεγαλώνει τη φιλοδοξία και την ελπίδα. Όπως ακριβώς πρέπει στον Παναθηναϊκό.
Comments