By Απέτυχε ο Παναθηναϊκός, συνολικά κρίνοντας, στην Ευρώπη; Προφανώς. Εκκωφαντικά στο φινάλε. Χρειαζόταν ΕΝΑ βαθμό, μέσα στη Λεωφόρο, κόντρα στη Μακάμπι Χάιφα που λόγω πολέμου δεν έδινε τα ματς στην έδρα της, κι όμως… κατάφερε να χάσει. Κι έμεινε έξω και από το Conference τον Δεκέμβριο.
Είχαν προηγηθεί: Ο αποκλεισμός από τη Μπράγκα για τους ομίλους του Champions League, η αδυναμία να συνεχίσει στο Europa League μέσω ενός ομίλου που δεν το «απαγόρευε», η αδυναμία να πάρει έστω ένα βαθμό στα 4 τελευταία ματς μετά τους 4 πόντους στα δύο πρώτα. Ναι, λοιπόν, από όλα αυτά το ταμείο λέει «αποτυχία». Κρατάει μόνο τη μεγάλη πρόκριση επί της Μαρσέιγ και τη νίκη με τη Βιγιαρεάλ. Αντίθετα έχει αρκετά για τα οποία πρέπει να κοιταχτεί στον καθρέφτη, να κάνει την αυτοκριτική του και μέσω αυτών να πορευτεί.
Επίσης οφείλει να δει τα «πεταμένα» ημίχρονα, σαν κι αυτό με τη Βιγιαρεάλ ή το χθεσινό. Όπως την επιβεβλημένη ανάγκη για ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ενίσχυση στην άμυνα σε θέση στόπερ, με απόκτηση μιας ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ. Όπως την άμεση ανανέωση του συμβολαίου του Μπρινιόλι. Ισως και την επανεξέταση της υπόθεσης φορ αν κρίνουμε από τις πολλές χαμένες ευκαιρίες ΚΑΙ χθες, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ο Σπόραρ χρησιμοποιήθηκε στο 89’ κόντρα σε μια ομάδα που αμυνόταν μαζικά.
Προφανώς ο Παναθηναϊκός έδωσε προσδοκίες στον κόσμο του για επάνοδο στα «στάνταρ» που τον είχε παλαιότερα συνηθίσει, αλλά αποδείχθηκε ότι ακόμη θέλει δουλειά και ενίσχυση.
Διαθέτει όμως τις ΒΑΣΕΙΣ. Σωστότερα έβαλε τις βάσεις την τελευταία 3ετία. Διαθέτει και την ωριμότητα, πλέον, ως κλαμπ να μην παίρνει βιαστικές και λανθασμένες αποφάσεις με βάση τη «σκόνη» που σηκώνεται στα social media.
Θεωρώ ότι ο Αλαφούζος, που παλαιότερα άλλα έλεγε το πρωί άλλα το μεσημέρι και άλλα έπραττε το βράδυ -στον Παναθηναϊκό πάντα αναφέρομαι- έχει αλλάξει. Αντιμετωπίζει τα πράγματα με ωριμότητα και γνωρίζει πλέον πως ό,τι έχει χτιστεί με κόπο και πόνο δεν το ρίχνεις σαν αυθαίρετο με μπουλντόζα επειδή σε στεναχωρεί ένας αποκλεισμός. Το «όλα ίσιωμα» είναι άλλης λογικής, όχι στον Παναθηναϊκό.
Όποιος κάνει λόγο από χθες για «αποπομπή», για «απόλυση», για «τέλος εποχής», ή για «έδωσε ό,τι μπορούσε, πάμε στον επόμενο» για τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς είναι «περιορισμένης ποδοσφαιρικής αντίληψης».
Όχι (μόνο) γιατί «Χάρη στον Γιοβάνοβιτς ο Παναθηναϊκός επανήλθε στην Ευρώπη και στη διεκδίκηση του πρωταθλήματος», αλλά επειδή το κλαμπ έχει επενδύσει σε έναν σοβαρό άνθρωπο, που με μεθοδικότητα χτίζει λιθαράκι λιθαράκι την «επάνοδο». Ναι, μπορεί αρκετοί να θεωρούν ότι ο Σέρβος είναι «μέχρι εδώ», ότι «δεν μπορεί το παραπάνω».
Εγώ λέω όμως πως η υπομονή είναι μεγάλο προσόν, ειδικά στο ποδόσφαιρο. Πως όταν μια ομάδα έχει τόσα χρόνια μακριά από τον τίτλο και με τσακισμένο το ευρωπαϊκό DNA της, μόνο απλό δεν είναι να «γυρίσει» σε αυτά. Χρειάζεται υπομονή στα δύσκολα, εμπιστοσύνη στο πρότζεκτ, αυτοκριτική όχι «γλείψιμο» και καθαρό μυαλό.
Έχει μια σειρά από θέματα να εξετάσει ο Παναθηναϊκός. Και οφείλει να τα λύσει, προτού μπει η επόμενη χρονιά. Να μην περιμένει, όπως πέρυσι, να κάνει «κρίσιμη» μεταγραφή στα τέλη Ιανουαρίου. Να μην περιμένει να μπει το 2024 για να κρατήσει τον Μπρινιόλι γιατί παίζει με τη φωτιά. Εχει αρκετά «ΠΡΕΠΕΙ». Ε, ανάμεσα σε αυτά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ να εξετάσει αν του κάνει ή όχι ο προπονητής.
Ο Γιοβάνοβιτς θα κριθεί (ξανά) στο τέλος της σεζόν. Ανάλογα με τι θα πετύχει εντός συνόρων. Αν και, προσωπική άποψη εκφράζω, όποιος εμπιστεύεται χρόνια τον προπονητή του, μόνο καλό μπορεί να βρει στο διάβα του. Τα αντι-παραδείγματα υπάρχουν άφθονα…
Πηγή: sdna.gr
Comments