By Να το πω με τη μία, για να το βγάλω από πάνω μου κι από μέσα μου. Οποιος είδε και δεν απόλαυσε…λόγω αποτελέσματος τον αγώνα Παναθηναϊκός-Ρεν, κακώς χάνει χρόνο να παρακολουθεί ποδόσφαιρο.
Ενα ωραιότατο παιγνίδι απ’ την πρώτη στιγμή του ως και την τελευταία, δύο δουλεμένων ομάδων που είχαν στήσει τις άμυνές τους ψηλά και έφταναν με εντυπωσιακή ευκολία, και οι μεν και οι δε, στην αντίπαλη περιοχή. Η δε συχνότητα των πατημάτων στην αντίπαλη περιοχή, και των τελειωμάτων, ήταν έως εξωφρενική! Εκλεισε ο λογαριασμός στα 32 τελειώματα, κατά κόρον υποσχόμενα τελειώματα, εκ των οποίων δώδεκα “στον στόχο” κι άλλα δέκα blocked. Εκλεισε επίσης, με εννέα αποκρούσεις δύο top τερματοφυλάκων. Μία μπάλα, πάνω-κάτω. Ενα ματς, άνω-κάτω. Αν μιλάμε για entertainment στην Ευρώπη…
Ενα ωραιότατο παιγνίδι απ’ την πρώτη στιγμή του ως και την τελευταία, δύο δουλεμένων ομάδων που είχαν στήσει τις άμυνές τους ψηλά και έφταναν με εντυπωσιακή ευκολία, και οι μεν και οι δε, στην αντίπαλη περιοχή. Η δε συχνότητα των πατημάτων στην αντίπαλη περιοχή, και των τελειωμάτων, ήταν έως εξωφρενική! Εκλεισε ο λογαριασμός στα 32 τελειώματα, κατά κόρον υποσχόμενα τελειώματα, εκ των οποίων δώδεκα “στον στόχο” κι άλλα δέκα blocked. Εκλεισε επίσης, με εννέα αποκρούσεις δύο top τερματοφυλάκων. Μία μπάλα, πάνω-κάτω. Ενα ματς, άνω-κάτω. Αν μιλάμε για entertainment στην Ευρώπη…
Να γράψω ότι άλλη μία φορά ο Ιωαννίδης ήταν unplayable, αυτό δεν θα έφτανε για να αποδώσει και να περικλείσει το όλον μέγεθος της εμφάνισης του φορ-γκρέιντερ. Το φανταστικό δείγμα μιας φυσιολογικής εξέλιξης που μπαίνει, κιόλας, στον τέταρτο χρόνο της. Δεν συνέβη, απ’ τη μια μέρα στην άλλη. Trust the process, που λένε, για το μεγάλωμα των μικρών. Μη το εκβιάζεις. Ασ’ το, να γίνει. Πάρε τη χαρά, από τη διαδικασία. Μη κοιτάζεις, μόνο νούμερα. Unplayable, ήταν ο Παλάσιος. Περίπου unplayable έγινε και ο Μπερνάρ, όταν ο προπονητής τον έφερε μέσα (στο δέκα) και έστειλε δεξιά τον Τζούριτσιτς.
Το μπάσιμο της Ρεν στην αναμέτρηση ήταν (και στα δύο ημίχρονα) τόσο καλό, που βοήθησε και τον Παναθηναϊκό να βγάλει ό,τι καλό έχει να δώσει. Το ‘χουμε πει ίσαμε μερικές χιλιάδες φορές, το tango (είναι υπέροχη έκφραση της ανθρώπινης ψυχής, και) θέλει δύο. Εδώ, ήταν δύο ομάδες που εννοούσαν να χορέψουν. Η Ρεν βγήκε στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, ενθουσιώδης. Αεράτη. Ορμησε στο παιγνίδι, να το παίξει. Ενα γκρουπ σπιντάτο, προσανατολισμένο στην κάθετη επίθεση, με ουσία και νόημα σε ό,τι κάνουν. Ο Παναθηναϊκός δεν είχε επιλογή, άλλη από το να ακολουθήσει στο αισιόδοξο πνεύμα “πάμε να παίξουμε”. Ως το φινάλε, το σκορ θα μπορούσε να είναι…όποιο και να διαλέξουμε, δίκιο θα ‘χουμε.
Το βασικό συμπέρασμα της νύχτας στην Αθήνα, δεν είναι η μετάλλαξη (λόγω αναβάθμισης του ρόστερ) του Παναθηναϊκού εφέτος. Η μετάλλαξη, οφθαλμοφανής και στο Καραϊσκάκη, ήδη είχε επιβεβαιωθεί πριν τη Ρεν. Υψηλότερη δημιουργική ικανότητα, μεγαλύτερη απαιτητικότητα, περισσότερη πιεστικότητα στα επιλεγμένα διαστήματα, λιγότερη ισορροπία. Το βασικό συμπέρασμα της νύχτας στην Αθήνα είναι ότι, κατά την εκτίμησή μου, ακόμη ο Παναθηναϊκός δεν έχει συνηθίσει, στο βάθος, τον νέο εαυτό του. Δεν έχει βρει τη βολή του, νοητικά, μέσα στον νέο εαυτό του. Δεν έχει συμφιλιωθεί, θα έλεγα, με το καινούργιο προφίλ. Διαισθάνεται κανείς, μια κάποια δυσανεξία με αυτό. Πιθανόν, ενίοτε και μία αναπόληση του παλαιού, σε φάσεις ανασφάλειας. Και δεν εννοώ, τον περίγυρο. Εννοώ, τον προπονητή και τους ποδοσφαιριστές που είχαν εθιστεί, όσοι ήταν στην ομάδα από τις προηγούμενες σεζόν Γιοβάνοβιτς, αλλιώς. Θέλουν χρόνο μάλλον, να κατακαθήσει και να τακτοποιηθεί η πρωτόγνωρη αλεγρία μέσα τους.
Comments