By
Αναλύει ο Κώστας Μανωλιουδάκης.
Το 100ο παιχνίδι του Ιβάν Γιοβάνοβιτς στον πάγκο του Παναθηναϊκού ενδεχομένως να ήταν το πιο ιδιαίτερο απ’ όλα. Οχι, προφανώς, εξαιτίας του δείκτη δυσκολίας που εμπεριείχε καθώς δεν συγκρίνεται με το ματς στο Βελοντρόμ για παράδειγμα, ούτε λόγω βαθμολογικού διακυβεύματος. Αλλά επειδή ήταν ειδικών συνθηκών.
Για όσους το λησμονούν, το τριφύλλι ήταν εκ των πραγμάτων αναγκασμένο να δώσει πέντε ματς υψηλών απαιτήσεων και εντάσεων σε χρονικό διάστημα μόλις δύο εβδομάδων.
Για την ακρίβεια, ο Παναθηναϊκός έδωσε δύο αγώνες πολύ υψηλών εντάσεων για τον όμιλο του Γιουρόπα Λιγκ (Βιγιαρεάλ, Μακάμπι Χάιφα), δύο ντέρμπι απαιτήσεων και… ευρωπαϊκού ρυθμού στο πρωτάθλημα (ΑΕΚ, ΠΑΟΚ) κι ένα δύσκολο εκτός έδρας ματς στην Τρίπολη, έδρα στην οποία οι πράσινοι δεν είχαν κατακτήσει τη νίκη για επτά σερί σεζόν, συν του ότι υπήρχε και το διακύβευμα της αντίδρασης της ομάδας και της κατάθεσης χαρακτήρα στο χορτάρι, μετά την ήττα από την Ενωση.
Στην καταπράσινη έδρα-«καμίνι» της Μακάμπι Χάιφα, το εντυπωσιακό «Σάμι Οφερ», ο Παναθηναϊκός έπρεπε να συνδυάσει ένα θετικό αποτέλεσμα, με την καλύτερη δυνατή διαχείριση δυνάμεων και αποφυγής τραυματισμών των ποδοσφαιριστών του.
Ο Γιοβάνοβιτς έπρεπε να ντυθεί… Ομπράντοβιτς ή κάποιος άλλος συνάδελφός του στο μπάσκετ και να κάνει τις αλλαγές βάσει χρόνου και καταπόνησης. Με το… ρολόι, όπως συνηθίζουμε να λέμε.
Δεν είναι λίγοι οι παίκτες που (ακόμα) βρίσκονται στο όριο «σκασίματος» μετά από τη συγκεκριμένη καταπόνηση του οργανισμού τους, ο κίνδυνος μυϊκών τραυματισμών παραμένει αυξημένος και ο μίνι Γολγοθάς ολοκληρώνεται την Κυριακή στο -πολύ επικίνδυνο και για αυτόν τον λόγο- ματς με τον Ατρόμητο στη Λεωφόρο. Κι αυτό διότι στο ήδη βεβαρημένο πρόγραμμα της ομάδας προστέθηκε το εξ αναβολής της πρεμιέρας.
Αμέσως μετά υπάρχει η διακοπή του πρωταθλήματος για να γεμίσουν οι μπαταρίες και να μεταβεί η ομάδα φρέσκια στο Φάληρο για το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, αλλά προς το παρόν η συγκεκριμένη παράμετρος είναι πάρα πολύ σημαντική. Και ουδείς δικαιούται να την αφαιρέσει από τη σκέψη του. Τόσο για το ματς με τη Μακάμπι Χάιφα όσο και για αυτό της προσεχούς Κυριακής.
Οταν αντιληφθεί κανείς τη συγκεκριμένη οπτική ή πιο σωστά την πραγματικότητα της παρούσας χρονικής στιγμής, μπορεί να ερμηνεύσει, για παράδειγμα, το γεγονός της παραμονής του Χουάνκαρ έως το 88’ όταν και αντικαταστάθηκε από τον Μλαντένοβιτς.
Ο ένας από τους δύο αριστερούς μπακ έπρεπε να είναι «φρέσκος» την Κυριακή. Οχι δύο μισοξεζουμισμένοι. Αλλά ένας, φρέσκος. Ο Τζούρισιτς μπήκε στο τελευταίο μισάωρο κι όχι νωρίτερα για παρόμοιο λόγο, όπως και ο Βαγιαννίδης με τον Παλάσιος που πάτησαν το χορτάρι λίγο πριν το 80’.
Γενικώς οι αλλαγές είχαν αυτήν την κατεύθυνση και ήταν το μοναδικό ευρωπαϊκό ματς μέχρι σήμερα που ο Γιοβάνοβιτς έπρεπε να μπει σε αυτό το μονοπάτι και να το διαβεί, έχοντας ταυτόχρονα ως στόχο το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
Τηρουμένων των συνθηκών, αλλά και του γεγονότος ότι η ομάδα έμεινε όρθια δίχως να ηττηθεί σ’ ένα εκτός έδρας ευρωπαϊκό ματς, σε καυτή ατμόσφαιρα, με αντίπαλο που «καιγόταν» για τη νίκη και μετά το πέρας της δεύτερης αγωνιστικής φιγουράρει στην πρώτη θέση του ομίλου, είναι σαφώς ικανοποιητικός ο βαθμός ανταπόκρισης.
Εάν έδινε κανείς στον Παναθηναϊκό τέσσερις βαθμούς πριν από την έναρξη της φάσης των ομίλων του Γιουρόπα Λιγκ, στις δύο πρώτες αγωνιστικές με Βιγιαρεάλ και Μακάμπι Χάιφα, θα τους έπαιρνε δίχως δεύτερη σκέψη. Δίκην υπερβολής, χωρίς να παίξει καν τα ματς.
Εκτός όλων των άλλων, η Μακάμπι Χάιφα δεν αποτελεί αμελητέα ποσότητα, ειδικά στην έδρα της. Στο γήπεδό της ήρθε ισόπαλη χωρίς τέρματα απέναντι στη Γιούνγκ Μπόις (0-0), νίκησε εύκολα τη Σλόβαν Μπρατισλάβας (3-1), έριξε τεσσάρα στη Σερίφ (4-1), ενάμιση χρόνο πριν είχε νικήσει τη Γιουβέντους (2-0) και τον Ερυθρό Αστέρα (3-2), χώρια το… χουνέρι που έχει κάνει στον Ολυμπιακό με το επιβλητικό όσο και θριαμβευτικό 4-0 στο Φάληρο, την περασμένη μόλις σεζόν.
Οσοι την υποτιμούν, είτε αγνοούν βασικά πράγματα όσον αφορά το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, είτε αγνοούν όσα μας διδάσκει κατά καιρούς η ίδια η ιστορία.
Ο Παναθηναϊκός εξακολουθεί να βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση όσον αφορά την πρόκριση, είναι πρώτος και έχει μπροστά του δύο κομβικά ματς με τη Ρεν, πρώτα στη Λεωφόρο και μετά στη Γαλλία. Αν νικήσει στη Λεωφόρο θα έχει κάνει το πιο μεγάλο βήμα…
Από εκεί και πέρα δεν συνιστά είδηση ούτε χρίζει διεξοδικής ανάλυσης η -μία ακόμη- καταπληκτική εμφάνιση του Αλμπέρτο Μπρινιόλι. Ο Ιταλός πορτιέρε κατέβασε τα ρολά και ήταν ο κυριότερος λόγος που το τριφύλλι κράτησε ανέπαφη την εστία του. Ηταν φανταστικός, όπως συμβαίνει στην πλειονότητα των αγώνων του με την πράσινη φανέλα από την ημέρα άφιξής του στη χώρα μας.
Αψεγάδιαστος. Το θέμα του συμβολαίου του επιβάλλεται να βρίσκεται στην κορυφή της πράσινης ατζέντας και να τελειώσει θετικά αρκετά πριν τον Ιανουάριο. Το αξίζει πέρα για πέρα. Δεν χωράει αμφισβήτηση περί αυτού.
Αυτό που φάνηκε επίσης είναι ότι το διάστημα προσαρμογής του Αράο γίνεται, φυσιολογικά, ολοένα και μικρότερο. Ο Βραζιλιάνος αμυντικός μέσος πιστοποίησε ότι όσο αποκτά αγωνιστικό ρυθμό και μαθαίνει τον τρόπο παιχνιδιού και τη φιλοσοφία της ομάδας, θα κουμπώνει και καλύτερα με το υπόλοιπο σύνολο.
Στο δημιουργικό σκέλος έπαιξε σίγουρα, απλά και χωρίς μεγάλο ρίσκο, απέφυγε τα λάθη με εξαίρεση μία «παγίδα» από δύο αντιπάλους στο κέντρο του γηπέδου που έβγαλε τη Μακάμπι σε κατάσταση τρανζίσιον, κυριάρχησε στο εναέριο παιχνίδι και ανασταλτικά κρατούσε σχεδόν μόνος του το νευραλγικό χώρο του άξονα της μεσαίας γραμμής.
Μπροστά του, στα δύο 8άρια, ο Τσέριν δεν ήταν καλός, δεν πήρε πρωτοβουλίες και έμοιαζε μάλλον χαμένος, ο Βιλένα είχε μέτρια παρουσία, με καλά χτυπήματα της μπάλας, αλλά και κάποια αβίαστα λάθη που θα μπορούσαν να κοστίσουν.
Εξαιρετικός ήταν ο Σένκεφελντ,μετά απ’ το κάκιστο ματς που έκανε απέναντι στον ΠΑΟΚ, ο Γέντβαϊ πελαγοδρομούσε στις εναέριες αποκρούσεις μετά από μεγάλες μπαλιές των αντιπάλων, αλλά χαμηλά έκοψε σχεδόν τα πάντα. Αξιοπρεπέστατος ο Κώτσιρας και αλλού για αλλού ο Χουάνκαρ, σε μία από τις χειρότερες βραδιές του.
Απρόσμενα εκτός ματς ήταν ο Μαντσίνι, ο Ιωαννίδης δεν είχε την επιρροή των προηγούμενων αγώνων του, έχοντας απανωτά ματς στην πλάτη αλλά και έχοντας… φάει πολύ «ξύλο» από τους στόπερ των Ισραηλινών, ενώ ο Μπερνάρ με όσο καύσιμο του είχε μείνει στο ντεπόζιτο, όπως κι ο Τζούρισιτς στο διάστημα που αγωνίστηκε, πιστοποίησε για πολλοστή φορά την ποιότητά του.
Ο Βραιζλιάνος ήταν το σημείο αναφοράς δημιουργικά όπως και ο Σέρβος όταν μπήκε στο γήπεδο, παρότι αμφότεροι δεν είχαν τις απαιτούμενες επιστροφές στο αμυντικό τρανζίσιον.
Από τις υπόλοιπες αλλαγές εξαιρετική ήταν η επανεμφάνιση του Βαγιαννίδη μετά τον τραυματισμό του, ξεκάθαρα θετική η εικόνα του Σπόραρ, ενώ η είσοδος του Μλαντένοβιτς αύξησε τους κινδύνους στην περιοχή των πρωταθλητών του Ισραήλ.
Ο Παναθηναϊκός πέρασε αλώβητος από ένα δύσκολο γήπεδο, μία καυτή έδρα και κόντρα σε μία επικίνδυνη ομάδα που έπαιξε σε «ροκ» ρυθμούς, με πολλές μεγάλες μπαλιές από την άμυνά της προς την επίθεση. Πάνω-κάτω, δίχως έλεγχο, με μπόλικη «αναρχία» και σπρώξιμο απ’ το ενθουσιώδες κοινό της.
Δεν ήταν καθόλου εύκολο το ματς. Και η πρωτιά στον όμιλο, δίχως να έχει παραβιαστεί η εστία του Παναθηναϊκού σε δύο ματς υψηλού ευρωπαϊκού επιπέδου, δεν πρέπει να υποτιμάται από κανέναν.
Comments