By Η μη ενίσχυση στα εξτρέμ και στη θέση του φορ, δείχνει πως ο Παναθηναϊκός επέλεξε να ζήσει μέσω της ομαδικής του δουλειάς και λιγότερο με το ατομικό ταλέντο.
Παλάσιος, Μαντσίνι, Αϊτόρ, Βέρμπιτς, Μπερνάρ στα «φτερά» της επίθεσης. Σπόραρ, Ιωαννίδης και Γερεμέγιεφ στην κορυφή της επίθεσης. Αυτό θα είναι το ρόστερ του Παναθηναϊκού (αν δε γίνει… θαύμα της τελευταίας στιγμής) αναφορικά με τα άκρα της επίθεσης και τη γραμμή κρούσης. Των παικτών που αναλαμβάνουν το μεγαλύτερο βάρος στο σκοράρισμα, όπως κι αν το δούμε το θέμα.
Πρώτα απ’ όλα το πώς κρίνεται ο Παναθηναϊκός σε επίπεδο ρόστερ, δεν εξαρτάται από κανέναν άλλο. Δηλαδή δεν ήταν το Τριφύλλι υπερομάδα πριν αποκτήσουν οι άλλοι τον Ντεσπόντοφ και τον Ποντένσε για παράδειγμα κι έγινε ρόστερ με ελλείψεις μετά τις κινήσεις των υπόλοιπων. Μεταγραφικά έγιναν κινήσεις κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί. Μπορεί να γίνει μεγάλη κουβέντα αναφορικά με το αν χρειαζόταν κάτι ακόμη. Αυτό δεν ακυρώνει τις μεταγραφές που πραγματοποιήθηκαν.
Σκεφτείτε το αλλιώς: Αν ο Παναθηναϊκός έφερνε δύο-τρεις απ’ τους παίκτες που απέκτησε μετά τις 20 Αυγούστου, τώρα θα μιλούσαμε εντελώς διαφορετικά. Μεγάλο ποσοστό της άποψής μας, πολλές φορές καθορίζεται από τη στιγμή. Τα όσα ακούγονται. Κάτι που είναι λάθος, όμως έτσι είναι ο άνθρωπος, έτσι είμαστε στην Ελλάδα. Δύσκολα θα διαφοροποιηθεί αυτή η κατάσταση.
Το ρόστερ του Παναθηναϊκού στα εξτρέμ και τα φορ, έχει λύσεις. Οτιδήποτε διαφορετικό ειπωθεί θα είναι ψέμα. Δεν έχει στα ατομικά χαρακτηριστικά των παικτών του, το εύκολο γκολ. Είναι κι αυτό ένα γεγονός. Ούτε οι φορ, ούτε οι εξτρέμσκοράρουν με άνεση. Απ’ όλους μάλλον ο Αϊτόρ ήταν ο γκολτζής, πριν τον τραυματισμό του όμως.
Αυτό κάνει την ομάδα κακή; Όχι φυσικά. Μετατρέπει τον Παναθηναϊκό σε… κομπάρσο; Σε καμία περίπτωση. Έγιναν καλές μεταγραφές απ’ όλες τις ομάδες. Το απόλυτο επίπεδο πληρότητας ειδικά σε ποιοτικά χαρακτηριστικά, δεν το έχει καμία. Το θέμα λοιπόν είναι πώς θα λειτουργήσει το κάθε γκρουπ, πώς θα ανταποκριθεί σε αναμετρήσεις συνεχόμενες και άκρως απαιτητικές.
Πρόχειρα αν δούμε τα οκτώ επόμενα ματς του Παναθηναϊκού σε Ελλάδα και Ευρώπη, θα δούμε πως έχει: Παναιτωλικό εκτός, Βιγιαρεάλ εντός, ΑΕΚ εντός, Αστέρα Τρίπολης εκτός, ΠΑΟΚ εντός, Μακάμπι Χάιφα εκτός, Ολυμπιακό εκτός, Ρεν εντός.
Οι Πράσινοι έχουν φανερώσει μια δυσκολία στο τελείωμα φάσεων. Των ποιοτικών ευκαιριών που δημιουργούν μέσα απ’ το παιχνίδι τους δηλαδή, καθώς εκεί στηρίζεται το Τριφύλλι. Να φτιάχνει στο παιχνίδι του μέσω υπομονής και κυκλοφορίας, ποιοτικές ευκαιρίες. Μεγαλώνοντας την πιθανότητα να τις κάνουν γκολ. Γι’ αυτό μας φαίνεται πως δε σουτάρουν, πως δεν σεντράρουν, πως κάνουν παιχνίδι που ίσως να μοιάζει κάπως βαρετό. Λείπει το… βουρ στον πατσά για να το πούμε απλά. Έτσι όμως έρχεται το φαινόμενο με τα περίφημα… λίγα expectedgoals που λένε και οι ειδικοί, τα οποία όμως γίνονται γκολ. Γιατί; Επειδή είναι λιγότερες μεν, ποιοτικότερες όμως οι ευκαιρίες που δημιουργεί ο Παναθηναϊκός. Παράλληλα, μειώνει όσο περισσότερο μπορεί τον κίνδυνο να μείνει εκτεθειμένος στο να δεχτεί ποιοτικές ευκαιρίες.
Προφανώς αυτό που έκριναν στην ομάδα, είναι πως οι παίκτες αυτοί εξυπηρετούν το συγκεκριμένο ποδοσφαιρικό πλάνο. Δεν υπάρχει λόγος από αρχές Σεπτέμβρη, να καθόμαστε και να κρίνουμε αρνητικά, ή να έχουμε υπερβολική αισιοδοξία φυσικά. Ο καθένας βλέπει τι έχει γίνει. Αυτό που δεν αμφισβητείται είναι η τήρηση ενός ποδοσφαιρικού πλάνου, το οποίο με τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς στον πάγκο εξελίσσεται και προοδεύει.
Κι εμείς θα θέλαμε να γίνονται άλματα κι όχι βήματα εξέλιξης. Αλλά δεν έχουμε να κάνουμε με ηλεκτρονικό παιχνίδι. Οι βάσεις του Παναθηναϊκού είναι οι ποδοσφαιρικές αρχές, η δημιουργία ενός δυνατού γκρουπ που πλέον έχει λύσεις και φυσικά το «δέσιμο» του γκρουπ.
Το Τριφύλλι προχωρά και βασίζεται στη λύση του θέματος με τα γκολ που δεν μπήκαν εύκολα στα τελευταία ματς (με τη Μπράγκα δεν μπήκε καθόλου στο ΟΑΚΑ), μέσω της ομαδικής δουλειάς. Μέσω του τρόπου παιχνιδιού του συνόλου. Όχι λόγω της ατομικής ικανότητας του ενός.
Η πρόχειρη ανάγνωση που μπορούμε να κάνουμε όλοι μας, είναι πως θα ήταν ιδανικό να έχει ο Παναθηναϊκός έναν εξτρέμ κι έναν φορ με εύκολο γκολ. Ακόμη κι έτσι, κάτι θα κερδίσεις κάτι θα χάσεις. Κυρίως, όμως, σε ποδοσφαιρικό επίπεδο ο Παναθηναϊκός του Γιοβάνοβιτς μας έχει αποδείξει πως αξίζει την αμέριστη εμπιστοσύνη μας.
Κλισέ, βαρετό, ξέρουμε. Όμως πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας πως τα πάντα πρέπει να κριθούν στο τέλος. Ο Παναθηναϊκός βελτιώθηκε σημαντικά σε επίπεδο λύσεων αλλά και ποιοτικών χαρακτηριστικών δημιουργίας. Βελτίωσε την ηγετική του φυσιογνωμία ως ομάδα μέσω των προσωπικοτήτων που πρόσθεσε στο ρόστερ του. Τα υπόλοιπα στο χορτάρι.
Υ.Γ. Είτε σε σπρώξουν για να πνιγείς γιατί άργησες να προλάβεις το πλοίο, είτε ξυπνήσεις και δεις το σπίτι σου να έχει γίνει πισίνα από λασπόνερα, δεν υπάρχει η παραμικρή δικαιολογία. Το μυαλό και η ψυχή σταματούν να «λειτουργούν» όταν προσπαθούν να βρουν δικαιολογίες για να γλιτώσουν τις ευθύνες.
Υ.Γ.1: Να είμαστε άνθρωποι. Ούτε οπαδοί, ούτε ιδεολόγοι, ούτε επαγγελματίες, ούτε όμορφοι, άσχημοι και πάει λέγοντας. Άνθρωποι να είμαστε. Αυτό λείπει απ’ την κοινωνία μας.
Comments