By Η πράσινη πρόβα πριν τα ματς ορόσημο με τους Ουκρανούς στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ, τα θετικά, τα αρνητικά και οι προβληματισμοί που προέκυψαν.
Θα μπορούσε να είχε επιλέξει έναν αντίπαλο από υποδεέστερο πρωτάθλημα του ισπανικού ο Παναθηναϊκός εάν ήθελε να γεμίσει το ντεπόζιτο της αυτοπεποίθησής του πριν τους «τελικούς» των προκριματικών του Τσάμπιονς Λιγκ με την Ντνίπρο.
Δεν το έκανε. Και η συνειδητή αυτή επιλογή είχε ως στόχευση να φανερωθούν οι όποιες αγωνιστικές αδυναμίες, να τσεκαριστεί το εύρος της ετοιμότητας της ομάδας συνολικά μετά από τις διπλές προπονήσεις και την καταπόνηση του βασικού σταδίου της προετοιμασίας αλλά και η κατάσταση στην οποία βρίσκονται ατομικά οι ποδοσφαιριστές.
Ισως και για να προσγειωθούν άπαντες στην πραγματικότητα προκειμένου να υπάρχει… τσίτα και το μάξιμουμ της συγκέντρωσης πριν από τα ματς φωτιά με τους Ουκρανούς.
Δεν έπαιζε με την Μπαρτσελόνα ούτε με τη Ρεάλ ο Παναθηναϊκός, ασφαλώς, έπαιζε όμως με μια ομάδα που είναι αναγκασμένη εκ των πραγμάτων να κοντράρει κλαμπ κορυφαίου επιπέδου ως μικρομεσαία δύναμη σ’ ένα από τα καλύτερα πρωταθλήματα του κόσμου.
Και πέραν του ότι είναι μάλλον δύσκολο να χωρούσαν σε αυτήν πάνω από 1-2 παίκτες του πράσινου ρόστερ, είναι απολύτως ξεκάθαρο ότι βρίσκεται σε αρκετά ανώτερο επίπεδο σε όλους τους τομείς του παιχνιδιού σε σχέση με την Ντνίπρο.
Ως εκ τούτου ήταν ξεκάθαρα σωστή επιλογή, από άποψη δυναμικότητας, να αποτελέσει τον αντίπαλο της πρόβας τζενεράλε του Παναθηναϊκού.
Στο διά ταύτα, το τριφύλλι προβλημάτισε στις δυο από τις τέσσερις βασικές αρχές του παιχνιδιού. Όσο καλό ήταν στο πρέσινγκ επί των αντιπάλων του ψηλά, αναγκάζοντάς τους να κάνουν πολλά λάθη στο αμυντικό τους τρίτο, άλλο τόσο κακό ήταν στο να σπάσει το πρέσινγκ της Ράγιο και να περάσει ορθολογικά και οργανωμένα τη μπάλα στο μεσαίο και το επιθετικό τρίτο του γηπέδου.
Υπήρχε σαφές πρόβλημα στο να βγει η μπάλα από τους στόπερ, ενώ η ύπαρξη του Τσόκαϊ στην ενδεκάδα έφερε περισσότερα τρεξίματα και αμυντική ασφάλεια στον άξονα, αλλά ταυτόχρονα κι έναν κραυγαλέο πόλο λιγότερο στη δημιουργία.
Η συνύπαρξη Χουάνκαρ-Μπερνάρ δεν ήταν αρμονική στα αριστερά και μόνο στα πρώτα 15-20λεπτα εξαιτίας της ποιότητας του Τζούρισιτς και της μαχητικότητας του Παλάσιος είδαμε ορισμένες ουσιαστικές συνεργασίες από δεξιά.
Όταν ο Παναθηναϊκός είχε τη μπάλα δεν είχε καλό βαθμό, αντιθέτως όταν δεν την είχε και αμύνονταν πίσω από τη μπάλα, υπήρχε σωστή οργάνωση και ικανοποιητικές καλύψεις.
Υποσχόμενες εύκαιρες δημιουργήθηκαν από τους πράσινους κυρίως μετά από λάθη των αντιπάλων του ή με μεγάλες μπάλες στην πλάτη της άμυνας, με τον Σπόραρ να τις σπαταλά όλες και γενικώς με το «εύκολο» γκολ να παραμένει ο νούμερο ένα προβληματισμός της ομάδας.
Στο δεύτερο ημίχρονο ο Μπερνάρ βελτιώθηκε, ο άξονας έχασε σε τρεξίματα, ο Βιλένα πήρε τα πρώτα του αγωνιστικά λεπτά και είναι βέβαιο ότι θα δώσει πράγματα που λείπουν δημιουργικά, ενώ οι Μλαντένοβιτς-Γερεμέγεφ ήταν μάλλον πιο επιδραστικοί από Χουάνκαρ-Σπόραρ κι ο Κώτσιρας σαφώς πιο αγχωμένος -αν και πολύ πιο έμπειρος- από τον Βαγιαννίδη.
Τα φιλικά δεν έχουν καμία σχέση με τα επίσημα παιχνίδια. Είναι τα ματς των προπονητών. Κανείς δεν θέλει να χάνει αλλά οι ήττες, εκτός από διδακτικές ειδικά στην καρδιά του καλοκαιριού, είναι ανώδυνες.
Πλέον τα φιλικά τελείωσαν. Δεν αρκούν τα συμπεράσματα, δεν μετρούν οι εντυπώσεις. Μετράει η ουσία. Και το τριφύλλι οφείλει να πάει με το μαχαίρι στα δόντια και με τα πόδια στο έδαφος στη Σλοβακία για το πρώτο -και άκρως σημαντικό- βήμα της πολυπόθητης ευρωπαϊκής του επιστροφής.
Διαθέτει καλύτερη ομάδα από τους μαχητικούς Ουκρανούς κι έχει τον πρώτο λόγο για την πρόκριση, αλλά στην Ευρώπη όποιος έχει ψηλά τον αμανέ φεύγει με την ουρά στα σκέλια.
Comments