By Ένας Παναθηναϊκός που επιστρέφει και αυτό δε θα αλλάξει με το αν η μπάλα που θα πάει δοκάρι και μέσα φέρει τίτλο, ή δοκάρι κι έξω σε στείλει σε πιο χαμηλή θέση.
Χρόνια πολλά, υγεία σε όλους να έχετε μοναδικό άγχος στη ζωή σας τον αθλητισμό και τα υπόλοιπα για εσάς και τους αγαπημένους σας λυμένα. Πάσχα λοιπόν. Πέρασε μια παρέλαση με τον Παναθηναϊκό πρωτοπόρο, πέρασαν Χριστούγεννα, πέρασαν απόκριες, καθαρά Δευτέρα, δεύτερη παρέλαση. Ακόμη εδώ οι Πράσινοι. Με τις καλές και τις άσχημες στιγμές τους. Άντεξαν και αντέχουν. Θα το πάνε το πράγμα ως το τέλος κι όπως… κάτσει η μπίλια από εκεί και πέρα.
Αυτή είναι η ουσία και το δεδομένο του πρωταθλήματος πλέον. Ο Παναθηναϊκός δεν κράτησε τη διαφορά που είχε δημιουργήσει, επειδή έκανε λάθη, έκανε τη φυσιολογική «κοιλιά» του. Η ΑΕΚ δεν έδειξε το κουράγιο να κρατήσει την κορυφή στις δύο φορές που είχε την τύχη να βρεθεί εκεί. Πλέον με έξι ματς να απομένουν, στα ίσια κι όποιος αντέξει.
Ελπίζουμε να αντέξει ποδοσφαιρικά και όχι με Νταμπάνοβιτς, αλλά μέρες που είναι μη χαλαστούμε και μην ασχολούμαστε με άλλους. Έρχεται η τελική ευθεία της σεζόν που δεδομένα θα έχουμε πολλά να λέμε πριν και μετά από κάθε αγωνιστική. Ας μείνουμε στο μεγάλο συν: Έχουμε άγχος για τις επόμενες αγωνιστικές. Πρωταθληματικό άγχος, όχι άντε μπας και βγούμε Ευρώπη. Μεγάλη υπόθεση.
Εκεί εντοπίζεται και η επιστροφή του Παναθηναϊκού που έχει συντελεστεί. Αυτή η προσπάθεια που άρχισε με τον Γιοβάνοβιτς το 2021, χωρίς αυξήσεις μπάτζετ κατακόρυφα, χωρίς να βασίζεται στους υπερπαίκτες που αγόρασες σωρηδόν υπερκαλύπτοντας τα πάντα και τους πάντες με την ποιότητά σου. Προσπάθησες και ως ένα βαθμό το έχεις καταφέρεις, να επιβληθείς ποδοσφαιρικά, με συνέπεια και συνέχεια.
Τα δύσκολα πέρασαν. Τις προηγούμενες χρονιές προ Γιοβάνοβιτς, τέτοιες μέρες οι αναλύσεις αφορούσαν… μαύρα κουτιά, παίκτες που μπορούν να πωληθούν, νεαρούς που θα έρθουν και ίσως προσφέρουν, αν χρειάζεσαι πάνω ή κάτω από 10 μεταγραφές για την επόμενη σεζόν, αφού πρώτα ξεκαθαρίσεις ποιον προπονητή θα έχεις. Είναι ωραίο να μην έχεις αυτή την έγνοια και να σκέφτεσαι πως θα νικήσεις στην Τούμπα που είναι υπερβολικά δύσκολο, μην κάνεις μετά κάνα… δώρο με τον Βόλο και πάλι, μετά που θα σου έρθει η ΑΕΚ στη Λεωφόρο και πάει λέγοντας.
Το άγχος είναι μεγάλο, επειδή η προσμονή ήταν τεράστια. 13 χρόνια για Παναθηναϊκό είναι υπερβολικά πολλά. Οπότε η ψυχολογική αντίδραση του καθενός, προφανώς και θα εξαρτηθεί απ’ την τελική έκβαση της σεζόν. Τίτλος σημαίνει «έκρηξη» χαράς, δεύτερη θέση-δε λέμε πιο κάτω-θα σημαίνει ξενέρωμα. Όμως εκεί πρέπει να υπάρχει η επίγνωση των δεδομένων.
Ο Παναθηναϊκός λόγω και των ημερών που είμαστε, δεν… Αναστήθηκε φέτος. Το έκανε το 2021 όταν άρχισε να βγάζει τα πρώτα δείγματα της δουλειάς και της συνέπειάς του. Επιστρέφοντας αργά, δειλά-δειλά, αλλά σταθερά. Επιστρέφοντας ποδοσφαιρικά, πνευματικά, στον τομέα της νοοτροπίας. Δεν έφτασε ακόμη στο τέλος του δρόμου, όμως έχει βγει σε αυτόν, τον περπατά και μένει να φανεί το ένας βήμα μπρος, ένα βήμα πίσω. Εκεί που πρέπει να είναι η ομάδα.
Λάθη προφανώς κι έγιναν. Θα θέλαμε κι εμείς καλύτερες επιλογές στα χαφ, θα θέλαμε ο Μπερνάρ να έχει τώρα 10 ασίστ και 8 γκολ, θα θέλαμε ο Αϊτόρ να μην έχει τραυματιστεί και να έχεις πάρει και τον Μαντσίνι για έξτρα επιλογή, θα θέλαμε ο Βέρμπιτς να μην ήταν… σκιά του εαυτού του, θα θέλαμε ο Σπόραρ να έχει 20 γκολ, θα θέλαμε πάρα πολλά. Αλλά η διαδικασία είναι ζωντανή. Η εξέλιξη δεν σταματά ποτέ. Δεν επιτυγχάνεται το τέλειο σε ομάδες όπως ο Παναθηναϊκός, ποτέ και για κανένα λόγο.
Η επιστροφή του Παναθηναϊκού είναι δεδομένη, ζητούμενο είναι η συνέχειά του. Η εξέλιξή του. Προφανώς και το τώρα δεν συγκρίνεται με προηγούμενες απόπειρες των τελευταίων ετών. Όμως βιώσαμε την ανανέωση και την προσπάθεια του 2013 που επίσης ήταν υγιέστατη και στην πορεία ξαφνικά σταμάτησε. Είδαμε την ομάδα του Ουζουνίδη που ήθελε… πινελιές, αλλά ξαφνικά ακολούθησαν όσα ακολούθησαν. Το τώρα, η προσπάθεια στην εποχή Γιοβάνοβιτς, είναι δεδομένα αυτή με τις πιο σταθερές βάσεις. Εκείνη που δείχνει να καλύπτεται από πέπλο ωριμότητας.
Ναι, το πρωτάθλημα είναι τεράστια επιθυμία. «Διψά» ο Παναθηναϊκός, ο κόσμος του, τα πάντα. Αλλά με έξι ματς να απομένουν, ισοβαθμία με την ΑΕΚ που παρά τις όποιες κόντρες και διαφωνίες, κανείς δεν μπορεί να παραγνωρίσει πως είναι πολύ καλή ομάδα, τίποτα σίγουρο δεν υπάρχει. Μπορεί να το πετύχει ο Παναθηναϊκός. Αλλά μπορεί και να μην τα καταφέρει στο τέλος. Εκεί, θα στεναχωρηθούμε μεν, αλλά θα εστιάσουμε στην ουσία: Τη συνέχεια. Τη βελτίωση αυτών που σου έφεραν πιθανή απώλεια. Την ενίσχυση του έμψυχου δυναμικού. Με λίγες κινήσεις, αλλά πιο ισχυρές. Πιο ποιοτικές. Διορθώνοντας εκεί τα λάθη προηγούμενων ετών.
Είχαμε μάθει να φοβόμαστε για το αύριο του Παναθηναϊκού. Τι ξημερώνει, πόσοι θα φύγουν, πόσοι θα έρθουν, ποιον προπονητή θα βρουν, που θα παίζουμε, θα αντιδράσει ο κόσμος, θα πατάει γήπεδο ο κόσμος κλπ. Αυτά τα φοβικά σύνδρομα έχουν αποτιναχτεί πλέον. Είναι άκρως ποδοσφαιρικό το άγχος για το αποτέλεσμα, επειδή μέσω αυτού θα κριθεί αν θα κατακτήσεις τον τίτλο που διεκδικείς. Είναι άκρως ποδοσφαιρική η αγωνία για να σου φέρουν τον παικταρά που περιμένεις στις 2-3 θέσεις που απαιτείται ενίσχυση ή έστω βελτίωση των όσων διαθέτεις.
Χωρίς να συζητάμε για το αύριο ή το μεθαύριο με δόση ελπίδας που φοβόμαστε να εκφράσουμε, γιατί όποτε το κάναμε προδοθήκαμε. Η ελπίδα είναι έμπρακτη πλέον. Το αύριο έγινε σήμερα, είναι το τώρα.
Comments