Η ελπίδα όλων δείχνει την αλλαγή στο ποδόσφαιρο

Θυμάστε τις εποχές της ΕΠΟ του Σαρρή, τότε που 3-4 ομάδες διεκδικούσαν το πρωτάθλημα; Αργότερα τη θητεία του Γκιρτζίκη με τις γεμάτες σασπένς «μάχες» για τον τίτλο και τα παιχνίδια κυπέλλου που οι πάντες ήλπιζαν να φτάσουν μέχρι τελικό; Όχι δεν τις θυμάστε είναι η απάντηση. Επειδή δεν υπήρξαν ποτέ.

Όχι οι εποχές Σαρρή και Γκιρτζίκη. Αυτές δυστυχώς υπήρξαν στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ο… μεσαίωνας του αθλήματος, η βασιλεία του ενός και η διάλυση των υπολοίπων. Γιατί έτσι έπρεπε. Έσοδα από την UEFA που πήγαν σε λάθος ταμεία, σωματεία που έπαιξαν ρόλους κι εξαφανίστηκαν όσο γρήγορα ξεφύτρωσαν στο ποδόσφαιρο. Τιμωρίες, αφαιρέσεις βαθμών, αγώνες που δε διεξήχθησαν ποτέ, ποινές, κυνηγητό.

Εκείνες οι «μαύρες» μέρες του ποδοσφαίρου, ανήκουν στο παρελθόν. Φτάσαμε στο σήμερα. Ένα σήμερα όπου και πάλι υπάρχουν παράπονα απ’ τη διαιτησία, επειδή δεν είναι όλα τέλεια. Η διαφορά είναι πως σχεδόν όλοι έχουν βγάλει ανακοίνωση για τη διαιτησία. Σχεδόν όλοι έχουν κατηγορηθεί πως ευνοήθηκαν. Αλλά κυρίως, σχεδόν όλοι ελπίζουν λιγότερο ή περισσότερο πως θα πετύχουν το στόχο τους.

Το -4 της ΑΕΚ μοιάζει απίστευτα μικρό, το -7 του Ολυμπιακού τον κάνει να πανηγυρίζει και τον κόσμο του να φωνάζει πως θα κατακτηθεί ο τίτλος, το -9 του ΠΑΟΚ τον αφήνει με λιγότερες μεν, ελπίδες δε, διότι είναι μπροστά και το ντέρμπι στη Λεωφόρο. Ο Παναθηναϊκός είναι πρώτος με τις συγκεκριμένες διαφορές και σε καμία περίπτωση δεν αισθάνεται σίγουρος πως ο τίτλος είναι ήδη στην τροπαιοθήκη του.

Πριν από μια πενταετία, θα ήταν αστεία ακόμη και η σκέψη πως δεν τελείωσαν όλα με διαφορά 2-3 βαθμών του πρωτοπόρου. Ήξερες πως εκεί που πρέπει θα νικήσει, πως θα έχει τα… ανθρώπινα λάθη όλα υπέρ του, πως θα δηλώνονται να εκτίσουν όλοι οι τιμωρημένοι των περισσότερων ομάδων εναντίον του.

Οι συνθήκες του πρωταθλήματος έχουν αλλάξει. Υπάρχει το VAR, βασιλιάς δεν υφίσταται, ψυχολογικά επιδρά εντυπωσιακά αυτό. Σε αγωνιστικό χώρο και εξέδρα.

Το ποδόσφαιρο άλλαξε. Έχει πολλά βήματα να κάνει ακόμη, ειδικά απ’ τη στιγμή που η γνωστή πλευρά αισθάνεται πως της «στέρησαν» κάτι που της ανήκει. Την ευκολία κατάκτησης στόχων, χωρίς ουσιαστικά να υπάρχει ανταγωνισμός κι αυτόν που υπάρχει να τον «πετσοκόβουν» σε κάθε ευκαιρία.

Άρα παλεύει με κάθε της δύναμη να επιστρέψει το άθλημα στο σκοταδισμό. Με ισχυρούς συμμάχους. Πολιτικούς και μη. Το αντίδοτο σε όλα αυτά, είναι η ελπίδα των ομάδων. Η πίστη πως θα πετύχουν το στόχο τους. Ελπίδα σε σάπιο περιβάλλον, σε σύστημα που λειτουργεί αδιάκοπα για την εύνοια του ενός, ποτέ δεν υπήρξε.