Η «νοοτροπία Αργεντινής» και η γραφική κλάψα για τη διαιτησία

Πόσο όμορφο είναι να βλέπεις την ποδοσφαιρική δικαίωση. Μιας εκπληκτικής παρέας ετών. Με προπονητή γεμάτο εργατικότητα, ήθος, σεβασμό σε κάθε αντίπαλο, μακριά από κάθε λογής… γραφικότητες. Ακόμη κι αν δε διαθέτει ένα σύνολο την περισσότερη ποιότητα, ο Θεός του ποδοσφαίρου δικαιώνει το σεβασμό προς το άθλημα.

Η Αργεντινή το πήρε όχι απλά επειδή είχε τον Μέσι. Τον παικταρά αυτόν τον είχε και σε προηγούμενα Μουντιάλ, όπου δεν πέτυχε τίποτα. Το πήρε μόλις έγινε ένα ως σύνολο. Όταν το κάθε «κομμάτι» του παζλ, ερχόταν να «κουμπώσει» με το επόμενο. Άκρως διδακτική ιστορία η εκπλήρωση του ονείρου της Αλμπισελέστε μετά από 36 χρόνια. Μας έκανε χαρούμενους όσους την αγαπάμε χρόνια, όσους γουστάρουμε το πάθος και την «τρέλα» της.

Είναι παρελθόν πλέον. Θα χαρούν οι άνθρωποι και καλά θα κάνουν. Θα το πανηγυρίσουν και καλά θα κάνουν. Εδώ ας εστιάσουμε τώρα όχι στο επίτευγμα του Μέσικαι της παρέας του, αλλά στην επανεκκίνηση απ’ τη μέση της Super League. Σημείο στο οποίο ένα πράγμα επιβάλλεται να έχουμε στο μυαλό μας. Ειδικά όσοι ενδιαφερόμαστε για τον Παναθηναϊκό: Τίποτα δεν έχει κριθεί. Αν τη… δούμε όπως η Αργεντινή μέχρι το 79’ κόντρα στη Γαλλία ή μέχρι το 82’ κόντρα στην Ολλανδία, θα τρέχουμε μπας και φτάσουμε.

Η ευκαιρία είναι τεράστια για να αφεθεί στον αυτόματο πιλότο. Σε επίπεδο νοοτροπίας μιλάμε. Ξέρουμε, προφανώς και δε θα το επιτρέψει ο Γιοβάνοβιτς. Προφανώς και δε θα το αφήσει η ίδια η ομάδα εσωτερικά. Απλά η λογική πρέπει να είναι συνολική. Όποιος ασχολείται έστω και μισή ώρα την εβδομάδα του με τον Παναθηναϊκό, επιβάλλεται να έχει την ίδια «ψύχωση» και την ίδια στοχοπροσήλωση που έδειξε και η Αργεντινή στο Μουντιάλ.

Κάθε εβδομάδα που θα περνά δίχως να παίρνουν δικαιώματα οι επίδοξοι διώκτες, τόσο θα «κόβονται» τα φτερά τους. Το προφανές που θα σκεφτούν οι περισσότεροι, είναι πως δε βρισκόμαστε στη μέση του πρωταθλήματος γιατί έχει και τα πλέι οφ. Όχι. Εκεί παίζουν όλοι με όλους. Δύσκολο να υπάρξει ομάδα που θα πάει… τρένο. Οι βαθμοί λογικά θα «σπάσουν» στα ντέρμπι, μην κοιτάτε αυτό που έκανε την περασμένη σεζόν ο Παναθηναϊκός. Που ακόμη και με εκείνη την εκπληκτική παρουσία, τερμάτισε 4ος και προτελευταία αγωνιστική κρίθηκε και μαθηματικά η Ευρώπη (ανεξάρτητα απ’ τον τελικό του κυπέλλου).

Τώρα που «βράζει» το πράγμα είναι το ζητούμενο. Ο Ιωνικός. Ο ΟΦΗ. Ο Λεβαδειακός. Κανένα μυαλό δεν πρέπει να «τρέχει» στο ντέρμπι με την ΑΕΚ. Τρεις αγώνες πριν από εκείνο είναι το «ζουμί». Μπορεί η ομάδα να τους πάρει; Αν με το καλό το πετύχει, τότε δε θα έχει άγχος στο ντέρμπι. Ούτε θα χαθεί με κάποιο αρνητικό αποτέλεσμα.

Τα προβλήματα δυστυχώς δε λένε να σε αφήσουν με τίποτα. Εκεί που περιμέναμε τη διακοπή για την επιστροφή και την αποφόρτιση παικτών, ήρθε το θέμα του Γκάνεα, ήρθε τώρα το μυϊκό του Βέρμπιτς πάνω στο ανέβασμά του. Συν τις ιώσεις και τους τραυματισμούς που αντιμετώπισαν κάποια παιδιά ακόμη (Ρούμπεν, Ιωαννίδης, Κουρμπέλης).

Προφανώς και οι μεταγραφές αυτή τη στιγμή δεν μπορούν να κάνουν κάτι. Ακόμη κι αν είχες πάρει τον εξτρέμ των… ονείρων σου, τον Γενάρη θα είναι διαθέσιμος. Άρα τώρα θα «παλέψεις» με τα δεδομένα που σου διαμορφώνονται. Σε παιχνίδι με τον Ιωνικό αρχικά, που θα… πέφτουν κορμιά να είστε σίγουροι. Το κλίμα είναι ξεκάθαρο πως θα διαμορφωθεί. Ο Ιωνικός παίζει για τη… ζωή του κι άλλα τέτοια. Παρότι βρισκόμαστε πρώτη αγωνιστική δευτέρου γύρου. Καλά θα κάνει έτσι έχει μάθει να αντιμετωπίζει κάθε αντίπαλο ο Παναθηναϊκός.

Στο κάτω-κάτω, δεν πα να φορέσουν και να πανοπλίες οι αντίπαλοι. Η παρουσία του Τριφυλλιού θα κρίνει το αν θα έχουν δικαίωμα να ελπίζουν στον Ιωνικό. Απλά ας επιμείνει η ομάδα στην σωστή στοχοπροσήλωση. Δεν υπάρχει βαθμός που δε μετρά, δεν υπάρχει αποτέλεσμα που δεν πρέπει να κυνηγηθεί μέχρι τελευταίο δευτερόλεπτο.

Έτσι όπως έγινε πριν τη διακοπή. Με παρωπίδες το βλέμμα στο στόχο. Και με το καλό να έρθουν και οι παίκτες που πρέπει μέχρι αρχές Ιανουαρίου αν είναι δυνατόν. Παιδιά που θα προσθέσουν ποιοτικές λύσεις, χαρακτήρα κι αν γίνεται εμπειρία πρωταθλητισμού. Χρόνος δεν υπάρχει για κανέναν. Οπότε πέρα απ’ την αγωνιστική ενσωμάτωση, η νοοτροπία πρέπει να είναι εύκολη προς τη διαχείρισή της απ’ αυτά τα παιδιά.

Υ.Γ. Η κλάψα για τη διαιτησία καταντά υπερβολικά ενοχλητική. Ειδικά όταν εντοπίζεται εύνοια σε φάση που θα ήταν σκάνδαλο να μην δοθεί φάουλ στον Μπερνάρπου τον πατά ξεκάθαρα ο αντίπαλος. Εδώ δεν ξέρουν πως λειτουργεί το VAR και επιμένουν πως κακώς γύρισε πίσω τη φάση. Σα να λέμε στοπάρει επιτιθέμενος την μπάλα με το χέρι, παίζει το 1-2 με συμπαίκτη του και φεύγει τετ α τετ. Ανατρέπεται με πρόθεση απ’ τον τερματοφύλακα. Πέναλτι κι αποβολή. Γυρνάει πίσω η φάση για το χέρι, ή δε γυρνάει; Μην ξεχάσουμε κι αυτά που ξέρουμε.

Υ.Γ.1: Επειδή σιγά-σιγά την «μυρίστηκαν» με τη φάση του Μπερνάρ, έγινε πρόβλημα το γκολ του Σπόραρ με τον Βόλο γιατί λέει ίσως να ήταν οφσάιντ και λανθασμένα μέτρησε. Σηκώνεις τα χέρια ψηλά. Συμφωνούμε μαζί τους, επειδή μπορεί μέχρι να αλλάξει η μέρα να εντοπίσουν κάτι διαφορετικό.

Για να μαθαίνετε πάντα πρώτοι την αθλητική επικαιρότητα, ακολουθήστε μας στη σελίδα μας στο GoogleNews στο Facebook στο Twitter στο Instagram