By Από τα καταφύγια, στη θαλπωρή του Παναθηναϊκού. Ο Μπέντζαμιν Βέρμπιτς μιλάει για όλα και συγκλονίζει. Η επιχείρηση… σωτηρίας του 7 μηνών γιου του, το μήνυμα του Αϊτόρ, η Λεωφόρος, το πρωτάθλημα, το Τσάμπιονς Λιγκ και όχι μόνο.
Εφτασε στο λόμπι του υπερπολυτελούς ξενοδοχείου «Cap St Georges Hotel & Resort» φανερά ευδιάθετος. Εδωσε αμέσως το χέρι του μ’ ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.
Ρώτησε με ευγένεια εάν είναι το σωστό μέρος για να καθίσουμε. Αισθανόταν άνετα και δεν το έκρυβε. Οχι βέβαια εξ αιτίας της γνωριμίας μας. Ούτε λόγω της συνέντευξης. Σιγά μην έχει ανάγκη τη δημοσιότητα κοτζάμ Βέρμπιτς.
Η θαλπωρή του συλλόγου. Τα αποδυτήρια που έχει συνθέσει ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Η φανταστική ατμόσφαιρα στο γήπεδο της Λεωφόρου. Η πρωτοφανής πράσινη εκστρατεία στον Βόλο.
Η εντυπωσιακή υποδοχή στην Κύπρο. Ολα όσα έχει βιώσει μέχρι σήμερα στον Παναθηναϊκό. Μα κυρίως η σωστή επιλογή που έκανε το καλοκαίρι να αποδεχθεί την πρόταση που του έγινε εν μέσω… πολέμου από το τριφύλλι.
Ανακούφιση. Λύτρωση. Δικαίωση. Στα 29 του χρόνια. Στην πιο παραγωγική ηλικία της καριέρας του. Εφταναν και περίσσευαν για να είναι ευδιάθετος. Ανετος κι ωραίος.
Στο άκουσμα της λέξης «πόλεμος» σκοτείνιασε. Κοίταξε για λίγο το πάτωμα. Ανασκουμπώθηκε και πήρε το σοβαρό του ύφος. Τα μάτια του άστραψαν όταν περιέγραφε τις στιγμές της φρίκης που βίωσε και δεν θα ξεχάσει ποτέ στη ζωή του.
Το καταφύγιο κάτω απ’ το γήπεδο προπόνησης, όπου πήγαινε μαζί με τους συμπαίκτες του στο άκουσμα της σειρήνας.
Το κομβόι χιλιομέτρων από αυτοκίνητα που αντίκρισε για να περάσει τα σύνορα και να μπει στην Πολωνία για το τρίμηνο της παραμονής του στη Λέγκια.
Την παρέμβαση του Πολωνού πρωθυπουργού για να το προσπεράσει συνοδεία αστυνομικής δύναμης!
Την απόγνωσή του προκειμένου να προσφέρει ασφάλεια στον επτά μηνών γιο του. Τη φρίκη του πολέμου.
Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα για την ανθρωπότητα. Κι αν δεν το βιώσεις, αν δεν μπολιαστούν στη ψυχή σου το απόλυτο σκοτάδι, οι εκρήξεις, ο πανικός, αν δεν αισθανθείς τον τρόμο, δεν γίνεται να το κατανοήσεις.
«Οταν άρχισε ο πόλεμος το μοναδικό πράγμα που υπήρχε στο μυαλό μου ήταν να κρατήσω τον γιο μου ασφαλή. Τίποτα άλλο. Ηταν μόλις 6-7 μηνών. Θα ήταν αλλιώς εάν ήμουν μόνος μου. Είχα όμως την ευθύνη του παιδιού μου.
Την πρώτη μέρα της εισβολής ξυπνήσαμε από τον ήχο των εκρήξεων. Ηταν πολύ μακριά μας, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν μπορείς να συνειδητοποιήσεις την απόσταση. Εμοιαζε να είναι δίπλα μας.
Σηκώθηκα στις 5 το πρωί. Δεν ήξερα τι να κάνω. Ανοιξα την τηλεόραση, σοκαρίστηκα, πήρα το σκύλο μου και βγήκα έξω. Οι εκρήξεις ήταν συνεχόμενες. Εβλεπα συνεχώς λάμψεις στον ουρανό. Γύρισα πίσω στο κτίριο τρέχοντας και περίμενα ενημέρωση από την ομάδα.
Επρεπε να πάω για προπόνηση, αλλά μόλις έφτασα στο προπονητικό κατέληξα μαζί με τους συμπαίκτες μου στο υπόγειο κρησφύγετο που υπήρχε κάτω από το γήπεδο (!).
Ηρθαν εκεί και οι οικογένειές μας. Ημουν όλη την ώρα με το τηλέφωνο στο χέρι. Να μιλάω και να στέλνω συνέχεια μηνύματα για το πως θα απεμπλακώ απ’ αυτήν την κατάσταση.
Στο κρησφύγετο ήταν σχεδόν όλη η ομάδα, με εξαίρεση 6-7 Ουκρανούς συμπαίκτες μου που πήγαν στα σπίτια τους, με τις οικογένειές τους. Ηταν λες και έπαιζα σε πολεμική ταινία. Δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει. Απίστευτες στιγμές.
Στην αρχή ήταν τεράστιος ο φόβος για το τι θα μπορούσε να συμβεί, κι όπως είπα, δεν ήμουν μόνος μου. Υπήρχε τρόμος παντού. Ενιωθα ανασφάλεια.
Λίγες ημέρες μετά την εισβολή κι ενώ επέστρεφα στο σπίτι εν μέσω εκρήξεων, ο ατζέντης μου με ενημέρωσε για την προοπτική της Λέγκια. Να φύγω και να πάω στην Πολωνία με την οικογένειά μου. Του απάντησα ότι αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να σκεφτώ καν το ποδόσφαιρο.
Του είπα: «ξαναπάρε με μετά από μία εβδομάδα». Με πήρε μετά από δέκα μέρες. Μου είπε ότι με θέλει η Λέγκια δανεικό για τρεις μήνες. Εκανα λίγες ατομικές προπονήσεις, ρώτησα για τη Λέγκια που είναι μεγάλη ομάδα στην Πολωνία και έτσι πήγα εκεί.
Ηταν μία πολύ δύσκολη απόφαση. Το μόνο που δεν υπήρχε στο κεφάλι μου εκείνη τη στιγμή ήταν να σκεφτώ για ποδόσφαιρο.
Επρεπε όμως να προσφέρω ασφάλεια στον γιο μου. Επρεπε να κάνω κάτι άμεσα. Το πώς έφτασα εκεί δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
Αναχώρησα από το Κίεβο για να περάσω τα σύνορα και να πάω στην Πολωνία μαζί με την οικογένειά μου.
Στη διάρκεια της διαδρομής με το αυτοκίνητο έβλεπα παντού εκρήξεις. Τους πάντες να είναι σε πανικό.
Πριν τα σύνορα είχε δημιουργηθεί μία τεράστια ουρά πολλών χιλιομέτρων από αυτοκίνητα και όχι μόνο. Τριγύρω μου βίωνα την απόλυτη απόγνωση.
Ευτυχώς, ήμουν πολύ τυχερός. Παρενέβη ο ίδιος ο πρωθυπουργός της Πολωνίας και τελικά περάσαμε τα σύνορα με αστυνομική συνοδεία, ανάμεσα από αμέτρητα αυτοκίνητα και εκατοντάδες ανθρώπους.
Βιώσαμε τρελά πράγματα στο δρόμο που θα τα θυμάμαι σε ολόκληρη τη ζωή μου.
Μετά τους τρεις μήνες στην Πολωνία γύρισα πίσω στην Ντιναμό Κιέβου. Πήγα στην Ελβετία με την ομάδα όπου κάναμε προετοιμασία για τα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ.
Είχαμε έρθει πολύ κοντά όλα τα παιδιά της ομάδας μετά τον πόλεμο. Ημασταν αρκετά δεμένοι.
Είχα το δικαίωμα από τη FIFA να φύγω αμέσως και είχα ενημερωθεί από τον μάνατζέρ μου για τον Παναθηναϊκό. Δεν είχαμε συμφωνήσει ακόμα, αλλά ήξερα ότι θα το κάνουμε.
Από τη Ντιναμό Κιέβου μου ζήτησαν επιτακτικά να μείνω για τα δύο ματς με τη Φενέρμπαχτσε στα προκριματικά. Με πίεσαν αρκετά για να πεισθώ.
Ημουν ο μοναδικός αριστερός winger στην ομάδα εκείνη τη στιγμή. Με είχαν μεγάλη ανάγκη. Μίλησα με τον πρόεδρο και τελικά αποφάσισα να μείνω, να παίξω και να βοηθήσω όσο μπορώ στα ματς με τη Φενέρμπαχτσε.
Νικήσαμε, όλοι ήταν χαρούμενοι για αυτό, εγώ είχα κρατήσει την υπόσχεσή μου και έτσι ήρθα με καθαρή συνείδηση στην Αθήνα και υπέγραψα στον Παναθηναϊκό»…
Αίφνης, το βλέμμα του φώτισε. Η ατζέντα άλλαξε. Το χαμόγελο επανήλθε.
«Για την προοπτική του Παναθηναϊκού γνώριζα αρκετό καιρό κι έτσι είχα φροντίσει να μάθω πολλά πράγματα. Ηξερα φυσικά αρκετά από πριν. Αλλά είχα το χρόνο να μάθω περισσότερα από τη στιγμή που γνώριζα για το ενδιαφέρον αρκετό καιρό.
Φυσικά όλοι στη Σλοβενία ξέρουν τον Παναθηναϊκό. Και για το ποδόσφαιρο και για το μπάσκετ, για όσα έχει καταφέρει. Εβλεπα συχνά τον Παναθηναϊκό στην Ευρωλίγκα.
Ο Διαμαντίδης, φίλε, ήταν ο καλύτερος! Τα τρίποντά του, η πληρότητά του. Φοβερός παίκτης.
Αλλά για το «σήμερα» φρόντισα να μάθω πράγματα από κάποιους πρώην παίκτες του Παναθηναϊκού. Κυρίως από τον Ζέκα, με τον οποίο ήμουν συμπαίκτης στην Κοπεγχάγη. Μου είπε τα καλύτερα κι είχε δίκιο σε όλα. Ο,τι μου είπε, αυτά συνάντησα.
Γνώριζα ότι θα πάω στον μεγαλύτερο σύλλογο της Ελλάδας που έχει τρελούς οπαδούς και θέλει να επιστρέψει στην κορυφή και στις ευρωπαϊκές διακρίσεις του παρελθόντος.
Εμαθα ότι έχει καλές εγκαταστάσεις, εξαιρετικό προπονητή, ότι πήρε το Κύπελλο την περασμένη σεζόν.
Για τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς δεν ήξερα πολλά πράγματα. Είχε μιλήσει μαζί του ο ατζέντης μου και μου είπε ότι έχει ξεκάθαρο πλάνο, ότι είναι ευθύς άνθρωπος και ικανότατος προπονητής.
Εκανα κι εγώ την έρευνά μου, έμαθα τα καλύτερα και είδα ότι παντού είχε πολύ καλά αποτελέσματα. Πλέον διαπίστωσα και στην πράξη ότι είναι, πράγματι, ένας πολύ καλός προπονητής.
Οπως είπα ήξερα ότι οι οπαδοί μας είναι τρελοί. Αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα να είναι τόσο τρελοί.
Οι εκδηλώσεις τους, η ατμόσφαιρα που δημιουργούν, το πάθος τους και η στήριξή τους, μου κάνει τη μεγαλύτερη εντύπωση.
Το συνειδητοποίησα πολύ γρήγορα. Στη ρεβάνς με τη Σλάβια Πράγας. Μπορεί να μην είχα δικαίωμα συμμετοχής σ’ αυτό το ματς αλλά έδειξαν πραγματικά ότι θα είναι στο πλευρό μας με φοβερό πάθος.
Μας έδειξαν ότι θα αναπνέουν μαζί μας. Και το έκαναν από το πρώτο παιχνίδι μέχρι το πιο πρόσφατο με τον Ατρόμητο. Από το πρώτο λεπτό κάθε αγώνα, μέχρι το τελευταίο.
Ειδικά αυτό που συνέβη στον Βόλο θα το θυμάμαι για πάντα! Δεν περίμενα ότι τόσες χιλιάδες κόσμου θα έρχονταν σε εκτός έδρας ματς και θα μας υποστήριζαν με τέτοιο τρόπο».
Δεν είναι όμως μόνο η παράνοια των φίλων του Παναθηναϊκού που τον εξέπληξε.
«Είναι το πρώτο κλαμπ στην καριέρα μου που συνάντησα τόσο καλά αποδυτήρια και που προσαρμόστηκα πνευματικά τόσο γρήγορα.
Χρειάζεται να προσαρμοστώ περισσότερο σε κάποια τακτικά θέματα που ζητάει ο προπονητής, αλλά τα παιδιά με υποδέχτηκαν εξαιρετικά από την πρώτη μέρα.
Είναι εντυπωσιακό εάν σκεφτείς ότι υπάρχουν τόσες πολλές διαφορετικές εθνικότητες. Δεν το έχω συναντήσει ποτέ ξανά.
Εχει παίξει ρόλο ότι είμαστε στην ομάδα τρεις Σλοβένοι κι ο Σάρλια με τον οποίο μιλάμε σχεδόν την ίδια γλώσσα.
Οταν ο Αϊτόρ τραυματίστηκε σοβαρά και του εύχομαι ολόψυχα να επιστρέψει γρήγορα και υγιής κοντά μας, μου έστειλε μήνυμα στο τηλέφωνο!
Μου έγραψε «τώρα πρέπει να είμαστε ακόμα περισσότερο ενωμένοι, να τα δώσουμε όλα και να παλέψουμε μέχρι το τέλος». Είναι Ισπανός και παίζουμε στην ίδια θέση έτσι;…
Είμαι πολύ χαρούμενος που έκανα αυτήν την επιλογή κι ευχαριστώ τον ατζέντη μου. Εκανα πολύ καλά που τον άκουσα».
Η αναφορά στον Αϊτόρ δεν θα μπορούσε να μην επιφέρει το ερώτημα για τον κάλυψη του κενού του. Αν αυξάνει στον ίδιο την πίεση. Πώς το διαχειρίζεται πνευματικά…
«Ο Αϊτόρ ήταν απίστευτος στα πρώτα 6-7 ματς. Απίστευτος. Σκόραρε, έδινε ασίστ. Ο καθένας θα μπορούσε να τον αποκαλέσει ηγέτη. Ηταν φανταστικός πραγματικά. Παίζουμε στην ίδια θέση κι από τη μία μέρα στην άλλη έπρεπε να μπω στο ρόλο του.
Αλλά μου αρέσει αυτό.
Εννοώ το να έχω πρωταγωνιστικό ρόλο. Κανένας παίκτης δεν θέλει να βρίσκεται στον πάγκο. Εχω την ευκαιρία μου και θα κάνω τα πάντα στο γήπεδο. Οχι για να γίνω όπως ο Αϊτόρ, αλλά για να αναπληρώσω επάξια το κενό που δυστυχώς προέκυψε μετά τον τραυματισμό του. Χάσαμε ένα πάρα πάρα πολύ καλό παίκτη».
Το μικρόβιο του ποδοσφαίρου μπήκε στο αίμα του από πολύ μικρή ηλικία.
«Οταν ξεκίνησα να παίζω είχα ως είδωλο τον Ροναλντίνιο. Μου άρεσε πάρα πολύ, νομίζω ότι μπορούσε να πάει ακόμα πιο ψηλά η καριέρα του.
Εννοώ, προφανώς ήταν «top», αλλά με την ποιότητά του θα μπορούσε να συγκριθεί με τους μεγαλύτερους όλων των εποχών.
Στη σύγχρονη εποχή μου αρέσει πολύ ο Μέσι, είμαι μεγάλος φαν του, όπως και της Μπαρτσελόνα.
Μου άρεσε πάντα να παρακολουθώ παίκτες που παίζουν σε παρόμοια θέση με εμένα, που ξεκινούν από το αριστερό φτερό, κόβουν προς τα μέσα, δημιουργούν και σκοράρουν.
Εβλεπα πολύ και τον Ριμπερί και πάντα κοιτάζω ψηλά να βελτιώσω περαιτέρω το επίπεδό μου. Δεν «κλέβω» κινήσεις τους, ίσως παίρνω κάποιες ιδέες παρακολουθώντας τους.
Ο πατέρας μου και ο αδερφός μου έπαιζαν ποδόσφαιρο. Ο αδερφός μου έπαιξε μέχρι τα 25 του χρόνια. Ο πατέρας μου σε όλη του τη ζωή. Οχι τόσο ως επαγγελματίας, αλλά στο σπίτι μας μύριζε παντού ποδόσφαιρο.
Παίζαμε μπάλα μπροστά στο σπίτι μας, βλέπαμε συνέχεια στην τηλεόραση. Δεν ήταν και τόσο δύσκολη η επιλογή μου.
Στα 21 μου πήγα στην Κοπεγχάγη. Οταν έφυγα για πρώτη φορά από το σπίτι μου ήταν πολύ δύσκολο. Αλλη κουλτούρα εντελώς, δεν είχα το σπίτι μου, τους φίλους μου, κάποιους ανθρώπους να πω δυο κουβέντες.
Μιλούσα αγγλικά αλλά όταν πήγα στα αποδυτήρια αντιλήφθηκα ότι όλοι μιλούσαν δανέζικα. Ευτυχώς σκόραρα γρήγορα κάποια γκολ κι όλα έγιναν ευκολότερα.
Μετά από 3,5 χρόνια πήγα στο Κίεβο. Από τη μία αλλαγή στην άλλη. Εντελώς διαφορετική κουλτούρα. Εντελώς όμως! Αλλη γλώσσα, άλλη νοοτροπία.
Πάλι καλά που βρήκα συμπαίκτες από την Κροατία και τη Σερβία, οι οποίοι με βοήθησαν στο ξεκίνημα να προσαρμοστώ. Μετά που έμαθα τη γλώσσα όλα έγιναν ευκολότερα».
Οι προσωπικοί του στόχοι για τη φετινή σεζόν είναι ξεκάθαροι.
«Να κατακτήσω το πρωτάθλημα. Οι απαιτήσεις που υπάρχουν μετά τα αποτελέσματα που έχουμε φέρει είναι πολύ υψηλές.
Από τον προπονητή, τους παίκτες και τους οπαδούς, ένα πράγμα θέλουμε όλοι: το πρωτάθλημα.
Θέλω να ευχαριστηθώ το ποδόσφαιρο, να μείνω υγιής, να είμαι ο εαυτός μου στο γήπεδο και να βοηθήσω την ομάδα.
Μέχρι το 2026 που τελειώνει το συμβόλαιό μου στον Παναθηναϊκό είναι πολύς ο χρόνος για να θέσω στόχους. Πολλά μπορούν να συμβούν μέχρι τότε. Αλλά ποιος δεν θα ήθελε να παίξει και να διακριθεί στο Τσάμπιονς Λιγκ; Εχω συμμετάσχει τρεις φορές στο Τσάμπιονς Λιγκ, είναι μοναδικό το συναίσθημα.
Φέτος βγαίνουν δύο ομάδες από το πρωτάθλημα στα προκριματικά θα ήταν φανταστικά να συμμετάσχω και με τον Παναθηναϊκό. Είναι κάτι σαν κρυφός στόχος. Ξέρω ότι ο σύλλογος έχει μεγάλη ιστορία και διακρίσεις. Ολοι οι ποδοσφαιριστές θέλουν να αγωνίζονται στο υψηλότερο επίπεδο».
Η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε εκείνη τη στιγμή πέρασε από δίπλα ο Σπόραρ. «Ποιος δεν θέλει να παίξει Τσάμπιονς Λιγκ; Εσύ θα ήθελες να παίξεις στο Τσάμπιονς Λιγκ με τον Παναθηναϊκό;», τον ρωτάει χαμογελώντας ο Βέρμπιτς.
«Φυσικά! In Leoforos! Let them come to Leoforos!» του απαντάει. Αμφότεροι ξεσπούν σε γέλια. Εξυπακούεται ότι δεν τους το χάλασα, να τους πω για το ΟΑΚΑ…
«Είδες; Αυτό εννοώ», ολοκλήρωσε.
Αραγε τι μπορεί να λένε οι τρεις Σλοβένοι μεταξύ τους;
«Οντως μιλάμε για την ομάδα. Δεν είχαμε συνηθίσει τέτοιες καταστάσεις στη Σλοβενία. Στην Ελλάδα σημαίνει πολλά περισσότερα το ποδόσφαιρο. Είναι μία χώρα που ζει για το ποδόσφαιρο.
Ηξερα ότι υπάρχει έντονο πάθος, για τα ντέρμπι Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός, πράγματα που γνωρίζει όλος ο κόσμος, αλλά δεν το περίμενα αυτό που συνάντησα με τίποτα.
Δεν μπορούσα να φανταστώ ποτέ ότι η Λεωφόρος θα… τρέμει έτσι και θα φλέγεται! Απίστευτο συναίσθημα».
Το ελληνικό πρωτάθλημα, όμως, τι ψάρια πιάνει;
«Είναι λίγο περίεργο αυτό που θα πω, αλλά μου φαίνεται λες και παίζεις δεκαέξι ντέρμπι. Δεν είναι καθόλου εύκολο να νικήσεις τις μικρότερες θεωρητικά ομάδες του πρωταθλήματος.
Στις άλλες Λίγκες που αγωνίστηκα, στη Δανία, την Ουκρανία, την Πολωνία, υπήρχαν πάντα ασθενέστεροι αντίπαλοι που είχαν μεγάλη διαφορά από τις καλύτερες ομάδες.
Εδώ όλες οι ομάδες μάχονται μέχρι το τέλος, παλεύουν τακτικά με σθένος, τα δίνουν όλα στο γήπεδο και μπορούν να σου κάνουν ζημιά. Δεν είναι καθόλου εύκολο να νικήσεις.
Δεν ξέρω τι γινόταν παλαιότερα. Φέτος είναι ανταγωνιστικό το πρωτάθλημα, το επίπεδο είναι καλό και τουλάχιστον 4-5 ομάδες έχουν επενδύσει και στοχεύουν ψηλά.
Δεν μπορώ να πω αν ο Ολυμπιακός, η ΑΕΚ ή ο ΠΑΟΚ θα μας κοντράρουν περισσότερο, διότι ακόμα κι ο Αρης ήταν πολύ καλός στο μεταξύ μας ματς και μας δυσκόλεψε μέχρι το τέλος.
Προς το παρόν μπορούμε να είμαστε περήφανοι που γράψαμε ιστορία στο σύλλογο με το σερί νικών που κάναμε στο πρωτάθλημα, αλλά, όπως είπα και πριν, όσο περισσότερες νίκες κάνεις, τόσο αυξάνεται η πίεση για να κόψεις πρώτος το νήμα.
Πρέπει να διαχειριστούμε αυτήν την πίεση με θετικό τρόπο και να συνεχίσουμε στο ίδιο μοτίβο.
Ως ομάδα έχουμε πολλά περιθώρια βελτίωσης, κυρίως στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου όπου μπορούμε να κάνουμε κάποια πράγματα πολύ καλύτερα. Ειδικά εγώ…
Προπονούμαι σκληρά για να βελτιώνομαι ατομικά και τακτικά και θέλω να τα πάω ακόμα καλύτερα.
Νομίζω ότι αυτή η ομάδα δεν είναι φτιαγμένη για να έχει έναν ξεκάθαρο ηγέτη στο γήπεδο. Υπάρχουν πολλοί ποιοτικοί παίκτες που κάθε φορά μπορεί να αναδειχθούν από το σύνολο.
Βλέπω τον Μπερνάρ να έχει φοβερές επινοήσεις, τον Πέρεθ να μεταδίδει μοναδική ηρεμία και να φαίνονται εύκολα κάποια πράγματα που κάνει και μόνο εύκολα δεν είναι.
Ακόμα και ο Ιωαννίδης σε κάποιες προπονήσεις κάνει πράγματα που μόνο παγκόσμιας κλάσης στάικερ μπορούν.
Εχουμε πολλούς ποιοτικούς παίκτες κι όλοι μαζί έχουμε φτιάξει ένα καλό γκρουπ όπου ο προπονητής είναι ο σκακιστής που μετακινεί τα πιόνια.
Αλλά το μεγαλύτερό μας πλεονέκτημα είναι ότι παλεύουμε ο ένας για τον άλλον».
Comments