By O νέος Παναθηναϊκός
To 4o τουρνουά στη μνήμη του αναμορφωτή του μπασκετικού Παναθηναϊκού και εκ των ιστορικότερων παραγόντων του ευρωπαϊκού μπάσκετ, πέραν του ότι στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία, ήταν ένα άτυπο Final 4 φιλικού χαρακτήρα, στο οποίο είδαμε υψηλού επιπέδου συλλόγους και παίκτες, που προσπαθούν να βρουν χημεία, να κολλήσουν τα κομμάτια του εφετινού παζλ και να γίνουν ομάδες.
Αν ο αείμνηστος Παύλος Γιαννακόπουλος είδε το τουρνουά από ‘κει που ψηλά που ξεκουράζεται, τότε είναι πιθανό να αισθάνεται μία ικανοποίηση ότι η ομάδα που «χτίζει» ο Ντέγιαν Ράντονιτς δεν θα έχει καμία σχέση με την αντίστοιχη που έπαιξε τα δύο τελευταία χρόνια στην Euroleague.
Ίσως είναι πολύ πρώιμο να πει κάποιος ότι η εφετινή ομάδα του «τριφυλλιού» θα επιστρέψει στους τίτλους ή στα playoffs της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης (στο επίπεδο δηλαδή που την άφησε ο ιστορικός διοικητικός της ηγέτης), ωστόσο, η συνολική αγωνιστική εικόνα που παρουσίασε το τελευταίο διήμερο αφήνει υποσχέσεις ότι θα είναι ανταγωνιστική και στις τρεις διοργανώσεις και σίγουρα θα ικανοποιήσει περισσότερο την απαιτητική βάση των φιλάθλων της.
Χωρίς να στέκομαι καθόλου στα αποτελέσματα, δηλαδή τη νίκη επί της πρωταθλήτριας Ευρώπης, Εφές και την ήττα από την πολύ ενισχυμένη Αρμάνι Μιλάνου (δύο ομάδες με υπερδιπλάσιο budget από το δικό του), είναι ξεκάθαρο ότι ο «εξάστερος» της σεζόν 2022-23, έχει μέγεθος και αθλητικότητα στο ρόστερ του, δύο κανονικούς δημιουργούς και με την ενσωμάτωση των Γκριγκόνις και Πονίτκα στο rotation, θα διαθέτει σαφώς μεγαλύτερη ποιότητα από πέρυσι.
Το γεγονός ότι ο Μαυροβούνιος τεχνικός προσπαθεί να «εντάξει» στην φιλοσοφία του δέκα νέους παίκτες, μαζί με άλλους πέντε «παλιούς», όταν ταυτόχρονα συνεργάζεται σχεδόν με όλους (έχει ξαναδουλέψει με τον Ουόλτερς και τον Ουίλιαμς) για πρώτη φορά, τότε αντιλαμβάνεστε ότι το εγχείρημα δεν είναι εύκολο. Πολλώ δε μάλλον όταν ο Παναθηναϊκός είναι καταδικασμένος και μαθημένος να πρωταγωνιστεί και μία χρονιά μακριά από επιτυχίες και τίτλους, μοιάζει με… πενταετία!
Στο καθαρά αγωνιστικό σκέλος, μου άρεσε η αλληλοσυμπλήρωση και τα διαφορετικά στοιχεία που προσδίδουν ο Ουόλτερς με τον Λι (έπαιξαν για λίγο και μαζί), με τον δεύτερο να βγάζει μεγάλη ενέργεια στην προσωπική άμυνα και τον πρώτο να έχει μεγαλύτερη έφεση στην εκτέλεση και την δημιουργία.
Ο Άντριους ήταν λογικό να χρειάζεται χρόνο για να βρει πατήματα όταν μέσα σε έναν χρόνο βρέθηκε από το BCL στην Euroleague, με ενδιάμεσο σταθμό το Eurocup. Κόντρα στην Αρμάνι ήταν βελτιωμένος κι έκανε βήμα προόδου μετά την άσχημη παρουσία με την Εφές.
Ο Γιώργος και ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης, είναι πολύ αθλητικά παιδιά που προσφέρουν μέγεθος και αθλητικότητα στην περιφέρεια, ενώ ο Γκουντάιτις φαίνεται ότι προσπαθεί να βρει ρυθμό, να γίνει πιο κινητικός και να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις ενός μικρότερου ρόλου απ’ αυτόν που είχε συνηθίσει.
Ο Ουίλιαμς δεν βρέθηκε σε καλό διήμερο, αλλά έχει εμπειρία και πολλά προσόντα , τα οποία είναι θέμα χρόνου να ξεδιπλώσει.
Συμπερασματικά και λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι ο Παναθηναϊκός περιμένει ακόμη 2+1 παίκτες, το πρόσωπο που παρουσίασε σε μία φάση που δεν θα μπορούσε να έχει σοβαρό βαθμό ετοιμότητας, ήταν καλύτερο του αναμενόμενου και σίγουρα έχει πολλά περιθώρια βελτίωσης.
Comments