12 προσωπικότητες που θα μας μείνουν από το Ευρωμπάσκετ

Ένα «αστεράτο», επεισοδιακό, και πάνω απ’ όλα χορταστικό Ευρωμπάσκετ
ολοκληρώθηκε, αφήνοντας μας πολύ υλικό για συζητήσεις.

Ας δούμε λοιπόν δώδεκα προσωπικότητες που, για διαφορετικούς λόγους η καθεμία, πιστεύω πως θα αναφερθούν σίγουρα στις συζητήσεις αυτές. Πριν ξεκινήσουμε, ωστόσο, νατονιστεί πως η παρακάτω δεν πρόκειται για μια αριθμημένη λίστα των κορυφαίων του τουρνουά, αλλά περισσότερο για…ένα φόρο τιμής σε 12 τύπους που αισθάνομαι πως σημάδεψαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τη διοργάνωση.

Mάρκο Σπίσου

Παρόλο που ήταν σημαντικός ρολίστας σε ομάδα Ευρωλίγκας (Ούνικς Καζαν), ο Μάρκο Σπίσου δεν ήταν ιδιαίτερα γνωστός στο ευρύ κοινό. Τα στατιστικά του στο Ευρωμπάσκετ δεν είναι και τόσο σπουδαία, ώστε να δικαιολογούν την παρουσία του σε αυτή τη λίστα.
Ωστόσο, αυτό που έχει κάνει ο Ιταλός γκαρντ στα νοκ άουτ, είναι πρωτοφανές.
Προερχόμενος από μια κακή φάση ομίλων, όπου σκόραρε μόλις 4 πόντους κατά μέσο όρο, απέναντι στη Σερβία αποφάσισε να κάνει την εμφάνιση της ζωής του, σκοράροντας 22 πόντους με 6 τρίποντα και προκαλώντας σοκ στο Γιόκιτς και την παρέα του, που υποχρεώθηκαν σε πρόωρο αποκλεισμό. Για μια βραδιά, ο «κοντορεβιθούλης» έγινε γίγαντας, με μια εμφάνιση που θα μνημονεύεται χρόνια.

Γιαννούλης Λαρεντζάκης

Ο γκαρντ της γαλανόλευκης δεν έκανε σπουδαίο τουρνουά, τουλάχιστον από θέμα στατιστικών. Ήταν όμως, πέρα από τον υπερηχητικό Γιάννη, ο παίκτης της Ελλάδας που ξεχώρισε περισσότερο. Όχι με το ταλέντο του ή τα τρομερά του προσόντα, με το απίστευτο όμως πάθος του για την εθνική, με την αυταπάρνηση και τον ηρωισμό που τον χαρακτηρίζει. Η εικόνα του στους δύο αγώνες των νοκ άουτ ήταν πραγματικά συγκινητική.
Ειδικά απέναντι στη Γερμανία, έμοιαζε να είναι ο μόνος που πραγματικά το πιστεύει, κι έκανε ότι μπορούσε για να ξυπνήσει τους συμπαίκτες του από το «λήθαργο», πριν να είναι πια αργά. Μια πραγματική ηγετική φυσιογνωμία, που πιστεύω πως αξίζει περισσότερο χρόνο συμμετοχής από εδώ και στο εξής.

Ματέους Πονίτκα

Για τους πιστούς ακολούθους του ευρωπαϊκού μπάσκετ, ο Ματέους Πονίτκα δεν ήταν άγνωστος, και σίγουρα δεν ήταν «αμελητέα ποσότητα». Το βράδυ, ωστόσο, της 14 ης Σεπτεμβρίου, ο Πολωνός αρχηγός εκτόξευσε τη φήμη του στη «στρατόσφαιρα», με την κορυφαία-κατά τη γνώμη μου- εμφάνιση της διοργάνωσης. Απέναντι στο κατά πολλούς μεγάλο φαβορί, τη Σλοβενία του Λούκα Ντόντσιτς, κατάφερε με κάποιο τρόπο να κλέψει λίγη από τη «Luka Magic», και με μαγικό τριπλ ντάμπλ βγαλμένο από ΝΒΑ να οδηγήσει τη
Πολωνία στην τετράδα, στο μεγαλύτερο σοκ του Ευρωμπάσκετ. Με αυτόν τον τρόπο, ο Πολωνός φόργουορντ της Ρέτζιο Εμίλια (!) σημάδεψε τη διοργάνωση, και κάτι μου λέει πως δεν θα αργήσουμε να τον δούμε και πάλι στα παρκέ της Ευρωλίγκας.

Σέρτζιο Σκαριόλο

Μια ήδη εξαιρετική χρονιά για τον Ιταλό κόουτς, έκλεισε με τον πλέον δυναμικό τρόπο.
Μετά την κατάκτηση του Eurocup με την Βίρτους Μπολόνια και την επαναφορά της ιταλικής ομάδας στα «μεγάλα σαλόνια», ο 60χρονος με το μαλλί μαφιόζου κατέκτησε με την Ισπανία ένα ακόμα Ευρωμπάσκετ, και συγκεκριμένα το τέταρτο (8 ο μετάλλιο σε μεγάλες διοργανώσεις). Απάντησε με αυτόν τον τρόπο γι’ ακόμα μια φορά στους όλο και λιγότερους
επικριτές του, καταφέρνοντας να πάρει τα μέγιστα από ένα αρκετά λειψό σε ποιότητα ρόστερ, με μπάσκετ υψηλότατων προδιαγραφών.

Ντένις Σρέντερ

Ο γκαρντ των Λέικερς και της Γερμανίας είναι μια πολύ αμφιλεγόμενη περίπτωση αθλητή. Οι τρομερές εμφανίσεις του σε συνδυασμό με την εκκεντρική και ορισμένες φορές εριστική προσωπικότητα του, γέννησαν στους απανταχού μπασκετόφιλους πολλών ειδών συναισθήματα, τόσο θαυμασμού όσο και μίσους. Οι θεατρινισμοί του και η αλαζονεία που
επέδειξε, ειδικά μετά την τρομερή του εμφάνιση απέναντι στη γαλανόλευκη, έστρεψαν τη μεγαλύτερη μερίδα του ελληνικού κοινού εναντίον του. Όπως και να’ χει πάντως, είναι μεγάλο κατόρθωμα να αναγκάσεις τον έλληνα φίλαθλο να υποστηρίξει την Ισπανία, κι ο Γερμανός το κατάφερε κι αυτό. Η αλήθεια είναι, επομένως, πως μπορεί να μην έκλεψε πάντα την παράσταση με τον…ενδεδειγμένο τρόπο, όμως χωρίς αμφιβολία ήταν εκ των παικτών που σημάδεψαν τη διοργάνωση, και ειδικά τα νοκ άουτ.

Λορέντζο Μπράουν

Μπορεί η συμμετοχή του στο Ευρωμπάσκετ ως νατουραλιζέ να προκάλεσε μεγάλες αντιδράσεις, ίσως και δικαίως, όμως αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Αυτό που μας ενδιαφέρει εν προκειμένω, είναι πως ο Λορέντζο Μπράουν δικαίωσε πλήρως την ισπανική ομοσπονδία για την επιλογή της, καθώς πραγματοποίησε συγκλονιστικό Ευρωμπάσκετ.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ήταν και ο πραγματικός MVP του τουρνουά, όμως ίσως για λόγους πρεστίζ οι διοργανωτές δε θέλησαν το βραβείο του καλύτερου παίκτης μιας ευρωπαϊκής διοργάνωσης να απονεμηθεί σε έναν Αμερικανό. Ο γκαρντ της Μακάμπι ήταν ο «εγκέφαλος» της ρόχα, καθετί καλό ξεκινούσε από τα χέρια του, ενώ οι clutch εμφανίσεις του απέναντι στη Λιθουανία και τη Γερμανία ήταν για «σεμινάριο».

Γιάννης Αντετοκούνμπο, Λούκα Ντόντσιτς, Νίκολα Γιόκιτς

Δεν ξέρω αν το έχουμε συνειδητοποιήσει, αλλά είναι η πρώτη φορά στα χρονικά που μπορεί κάποιος να ισχυριστεί πως οι τρεις κορυφαίοι μπασκετμπολίστες του πλανήτη είναι Ευρωπαίοι, και να μην καταλήξει γιαουρτωμένος. Παρόλα αυτά, οι τρεις αυτοί υπερπαίκτες δεν έλαμψαν μόνο με τις σπουδαίες εμφανίσεις τους, αλλά και δια της απουσίας τους από
τα «μεγάλα τραπέζια», τη ζώνη των μεταλλίων δηλαδή. Πράγματι, σε ατομικό επίπεδο αυτά που έκαναν είχαμε χρόνια να τα δούμε σε Ευρωμπάσκετ, όμως νομίζω πως ο τριπλός πρόωρος αποκλεισμός τους ήταν ένα από τα πιο κομβικά γεγονότα της διοργάνωσης, και συνέβαλε στο να χαρακτηριστεί αυτή μια από τις πλέον ανατρεπτικές όλων των εποχών.

Λάουρι Μαρκάνεν

Ο Φινλανδός ήταν ίσως ο πιο «αλέκγρος» παίκτης του τουρνουά, και αυτό που λέμε «one man show». Μπορεί στο ΝΒΑ να έχει πολλές φορές κατηγορηθεί πως δεν δικαίωσε τις προσδοκίες που είχαν τοποθετηθεί επάνω του, απέδειξε όμως περίτρανα πως είναι ένας από τους καλύτερους Ευρωπαίους μπασκετμπολίστες αυτή τη στιγμή. Ο ύψους 2.11
φόργουορντ με το φιζίκ του Ντιρκ Νοβίτσκι, έπαιξε για επτά παιχνίδια το μπάσκετ της ζωής του, παίρνοντας από το χέρι τη σκανδιναβική ομάδα και οδηγώντας την στο δεύτερο καλύτερο πλασάρισμα στην ιστορία της (7 η , είχε βγει και 6 η το 1967). Μάλιστα, με επική εμφάνιση 43 πόντων απέκλεισε μόνος του στους 16 την Κροατία, σε μια από τις πιο ηχηρές εκπλήξεις του τουρνουά, ενώ έφτασε μέχρι και τους πρωταθλητές Ισπανούς στα όριά τους.
Το κυριότερο, όμως, έστειλε μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση ότι είναι έτοιμος να παίξει το μπασκετ που όλοι περίμεναν πριν από λίγα χρόνια πως θα παίξει.

Τζιανμάρκο Ποτζέκο

Σε ένα Ευρωμπάσκετ τόσων αστέρων, με σπουδαίες προσωπικότητες του αθλήματος να κατακλύζουν τα παρκέ, ο σχετικά άσημος Ιταλός προπονητής ήταν αδιαμφισβήτητα αυτός που έκλεψε από όλους την παράσταση. Οι έντονες, υπερβολικές, αλλά κυρίως πέρα για πέρα αληθινές αντιδράσεις του στον πάγκο, το μόνο σίγουρο είναι πως δεν πέρασαν απαρατήρητες. Το δέσιμο του με τους παίκτες του ήταν επίσης συγκινητικό, και δημιούργησε μια δυναμική που οδήγησε την Ιταλία σε μια υπέρβαση με βάση τα δεδομένα. Η στιγμή, δε, της αποβολής του στον αγώνα απέναντι στη Σερβία και η κίνηση
του να τους αγκαλιάσει όλους (συμπατριώτες και μη), είναι η πιο  χαρακτηριστική ολόκληρης της διοργάνωσης, ειδικά αν μπει στην εξίσωση και η ανατροπή που ακολούθησε. Εξίσου σπουδαία και η αγκαλιά του στον Σιμόνε Φοντέκιο, μετά από τις δύο χαμένες βολές του που καταδίκασαν εν τέλει την Ιταλία σε ήττα. Γενικότερα, το οικογενειακό κλίμα που δημιούργησε στην Ιταλία θαρρώ θα μείνει σε πολλούς ως μια πολύ ευχάριστη νότα του Ευρωμπάσκετ.

Ρούντι Φερνάντεθ

Δεν ήταν από τους κορυφαίους του τουρνουά. Δεν ήταν καν από τους κορυφαίους της Ισπανίας. Η παρουσία και συμπεριφορά του Ρούντι ωστόσο σε αυτή τη διοργάνωση, αποδεικνύει περίτρανα γιατί η Ισπανία εχει δημιουργήσει τα τελευταία χρόνια θησαυροφυλάκιο από μετάλλια. Στα 37 του, έχοντας κατακτήσει ΤΑ ΠΑΝΤΑ σε συλλογικό και διεθνές επίπεδο, ο σπουδαίος αυτός Ισπανός ήταν ο πιο «πεινασμένος» απ’ όλους.
Πραγματικός ηγέτης, και στα λεπτά που πατούσε παρκέ, και όσο παρακολουθούσε από τον πάγκο, δίνοντας συνεχώς οδηγίες στους συμπαίκτες του. Και μετά το θρίαμβο του τελικού, ο Ρούντι, ο παίκτης των τόσων και τόσων επιτυχιών, έκλαψε σα μικρό παιδί, σα να πήρε τίτλο για πρώτη φορά. Μπορεί για πολλούς έλληνες φιλάθλους να αποτελεί «κόκκινο
πανί», μπορεί να είναι εριστικός, «θεατρίνος» ή αντιπαθητικός, όμως χωρίς αμφιβολία με την απίθανη καριέρα του έχει γράψει με «χρυσά γράμματα» το όνομά του στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Μια υπόκλιση, λοιπόν, στο Ρούντι Φερνάντεθ.

Aλέξανδρος Τσιριγώτης