Όταν η αμφισβήτηση είναι έντονη, κάτι καλό θα συμβεί

Έχουμε συνηθίσει στον Παναθηναϊκό όποιον αμφισβητούμε χωρίς να τον ξέρουμε, να μας… ρεζιλεύει στο χορτάρι.

Ο Παναθηναϊκός είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Συμπεριλαμβάνει τους πάντες μέσα σε αυτόν. Τις ομάδες, τον κόσμο, τους δημοσιογράφους, όσους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συναναστρέφονται και ασχολούνται με το Τριφύλλι. Λίγο πολύ εμείς που είμαστε εκτός ομάδας, στο ίδιο… καζάνι βράζουμε. Σε επίπεδο σκέψης και αντιδράσεων.

Για να μην παρεξηγηθεί κανείς, είτε οπαδός, είτε δημοσιογράφος, βάζουμε στην κορυφή των όσων αναφέρουμε τους εαυτούς μας. Ο Παναθηναϊκός ολοκλήρωσε τη μεταγραφική περίοδο, αποκτώντας τελικά τους δύο μέσους που τόσο μα τόσο χρειαζόταν. Προκειμένου να υπάρχουν οι λύσεις αριθμητικά και ουσιαστικά-ποδοσφαιρικά, στο ρόστερ. Τα ονόματα αυτών Τσοκάι και Τρουιγιέ.

Μην τρελαθούμε… αντιτουριστικά. Στο πρώτο άκουσμα «παγώνεις». Στο δεύτερο λες κάτσε να το ψάξω λίγο. Στο τρίτο εκνευρίζεσαι λίγο και στο τέταρτο αισθάνεσαι στεναχώρια. Δεν υπάρχει απάντηση στο γιατί. Γιατί έτσι είναι οι Παναθηναϊκοί. Δε λέμε συνολικά οι φίλαθλοι, επειδή διαφορές συναντάμε σε πολλά ζητήματα. Χωρίς να μειώνουμε ή να ανυψώνουμε κανέναν. Είναι απλά η… φτιάξη του καθενός τέτοια.

Δεν έφεραν ενθουσιασμό οι δύο χαφ. Είναι η αλήθεια. Σε πολλές περιπτώσεις εκφράστηκε κιόλας. Με επιχειρήματα λογικά μπορεί να πει κανείς. Με ακρότητες σε άλλες περιπτώσεις. Στην ουσία του πράγματος τώρα. Πόσοι από εμάς, ξέρουμε τους παίκτες; Όχι να έχουμε δει το transfermarkt και πέντε βίντεο του καθενός. Να έχουμε δει έστω 1-2 90λεπτα τους. Ελάχιστοι, στην αισιόδοξη πρόβλεψη.

Τις επιλογές τις έκανε ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Τον εμπιστευόμαστε τυφλά, γιατί το έχει κερδίσει. Άνθρωπος είναι κι αυτός, προφανώς δε θα του «βγουν» όλες οι επιλογές. Όπως έγινε πέρυσι με τον Λούντκβιστ. Αλλά ακόμη και το ένα λάθος στις τόσες κινήσεις, συνιστά επιτυχία και απόδειξη πως αξίζει την εμπιστοσύνη.

Πρωτίστως λοιπόν, ο προπονητής ξέρει. Τι θέλει να προσθέσει στο ρόστερ του. Πώς να «δέσει» τα δίδυμά του σε κάθε θέση. Τα στοιχεία που χρειάζεται για την ομάδα που έχει στο μυαλό του. Αυτή που λίγο-πολύ είναι έτοιμη. Της έλειπαν αυτά τα δύο κομμάτια ως υποστήριξη των… θεμελίων. Βασικός ρόλος, δεν τον μειώνουμε καθόλου.

Πέρα απ’ αυτό, υπάρχει κι ένα άλλο βασικό στοιχείο. Όσα δεν φέρνουν ενθουσιασμό στον Παναθηναϊκό, όσα προκαλούν τεράστια αμφισβήτηση στο πρώτο άκουσμα ή πριν να υπάρχει η ικανότητα να διαμορφωθεί ασφαλής άποψη, για κάποιο ανεξήγητο λόγο στο τέλος πετυχαίνουν! Και μάλιστα εντυπωσιακά σε πολλές περιπτώσεις.

Αυτό μπορεί να μας λέει πως απλά είμαστε… άμπαλοι. Παίζει κι αυτό. Βασικά είναι σίγουρο μπροστά στον άνθρωπο που επιλέγει τους συγκεκριμένους παίκτες. Μπροστά στον Γιοβάνοβιτς που έφερε τον Τσοκάι και τον Τρουιγιέ.

Δεν ισχύει τώρα μόνο. Στον Παναθηναϊκό το ζούμε από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας. Να αρχίσεις απ’ τον Βαζέχα, τον Χένρικσεν, τον Μίκλαντ που φαινόταν να ήρθε ως… συμπλήρωμα της «καλής» μεταγραφής του Στράντλι, στη συνέχεια του Σανμαρτεάν που διαβάζαμε «πάρτε άλλον» μόλις ανακοινώθηκε. Προσοχή, δεν έφταιγε κανείς που το έγραψε. Έτσι είναι οι Παναθηναϊκοί. Έτσι σκεφτόμασταν τότε.

Ούτε αλλάζουμε στην πορεία. Ο Ρουμπέν Πέρεθ ήταν αυτός που δεν… έπαιρνε τα πόδια του και δεν έστριβε ούτε με τιμόνι, το… σαπάκι απ’ τη Β’ Ισπανίας. Ο Κώτσιρας ήταν που έπρεπε να τραγουδήσει «στο τσιγάρο που κρατώ» και τώρα είναι αυτός που εκνευριζόμαστε γιατί δεν τον καλούν στην Εθνική ομάδα.

Ο Παλάσιος ήταν ο… παραθαλάσσιος που «παίζει» πολύ τον τελευταίο καιρό ως χιουμοριστικό παρατσούκλι. Δεν βγήκε ως τέτοιο όμως. Βγήκε για να καταδείξει πως ο παίκτης δεν είναι καλός. Τώρα ξέρουμε πως ο εμπνευστής θα γελάει με τον εαυτό του, χαρούμενος βέβαια ως Παναθηναϊκός με την αποτυχία του.

Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι ο Τσέριν. Το πιο πρόσφατο μέχρι τα επόμενα. Σίγουροι δεν είμαστε, δεν πάμε στο άλλο άκρο. Ο Τσοκάι και ο Τρουιγιέ, ήρθαν για να δώσουν αυτά που θέλει ο προπονητής. Στα κομμάτια που θεωρούσε πως του έλειπαν. Σίγουρα του έλειπαν καθαρά ποσοτικά στα χαφ.

Ως Παναθηναϊκοί γνωρίζουμε πως το dna του συλλόγου μας, ταιριάζει στις κινήσεις που δεν έχουν έπαρση. Στις μη αλαζονικές. Σε αυτές που θα τις βλέπουμε με μισό μάτι. Μην παρεξηγηθούμε, προφανώς κι αυτό δε σημαίνει να παίρνουμε μόνο τέτοιου τύπου παίκτες. Απλά ρεαλιστικά όποιος περίμενε 9 μεταγραφές Μπερνάρ, είναι εκτός τόπου και χρόνου.

Μετράει το ποιος επιλέγει αυτούς που ήρθαν. Μετράει και η… παράδοσή μας να καταπίνουμε την υπερβολική μας γκρίνια. Έχοντας βέβαια τη λογική να αντιληφθούμε πως κάναμε λάθος. Και το σθένος να το παραδεχτούμε. Έτσι είναι οι Παναθηναϊκοί. Πάντα έτσι θα είναι.

Χωρίς περαιτέρω αναλύσεις κι εξηγήσεις λοιπόν. Χωρίς να μπορούμε να τεκμηριώσουμε την άποψη διαφορετικά. Γιατί πιστεύουμε πως έχουν πολλές πιθανότητες επιτυχίας ο Τσοκάι με τον Τρουιγιέ; Απλά επειδή η αρχική αμφισβήτηση είναι έντονη. Για κάποιο λόγο μας βγαίνει σε καλό στο τέλος. Τα υπόλοιπα στο χορτάρι.

Πηγή: sdna.gr