By Η θέση 108 παγκοσμίως στην ελευθερία του Τύπου δεν μας δόθηκε άδικα. Την πήραμε με το σπαθί μας και θέλουμε, μπορούμε, το αξίζουμε, να βρεθούμε και λίγο παρακάτω.
Ένα εξαιρετικό άρθρο του Βασίλη Παπαθεοδώρου
Τώρα πια δεν υπάρχει «δεν ξέρω, δεν είδα, δεν άκουσα». Ο διαιτητής Καραντώνης συνέβαλε ώστε γρήγορα, άμεσα κι αποφασιστικά να δείξει πως παίζεται το παιχνίδι. Όχι μόνο στο χορτάρι, αυτό το γνωρίζαμε. Μια ώρα μετά το ματς όλα είχαν ξεκαθαρίσει. Ποιοι και πως επιχειρούν να κάνουν το άσπρο-μαύρο.
Κι αν ο Γιώργος Μασούρας που φαινόταν και σοβαρό παιδί, αναγκάστηκε να υποταχθεί, φανταστείτε τι έγινε με εκδότες που τρομοκρατούνται, δημοσιογράφους, σχολιαστές.
Η θέση 108 παγκοσμίως στην ελευθερία του Τύπου δεν μας δόθηκε άδικα. Την πήραμε με το σπαθί μας και θέλουμε, μπορούμε, το αξίζουμε, να βρεθούμε και λίγο παρακάτω.
Αυτή είναι η εγγύηση που παρέχουν στους στυγνούς “killer” του ποδοσφαίρου: «Κάνε αυτό που πρέπει κι εμείς είμαστε εδώ». Πόσοι να σηκώσουν κεφάλι; Ένα σάιτ, μια εφημερίδα κι ένα κανάλι; «Θα είναι μόνοι τους και όλοι μας κι εμείς θα τους λέμε ότι είμαστε μόνοι μας και όλοι τους». Αυτά λένε, έτσι διέλυσαν τα πάντα, με αυτόν τον τρόπο όποιος εκπορνεύει την αλήθεια είναι μάγκας κι όποιος τολμά να πει την πραγματική αλήθεια τον κρεμάνε στα μανταλάκια ως άθλιο.
Ταυτόχρονα, οι υπόλοιποι πλακώνονται μεταξύ τους, οι οπαδογράφοι λυσσάνε κατά όσων παλεύουν για το 50-50 (άρα εναντίον της ομάδας τους), κι ο λύκος στην αναμπουμπούλα (και στην εσωστρέφεια) να χαίρεται.
Έχοντας πλέον ολόκληρη την εικόνα, όλοι σας από την πλευρά του φιλάθλου-αναγνώστη και όλοι μας, έχουμε αντικειμενική ευθύνη αν δεν μπορούμε να καταλάβουμε πως λειτουργεί αυτό το γαϊτανάκι. Το χρήμα εξαγοράζει τα πάντα. Συνειδήσεις, ανθρώπους, ανεξαρτήτως αν κρατάνε πένα, πληκτρολόγιο, σφυρίχτρα, σημαιάκι.
Το πραγματικό «Μόνοι μας και όλοι τους» δεν είναι το… φανταστικό που βαυκαλίζονται στον Πειραιά αλλά αυτό που εκτυλίσσεται κάθε μέρα στην αληθινή ζωή. Από τη μία η μηχανή προπαγάνδας που με «τακτική Ερντογκάν» όχι μόνο δεν αρκείται στα λαθραία κεκτημένα αλλά επιχειρεί ολοένα και μεγαλύτερο επεκτατισμό, θέλοντας να σαρώσει τα πάντα. Τις αντίστοιχες «ΑΟΖ», τα «νησιά» και παράλληλα να… απειλεί, να καθυβρίζει, να χυδαιολογεί. Ευήκοα όντα να πιστέψουν παραμύθια υπάρχουν άφθονα γιατί έτσι μεγάλωσαν ολόκληρες γενιές. Κι ένα σύστημα να τρώει, να χορταίνει κι οι υπόλοιποι να κοιτάνε μήπως περισσέψει κανένα κόκκαλο να περάσει η πείνα τους. Κι ύστερα ξανά μανά, στο ίδιο έργο θεατές…
Τώρα λοιπόν δεν υπάρχει «δεν ξέρω». Αν δεν καταλαβαίνεις, είσαι και άξιος της μοίρας σου. Είναι επιλογή σου να ξεκαθαρίσεις αν είσαι με το σύστημα ή με όσους αντιστέκονται σε αυτό. Είναι επιλογή των μεγάλων ομάδων που συνεργάζονται ανοιχτά με όσους υποθάλπτουν – κάνοντας τη νύχτα μέρα, σταθερά κι αμείωτα – το «τέρας» που καταπίνει «ζωές» εδώ και δεκαετίες. Κύριοι των ΠΑΕ, είστε με τους Γκέμπελς ή με όσους κοντράρουν θεούς και δαίμονες. Μήπως είστε ΟΚ με τη συνείδηση σας κάνοντας μικροπολιτική και με τους δυο «να μην έχουμε και κόντρες»; Είστε κι εσείς φίλοι αναγνώστες από αυτούς που τσουβαλιάζουν τους πάντες στο ίδιο σακί και λένε ότι όλα τα γουρούνια (δημοσιογράφοι, διαιτητές, δικαστές) έχουν την ίδια μούρη;
Όσο δεν υπάρχει κοινή, οργανωμένη, σοβαρή αντίδραση από ομάδες, φιλάθλους, τόσο το πραγματικό «Μόνοι μας και όλοι τους» θα μας βρίσκει πάντα μόνους απέναντι σε μια αγέλη λύκων παντός είδους…
Μεγάλη ομάδα (που σημαίνει εκατομμύρια φιλάθλους) χωρίς κοινωνική ευαισθησία και ριζικές αποφάσεις απέναντι σε ένα σαθρό σύστημα δεν υφίσταται. Δημοσιογραφία χωρίς ηθικούς φραγμούς δεν υφίσταται. Διαιτησία χωρίς συναίσθηση του πόσα συναισθήματα ανθρώπων επηρεάζει ένα πουλητάρι, δεν υφίσταται. Ο καθένας πλέον επιλέγει τον δρόμο του. Εμείς, εσείς, όλοι. Δικαίωμα του καθενός πού θα βαδίσει.
Comments