Ούτε στους εφιάλτες των Γκιρτζίκηδων και των Σαρρήδων

Καταστάσεις που ακόμη και σε επίπεδο προσδοκιών, φαντάζουν ξένες και πρωτόγνωρες για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ειδικά των  τελευταίων δεκαετιών, όπου πάντα άρχιζαν 3-4 με τη σκέψη μπας και διεκδικήσουν τον τίτλο, γνωρίζοντας όμως πως στο τέλος κάτι θα γίνει. Κάποιος Βάλνερ θα προκύψει, κάποια απόφαση για εξωγήινους οπαδούς που κάνουν επεισόδια στη Νέα Σμύρνη, κάποια Ριζούπολη, κάποιος Ευθυμιάδης, κάποια χαρτοταινία που βάζει 3 γκολ εκτός έδρας, χιλιοτραγουδισμένες καταστάσεις.

Το ποδόσφαιρό μας προφανώς έχει κακώς κείμενα. Και πολλά μάλιστα. Σοβαρά ζητήματα που πρέπει να λυθούν σε όλους τους τομείς. Απ’ τα θεσμικά όργανα, τη διαιτησία, μέχρι τις πολιτικές παρεμβάσεις που ολοένα και αυξάνονται, όχι για να βοηθήσουν αλλά για να προκαλέσουν μπάχαλο.

Παρ’ όλα αυτά έχει βρει μια κάποια ηρεμία, που δίνει το δικαίωμα σε όλους να ευελπιστούν πως στο τέλος θα πετύχουν. Δε αρχίζει η σεζόν με τη γνώση πως δεν υπάρχει καμία τύχη και απλά παλεύεις να μείνεις κοντά για να τους αναγκάσεις να ξεφτιλιστούν όσο το δυνατόν πιο ξεδιάντροπα. Διότι ηθικοί φραγμοί δεν υπήρξαν τις προηγούμενες δεκαετίες.

Σκεφτείτε απλά τις εποχές του Γκιρτζίκη. Τις εποχές του Σαρρή. Μέρες στις οποίες άλλαξε η ιστορία ομάδων ετσιθελικά. Βίαια. Άσχημα. Αηδίασε ο κόσμος, γυρίζοντας την πλάτη στο άθλημα που λατρεύει. Πώς να μην το κάνει όταν διαπίστωσε πως απαγορεύεται μέχρι και στον Αστέρα Τρίπολης να διεκδικήσει το κύπελλο Ελλάδας;

Στο σήμερα λοιπόν, είδαμε την θέση του Ιβάν Σαββίδη που τόνισε πως πουθενά δεν μετέχει για να βγει δεύτερος. Είδαμε τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς να μιλά ανοιχτά για θέση Champions League. Ο Θόδωρος Καρυπίδης έβγαλε ανακοίνωση θέτοντας στόχο του Άρη το νταμπλ. Η ΑΕΚ έχει τη δική της δυναμική, αυτονόητος ο στόχος της.

Παρά τα όποια κακώς κείμενα και τις φωνές και τις αντάρες από την κάθε προπαγανδιστική γωνιά που επιθυμεί να γυρίσουμε στις πιο μαύρες μέρες του αθλήματος προκειμένου να μην απειλείται η εταιρία που τους ενδιαφέρει (όχι ομάδα, εταιρία), δεν μπορεί να υπάρξει η παραμικρή σύγκριση του τώρα με το τότε.

Γι’ αυτό και παρατηρείται όλος αυτός ο λυσσασμένος πόλεμος. Πέντε υποψήφιοι για τίτλο, είναι πολλοί. Σκοπός είναι να ξέρουν οι πάντες πως υπάρχει μόνο ένας. Είτε αυτός επενδύσει είτε όχι, είτε του βγουν οι μεταγραφές είτε όχι, είτε αποδειχθεί καλός ο προπονητής που πήρε είτε όχι. Ο κοινός παρονομαστής θα είναι ο μόνιμος πρωταθλητής, είτε το αξίζει είτε όχι.

Μπορεί ο καθένας να φωνάζει όσο θέλει για τον Κλάτενμπεργκ επειδή έχασε τη θεσούλα του. Μπορεί να βάλει τον Αυγενάκη να επεμβαίνει δημιουργώντας σύγχυση. Μπορεί η το ίδιο το κράτος να δημιουργεί πρόβλημα με τα λεφτά απ’ τα ποσοστά του στοιχήματος. Τα οποία κι αν είχαν οι ομάδες, θα βλέπαμε ακόμη ισχυρότερο πρωτάθλημα. Φανταστείτε.

Αλλά ακόμη κι έτσι, το ποδόσφαιρο έχει ανασάνει βαθιά τα τελευταία χρόνια. Χρειάζεται να διορθώσει πολλά, όμως η σαπίλα που αποτίναξε είχε ριζωθεί. Οπότε η αφαίρεσή της στο 100% θα πάρει πολλά έτη. Ίσως και να μην επιτευχθεί ποτέ, ειδικά όταν από πολλές πλευρές συνεχίζεται η προσπάθεια… καλλιέργειάς της.