Πριονοκορδέλα, μεταγραφική «γύμνια» και προοπτική

Ο αποκλεισμός του Παναθηναϊκού από τη Σλάβια Πράγας και όχι μόνο.

Πάντα ένας αποκλεισμός «πονάει». Πόσο μάλλον ευρωπαϊκός για τον Παναθηναϊκό. Το σύλλογο των ευρωπαϊκών υπερβάσεων, οι οποίες αποτελούν άπιαστο όνειρο για κάθε άλλη ελληνική ομάδα.

Κι ας μην είχε απέναντί του κανένα χωριό, όπως η πλειονότητα των υπολοίπων εκπροσώπων της χώρας μας.

Κι ας ήταν «γυμνός» στη μεσαία γραμμή εξαιτίας της μεταγραφικής καθυστέρησης και του μεγάλου ρίσκου που εξ αρχής είχαμε επισημάνει ενόψει των προκριματικών.

Φτάνοντας στο σημείο να αγωνίζεται και στα δύο ματς με τους Τσέχους ο Αργύρης Καμπετσής, που ουσιαστικά δεν υπολογίζεται για την επικείμενη σεζόν.

Την ίδια στιγμή που οι… γλώσσες των Πέρεθ και Τσέριν είχαν φτάσει μέχρι το πάτωμα, από τη στιγμή που δεν υπάρχει επαρκή ποιότητα και ποσότητα στους κεντρικούς χαφ.

Κι ας έπαιξε, εξ ανάγκης, ο Βαγιαννίδης δεξιός εξτρέμ ενόσω η μισή ομάδα (Χουάνκαρ, Σένκεφελντ, Αλεξανδρόπουλος, συν τους Αϊτόρ και Ιωαννίδη παρότι έπαιξαν) είχε χτυπηθεί από ίωση παραμονές του πρώτου αγώνα.

Με φυσική συνέπεια να υπάρχει ανισορροπία (και κατ’ επέκταση ομαδικό/συνολικό έλλειμμα) στα τρεξίματα μετά το 65’-70’ ΚΑΙ στα δύο ματς.

Κάθε ανθρώπινος οργανισμός εξαντλείται σε τέτοιες περιστάσεις και είναι αυτονόητο ότι θα υπάρχουν επιπτώσεις στα τρεξίματα μέχρι να επανέλθει πλήρως.

Κι ας έγινε… σφάξιμο στο γόνατο στο πρώτο ματς στην Πράγα απ’ τον ανεκδιήγητο Μπουκέ που εκτός των άλλων στέρησε και τον «τούρμπο» Παλάσιος από τη ρεβάνς της Λεωφόρου, όπου με τον Αργεντινό στο χορτάρι θα μιλούσαμε τώρα σε εντελώς διαφορετική βάση.

Γκαραντί αυτό…

Κι ας πήρε τη σκυτάλη από τον Μπουκέ, ο Αγγλος Πίτερ Μπανκς, γυρίζοντας την πλάτη στο πέναλτι στον Σένκεφελντ και την αποβολή στον τερματοφύλακα των Τσέχων στο 40’, δείχνοντας ότι με το σταυρό στο χέρι και μόνο με κραυγές δεν πας πουθενά ούτε στην Ευρώπη…

Αυτό ίσως να είναι και το πλέον στενάχωρο. Διότι οι λεπτομέρειες κρίνουν τις ποδοσφαιρικές υπερβάσεις.

Και όπου λεπτομέρειες μπαίνουν δίπλα, μεταξύ άλλων, τόσο ο παράγοντας τύχης/συγκυριών, όσο και η παράμετρος διαιτησία.

Οι συγκυρίες στα δύο ματς με τη Σλάβια ήταν όλες εις βάρος του Παναθηναϊκού. Οχι μόνο στην Πράγα. Ακόμη και στο δοκάρι του Σπόραρ στο 2’ όπου η π@$%η η μπάλα δεν μπήκε στο πλεχτό για ελάχιστα εκατοστά.

Ελάχιστα πιο ‘κει να είχε πάει η μπάλα, δεν γλίτωναν με τίποτα οι Τσέχοι σε αυτό το «καμίνι» που βιώσαμε την Πέμπτη.

Δεν είναι τόσο ανησυχητικό το ότι η ομάδα έπαιξε με «γιόμες» στα τελευταίο 20λεπτο, ούτε ότι κλάταρε στο ίδιο χρονικό διάστημα από τη στιγμή που είχε γίνει τόσο μεγάλη υπερπροσπάθεια προηγουμένως, εντυπωσιακό πρέσινγκ, πάθος και κατάθεση ψυχής από τους παίκτες του Γιοβάνοβιτς. Οχι.

Ο πάγκος ήταν «γυμνός» και το απαιτούμενο φρεσκάρισμα εμπεριείχε εκ των πραγμάτων αλχημείες που δεν πρόκειται να ξαναδούμε μέσα στη χρονιά.

Κι ας πήρε πάνω του την ευθύνη για τις αλλαγές, μετά το ματς, ο Γιοβάνοβιτς, ξαναδείχνοντας τα παντελόνια που φοράει.

Από τη στιγμή που η ομάδα κυνηγούσε το δεύτερο γκολ της ισοφάρισης του πρώτου αγώνα, μόνο Ιωαννίδη-Σπόραρ μαζί θα μπορούσε να σκεφτεί κι άντε, με δεδομένες τις λύσεις των μεσοεπιθετικών που είχε στη διάθεσή του, αντί του Καμπετσή να έβαζε τον Σαρδέλη…

Πάντα ένας αποκλεισμός «πονάει». Πόσο μάλλον ευρωπαϊκός για τον Παναθηναϊκό.

Πλην όμως η μεγάλη εικόνα δείχνει ότι το τριφύλλι θα είναι μία πολύ καλή ομάδα τη φετινή σεζόν. Καλύτερη από πέρσι. Πιο ανταγωνιστική. Πιο συσπειρωμένη. Πιο βελτιωμένη στις βασικές αρχές του παιχνιδιού.

Εχει ξεκάθαρη δομή πλέον, πολύ καλό προπονητή και θα υπάρξει περαιτέρω ενίσχυση έστω και κατόπιν εορτής. Αλλωστε, όπως είχε εξ αρχής επισημάνει ο Γιοβάνοβιτς, η ομάδα φτιάχνεται για να αποκτήσει μία σταθερή βάση 2-3 ετών, κι όχι 2-3 αγώνων.

Ασχέτως του γεγονότος ότι δικαίως ασκούμε κριτική για τη μη ενίσχυση με τουλάχιστον δύο χαφ ακόμη που θα έπρεπε να είχαν αποκτηθεί εδώ και ένα μήνα. Είναι ξεκάθαρο ότι η κωλυσιεργία κόστισε και έπαιξε το ρόλο της στον αποκλεισμό, στο να αυξηθούν οι πιθανότητες για την πρόκριση.

Η κεντρική ιδέα όσων είχε πει ο Γιοβάνοβιτς, ωστόσο, είναι σωστή, όπως είναι επίσης στέρεες οι ποδοσφαιρικές βάσεις της ομάδας και το είδαμε περισσότερο από μία ώρα που πάτησε ποδοσφαιρικά τη Σλάβια Πράγας στο καμίνι της Λεωφόρου.

Παρεμπιπτόντως, τέτοια μαγική ατμόσφαιρα σαν αυτήν της Πέμπτης μόνο απολαυστική και αξεπέραστη μπορείς να την χαρακτηρίσεις. Εάν έλειπαν και κάποια μεμονωμένα αντικείμενα στο τέλος, θα ήταν ανεπανάληπτη από πάσα άποψη.
Ο Παναθηναϊκός δεν έπαιζε με κανένα χωριό. Είχε απέναντί του μία ομάδα που τα τελευταία χρόνια είναι σταθερά σε υψηλό ευρωπαϊκό επίπεδο και την έκανε να φαίνεται του χεριού του.

Σε μία χρονική στιγμή που ο ίδιος προσπαθεί να ξανασταθεί στα πόδια του, ενώ η χώρα μας… παραπαίει.

Οι σφαλιάρες που δέχονται οι εκπρόσωποί μας πέφτουν σαν το χαλάζι από κάθε πικραμένο, είτε, στην καλύτερη, φτύνουν αίμα για να περάσουν ομάδες της σειράς…