Είναι Μπέντζαμιν και, ναι, είναι ιδιαίτερη περίπτωση!

Δεν είναι όλοι οι ποδοσφαιριστές ίδιοι…

Μπορείς να τους κρίνεις από τα αυτοκίνητα, τις διακοπές, τις φωτογραφίες τους, τα μοντέλα, τα μαλλιά, την έπαρση, τις συνήθειες, τα χόμπι, τις συλλογές, αλλά μη νομίζεις ότι ξέρεις την καρδιά τους. Δες τον Μπέντζαμιν Βέρμπιτς… Χώρισε το μοντέλο από τη Δανία με το οποίο είχε πολυετή σχέση, τα έφτιαξε με την Ουκρανή influencer η οποία εύκολα έπαιρνε το ρόλο της barbie από την Μάργκοτ Ρόμπι για να πρωταγωνιστήσει δίπλα στον Ράιαν Γκόσλινγκ, έχει μερικές ντουζίνες γυαλιά ηλίου, μερικές ντουζίνες ρολόγια, περνάει ώρες μπροστά στον καθρέφτη, κάνει διακοπές σε πολυτελή θέρετρα, οδηγεί ακριβά αυτοκίνητα, υποστηρίζει ένα συγκεκριμένο lifestyle, ποστάρει φωτογραφίες στο Instagram…

… αλλά stop. Δεν είναι όλοι οι ποδοσφαιριστές ίδιοι, για να ακούγονται σαν τραγούδι του Λουκιανού Κελαηδόνη, που τα ‘φτιαξε ο Μηνάς με την Ανέτα, που τα ‘χε με τον Δήμο τον τρελό!

«Στις 24 Φεβρουαρίου, γύρω στις πέντε το πρωί, ξυπνήσαμε από τις εκρήξεις και το θόρυβο των σειρήνων. Ο πόλεμος είχε ξεκινήσει. Είμαι ευγνώμων σε όσους με πήραν τηλέφωνο και έδειξαν το ενδιαφέρον τους για μένα και την οικογένειά μου, και θέλω ιδιαίτερα να ευχαριστήσω τον συμπαίκτη μου Τόμας Κεντζιόρα, τον πρωθυπουργό της Πολωνίας και την πολωνική ποδοσφαιρική ομοσπονδία, που βοήθησαν εμένα, την οικογένειά μου και τον μικρό μου γιο, να φύγουμε με ασφάλεια από την Ουκρανία. Είμαι τώρα, επιτέλους, στην Σλοβενία και είμαστε ασφαλείς».

Αυτό ήταν τον Φεβρουάριο. Κανένα μέλλον δεν ήταν βέβαιο. Για κανέναν. Κι εκείνη τη στιγμή, ο Μπέντζαμιν ήθελε απλώς να φύγει από την Ουκρανία. Να αποδράσει από το Κίεβο, να πάρει τη σύζυγό του, και τον έξι μηνών γιο τους και να βρει ασφαλές έδαφος. Γεννημένος το 1993 στην Σλοβενία, μπορεί να μην έζησε τον πόλεμο και μπορεί να μην βίωσε τον πόλεμο, αλλά μπορούσε να γνωρίζει τι σημαίνει. Αρκετά καλά ώστε να μην μείνει αμέτοχος. Τον Μάρτιο θα έβρισκε και ποδοσφαιρικό καταφύγιο στην Πολωνία και θα υπέγραφε για μερικούς μήνες σε πρώτη φάση στην Λέγκια. Τον Απρίλιο θα έπαιζε στο φιλικό ματς, το οποίο δόθηκε ως σύμβολο ειρήνης και συμπαράστασης στην Ουκρανία, ανάμεσα στη νέα του ομάδα και στην προηγούμενη. Έπαιξε από ένα ημίχρονο στην καθεμία… Λύγισε όταν το ματς έφτασε στο τέλος του.

Τα δάκρυά του ήταν το λιγότερο. Είναι η βιτρίνα. Είναι η δύναμη της εικόνας και του συναισθήματος. Οι πράξεις είναι πάντα η ουσία. «Όταν άρχισε ο πόλεμος, ήθελα να βοηθήσω οικονομικά τον ουκρανικό στρατό, όμως ο θείος της κοπέλας μου, μου είπε ότι εκείνο που χρειάζονταν ήταν ένα drone με δυνατότητα λήψης θερμικών εικόνων, πανοπλίες και φάρμακα για να σταματούν την αιμορραγία. Αποφάσισα ότι θα έψαχνα να τα βρω στην ευρωπαϊκή ένωση. Δεν ήταν εύκολο, διότι μιλάμε για πολεμικό εξοπλισμό, ωστόσο με τη βοήθεια φίλων και της συντρόφου μου το κατάφερα και τα έστειλα», είχε πει δημοσίως, θέλοντας να στείλει και ένα πιο προσωπικό μήνυμα για τον πόλεμο. Για την εισβολή και για την αλληλεγγύη του στην Ουκρανία.

«Έζησα στο Κίεβο τέσσερα υπέροχα χρόνια, μου λείπει η πόλη και ελπίζω να γυρίσω μια μέρα. Αν κάποιος μέχρι και σήμερα δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει εκεί, δεν ξέρω τι περισσότερο να του πω. Βλέπω τις πόλεις να καταστρέφονται – είναι τόσο στενάχωρο. Ελπίζω όλοι να καταλάβουν τι γίνεται και όλο αυτό να τελειώσει σύντομα. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να παίξω ξανά ποδόσφαιρο στην Ουκρανία, γιατί δεν ξέρω αν θα υπάρχει ποδόσφαιρο εκεί, αλλά και πάλι μια μέρα θα γυρίσω. Είμαι Σλοβένος, η χώρα μου είναι η Σλοβενία, είμαι περήφανος για τη χώρα μου, αλλά η Ουκρανία μου έδωσε πολλά και δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Θα τη βοηθάω, όσο με βοήθησε…».

Δεν είναι όλοι οι ποδοσφαιριστές ίδιοι… Ούτε έχουν πάντα ίδια όνειρα!

Μάνα θα γίνω σερβιτόρος! Πουκάμισο να βάλεις…

Πριν κρίνεις, πρέπει να καταλάβεις. Αν μπορείς να καταλάβεις. Για παράδειγμα, δεν μπορεί να μην σε ξενίσει ότι ο Μπέντζαμιν θέλει κάθε πρωί να τρώει pancakes με Nutella! Δηλαδή, να το ακούει ο Κριστιάνο Ρονάλντο, και να του πέφτει το αβοκάντο από το χέρι! Μετά, όμως, μπορείς να διαβάσεις και τον λόγο. «Είμαι πολύ δεμένος με τη μητέρα μου και τη γιαγιά μου – με τη γιαγιά μου περισσότερο. Πολλές φορές δεν ήθελα καν να φύγω από το σπίτι της, ίσως επειδή μαγειρεύει τόσο καλά. Το μόνο που καταφέρνει καλύτερα η μαμά μου είναι τα σπιτικά της pancake».

Εδώ τελειώνει η συζήτηση «είχες και στο χωριό σου pancakes», διότι προφανώς και ο Μπέντζαμιν είχε. Άλλωστε, η καταγωγή του είναι από χωριό, με όχι περισσότερους από 2.000 κατοίκους στην ευρύτερη περιοχή του Τσέλιε στην Σλοβενία. Μεγάλωσε κάπου ανάμεσα στο πάρκο, όπου έπαιζε ποδόσφαιρο από μικρός, στις βόλτες με τον έξι χρόνια μεγαλύτερο αδερφό του και στο διπλανό γήπεδο τένις. «Συχνά οργανώνουμε οικογενειακά τουρνουά», διηγείται, με την μητέρα του να παίζει περισσότερο από όλους αντισφαίριση, τον πατέρα να έχει μανία με το ποδόσφαιρο, και τον μικρό γιο της οικογένειας, τον Μπέντζαμιν δηλαδή, να έχει μάλλον περίεργα όνειρα μεγαλώνοντας.

«Ήθελα να γίνω σερβιτόρος. Δεν ξέρω γιατί. Νομίζω επειδή μου άρεσε ότι πάντα ήταν καλά ντυμένοι, με το άσπρο τους πουκάμισο ή επειδή μια εποχή δούλευε ο Μπόστιαν και είχε πάντα καλά φιλοδωρήματα», εξηγεί και μέχρι και σήμερα δεν αποκλείεται το ενδεχόμενο κάποια στιγμή να εργαστεί στην εστίαση. Εκείνο που αποκλείει είναι να του επιτρέψει η μητέρα του να βρίζει στο σπίτι. «Τώρα που είμαι λίγο μεγαλύτερος, μπορεί και να μου ξεφύγει τίποτα. Αλλά η αλήθεια είναι ότι μεγαλώσαμε με πολύ αυστηρούς κανόνες. Έπρεπε οπωσδήποτε να έχουμε καλούς βαθμούς και δεν επιτρεπόταν καμία κακή λέξη στο σπίτι».

Ο αθλητισμός ήταν κομμάτι της παιδικής του ηλικίας, έπαιζε τένις, έμαθε σκι, ωστόσο το ποδόσφαιρο ήταν ό,τι τον διασκέδαζε περισσότερο. Και να κάνει φάρσες στο σχολείο, αλλά εκεί δεν τον έπαιρνε και πολύ. Είχε τη μαμά πάνω από το κεφάλι του. «Μέχρι και το λύκειο είχα πολύ καλούς βαθμούς, όμως μετά έβλεπα πόσο δυσκολεύονταν κάποιοι συμπαίκτες μου να φέρουν εις πέρας και το ποδόσφαιρο και το σχολείο, κι έριξα περισσότερο βάρος στις προπονήσεις», εξηγεί, προσθέτοντας ότι πιθανότατα θα γινόταν οικονομολόγος. Ίσως θα μπορούσε να γίνει ζαχαροπλάστης, καθότι από το ψυγείο του δεν λείπουν ποτέ τα γλυκά – ίσως θα μπορούσε να γίνει και tattoo artist, αφού από τότε που έκανε το πρώτο του τατουάζ μαζί με τον αδερφό του Μπόστιαν, έχει «εθιστεί» στη βελόνα.

Από όλα επέλεξε να γίνει ποδοσφαιριστής. Έγινε ποδοσφαιριστής. Πήγε μικρός στη Δανία, έπαιξε στην Κοπεγχάγη, έπαιξε στο Champions League, μια φορά είδε τον αγαπημένο του Λιονέλ Μέσι (σ.σ. αν και θα προτιμούσε να είχε δει τον ακόμα πιο αγαπημένο του Ροναλντίνιο) σε ένα καφέ στην Ίμπιζα, αλλά δεν τόλμησε να πάει να του μιλήσει, σημάδεψε την πορεία του ο Στάλε Σολμπάκεν, έγινε κολλητός με τον Κάρλος Ζέκα, επέλεξε την Ουκρανία από πολλές ιταλικές ομάδες που τον ήθελαν, εξεπλάγην όταν ανακάλυψε πόσο πιο φτηνό είναι το Κίεβο από την Δανία, δεν πανηγύρισε το γκολ που πέτυχε όταν γύρισε να παίξει αντίπαλος της Κοπεγχάγης, συνεχίζει να παίζει η κασέτα, χώρισε ο Χρηστάκης με την Τέτα και τα ‘φτιαξε ξανά με τη Γωγώ…

Stop!

Δεν είναι όλοι οι ποδοσφαιριστές ίδιοι. Παρότι, συχνά μοιάζουν μεταξύ τους.