Για δύο ή τέσσερα παιγνίδια; Ή για δύο-τρία-τέσσερα χρόνια;

Προ ημερών, τελείωσε η υπόθεση Ούφε Μπεκ. Ο Δανός ήταν στον Παναθηναϊκό, και αμειβόταν γι’ αυτό, επί τρία χρόνια. Προ ημερών επίσης, τελείωσε η υπόθεση Γιασίν Αγιούμπ. Ο Μαροκινός ήταν στον Παναθηναϊκό, και αμειβόταν γι’ αυτό, επί δυόμισι χρόνια. Εάν δεν απατώμαι, μοναδικός ανενεργός ποδοσφαιριστής που έχει απομείνει στον Παναθηναϊκό, και αμείβεται γι’ αυτό, πλέον είναι ο Πορτογάλος Σαβιέρ.

Κατεβαίνοντας τη λίστα προς τα πίσω στον χρόνο, από Ζοάο Νούνες και Αντονίτο ως Νάγκι και Αλτμαν, βάζει κανείς τα κλάματα. Τα διαφεύγοντα χρήματα, είναι τρελά. Με τις μεταγραφές, πάει όπως με τα κότερα. Η ωραιότερη στιγμή, έχω ακούσει, είναι όταν το αποκτάς. Πάνω στον ενθουσιασμό. Η δεύτερη ωραιότερη στιγμή, είναι όταν το ξεφορτώνεσαι. Μια ανακούφιση. Ονιεκούρου.

Πάντοτε το ξεσκαρτάρισμα, η αποσυμφόρηση του γκρουπ, είναι κάτι το πιο δύσκολο από τις προσλήψεις. Να φτιάξεις συμβόλαιο, δεν θέλει πολύ. Να λύσεις συμβόλαιο, για ρώτα! Συμβαίνει, σε όλους δίχως εξαίρεση. Ο Ολυμπιακός στάμπαρε και φέρνει τον Κορεάτη ή/και τον Ισραηλινό, αλλά τυραννιέται με τον Ρούμπεν Σεμέντο, με τον Πέπε, με τον Λοβέρα. Οτι δεν παίζουν, δεν σημαίνει ότι δεν πληρώνονται.

Ο ποδοσφαιριστής δεν έρχεται μονάχος, ούτε βάζει πιστόλι “με παίρνετε ή σκοτώνω”. Εσύ τον φέρνεις, εσύ τον υπογράφεις, εσύ αναλαμβάνεις ό,τι συνυπέγραψες για να έλθει, εσύ βλαστημάς ώσπου ν’ απαλλαγείς. Ο Αρης, ακόμη πληρώνει τον Βραζιλιάνο τερματοφύλακα Ντένις. Ακόμη πληρώνει, τον Βόσνιο εξτρέμ Χάιροβιτς. Μέχρι πρότινος, πλήρωνε τον Μήτρογλου. Τον Κριστιάν Λόπεθ. Τον Ντουάρτε. Αλλο κλάμα, εδώ.

Στην πλειονότητα, είναι επιλογές υπό πίεσιν. Ψώνια, για να γλιτώσουν οι επιτελείς την επίκριση ότι άργησαν. Και, αφού πράγματι δεν άργησαν, μετά επικρίθηκαν ότι βιάστηκαν. ‘Η, ότι επειδή άργησαν, βιάστηκαν. Δεν υπάρχει διαφυγή. Υστερα, χρειάζεσαι κανα-δυο διευθυντές να δουλεύουν 24/7. Ενας, να ωθήσει έξω όσους θέλεις ν’ αφήσεις. Ενας, να φέρει μέσα εκείνους με τους οποίους θέλεις να προχωρήσεις. Κοιτάξτε, όχι τώρα, στα αρκετά τελευταία παράθυρα, πόσα συμβόλαια τσιτσιρίζεται να τελειώσει η ΑΕΚ.

Κάτι γίνεται, και πάλι, με όλη την πρόοδο, πίσω ακόμη μένει κάμποση δουλειά σε αυτό. Θα εύχονταν, όσοι προσέλαβαν τα ενδεικτικά ονόματα που ήδη αναφέραμε, και άλλα τόσα που δεν αναφέραμε, να το είχαν μελετήσει λίγο περισσότερο. Είναι τελείως αντιπαραγωγικό, αντιλειτουργικό, αντι- ό,τι άλλο θέλετε, να συνυπάρχουν στην καθημερινότητα του ίδιου ρόστερ ποδοσφαιριστές ενεργοί και ποδοσφαιριστές ανενεργοί. Ποδοσφαιριστές που παίζουν και πληρώνονται, ποδοσφαιριστές που πληρώνονται και κάθονται.

Σήμερα βλέπουμε μια ΑΕΚ που (φυσικά και για τον λόγο ότι δεν έρχονται στην ατζέντα πρώιμα ευρωπαϊκά ματς) δεν βιάζεται, δεν αργεί, μονάχα προσέχει. Η μοναδική από το top-5 που έπρεπε κιόλας να προσέξει, και με κάτι άλλο. Τον (καινούργιο) προπονητή. Ενας άγνωστος-χι, ο πιο μεγάλος άγνωστος-χι προς το παρόν, η ΑΕΚ και ο προπονητής, για την πρόταση ποδοσφαίρου που θα φτάσουν να παρουσιάσουν εφέτος. Την αναμένουμε, με το πιο αυξημένο ενδιαφέρον μας.

Σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον λοιπόν, για να το ξαναπιάσουμε από εκεί που το ξεκινήσαμε, όποιος μεριμνά να μη φορτώνει στο κλαμπ, αβασάνιστα και κατά συρροήν, συμβόλαια που αύριο-μεθαύριο θα είναι για πέταμα, το εύλογο που του αντιστοιχεί είναι η ευγνωμοσύνη του περιβάλλοντος. Ο Παναθηναϊκός επιτέλους, εκτός από μια σειρά άλλα πράγματα, ξεμπερδεύει και με το να πληρώνει εδώ κι εκεί υπηρεσίες που δεν του παρέχονται.

Μόνο που αντί για ευγνωμοσύνη, το τρέχον κύμα γκρίνιας αντιλαμβάνομαι ότι ομοιάζει στην περσινή γκρίνια (μια γραφική, πια, ανάμνηση) για τις δέκα ήττες της ομάδας στη ροή της regular season. Αν η επανάληψη ωφελεί, τότε ας μπούμε στον κόπο να το επαναλάβουμε. Ποδοσφαιριστή, δεν παίρνεις για δύο ή για τέσσερα θερινά παιγνίδια. Αυτό είναι τσαρλατανισμός, δεν είναι σχεδιασμός. Ποδοσφαιριστή παίρνεις, για δύο ή για τρία ή για τέσσερα χρόνια.

Οποιος θεωρεί ότι υπάρχει ομάδα που το καλοκαίρι διεκδικεί ευρωπαϊκό στόχο ευρισκόμενη σε φάση πλήρους ετοιμότητας (από τον Ιούλιο) ενόψει ολόκληρης της χρονιάς που έρχεται, απλώς είναι εκτός πραγματικότητος. Οποιος νομίζει πως σε ένα προκριματικό γύρο Ευρώπης, σε δύο, σε τρεις, κάνει διαφορά ένας ή δύο νέοι ποδοσφαιριστές που αποκτήθηκαν ή δεν αποκτήθηκαν, ωσαύτως είναι εκτός πραγματικότητος.

Εναντίον της Σλάβια, κατά πάσα πιθανότητα ο Παναθηναϊκός θα παίξει με τον Μάγκνουσον, τον Τσέριν, συν εννέα που προϋπάρχουν και υποστηρίζουν μία ήδη στέρεη ιδέα ποδοσφαίρου. Δεν ξέρω καμία ασφαλέστερη οδό, διεκδίκησης του άμεσου ευρωπαϊκού στόχου. Την ίδια οδό άλλωστε, μέσες-άκρες θα ακολουθήσει και η Σλάβια στην οποία επίσης προϋπάρχει μία σταθερή ιδέα. Ετσι γίνεται στο “εντός πραγματικότητος” ποδόσφαιρο.

Κάποιος θα προκριθεί εν τέλει, κάποιος θα αποκλειστεί. Ο αποκλεισμένος, δεν θα έχει αποκλειστεί επειδή δεν τρελάθηκε να ψωνίζει.