O Παναθηναϊκός των “εσόδων-εξόδων” έκανε ένα μεγάλο λάθος

Ένα…κουσούρι στον Παναθηναϊκό της κανονικότητας.

Αντί-προλόγου: Για να βάλουμε μία βάση στα επιχειρήματα μας θα μιλήσουμε για τον Παναθηναϊκό των “εσόδων-εξόδων” και για τον Παναθηναϊκό της “κανονικότητας”. Ο πρώτος είναι αυτός των δύο χρόνων χωρίς τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, ενώ ο δεύτερος υπό την στέγη της ισχυρής διοίκησης και της αύξησης του μπάτζετ. Ας θεωρήσουμε τα “έσοδα-έξοδα” μία…παρένθεση για την ιστορία του Παναθηναϊκού.

Καμία κατηγορία σε κανέναν! Και πόσο μάλλον σε Δημήτρη Διαμαντίδη και Φραγκίσκο Αλβέρτη που όσα έκαναν έγιναν από αγνή αγάπη για τον σύλλογο και θέλοντας να τον βλέπουν συνέχεια πρωταγωνιστή…

Ο Παναθηναϊκός πέρασε μία…χλιαρή για τον ίδιο δεκαετία. Μπορεί να κατέκτησε και τους τρεις εγχώγιους τίτλους, ωστόσο έλειψαν οι καλές ευρωπαϊκές βραδιές από τους φίλους του Παναθηναϊκού. Η δεύτερη χρονιά ίσως είναι μία πιο…τρανταχτή αποτυχία. Και σε έναν λαό…καλομαθημένο (με την καλή έννοια εξαιτίας της αυτοκρατορίας που έχει δημιουργήσει), αυτό πόνεσε πολύ. Ωστόσο, σε ένα τμήμα με άπειρους τίτλους, με άπειρες διακρίσεις, ευρωπαϊκές και εγχώριες, μία κακή διετία ήταν -τελικά- το μικρότερο πρόβλημα…

Ο Παναθηναϊκός των “εσόδων-εξόδων” βλέποντας την επιστροφή του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, έκανε ένα μεγάλο λάθος. Το οποίο, ίσως, πληρώσει ο Παναθηναϊκός της “κανονικότητας”. Και αυτό ήταν η ελάχιστη στήριξη στα νεαρά παιδιά της ομάδας, που έχουν το Ελληνικό διαβατήριο. Βέβαια, μετά Χριστόν προφήτες όλοι μπορούμε να γίνουμε, αλλά η αποχώρηση του Ιωάννη Παπαπέτρου “κρούει” τον κώδωνα του κινδύνου…

Άρα, τι έπρεπε να κάνει ο Παναθηναϊκός των “εσόδων-εξόδων”; Να αφήσει δύο χρόνια χωρίς ρεαλιστικούς στόχους διάκρισης για να δώσει χώρο στον Χουγκάζ, στον Μαντζούκα, στον Αβδαλά…Βλέποντας την γενική εικόνα θα ήταν προτιμότερο από το να αποκτηθούν ξένοι αθλητές αμφιβόλου αξίας. Τα “στοιχήματα” θα έπρεπε να είχαν μέσα το Ελληνικό και το νεαρό στοιχείο, που μπορεί να μην είχε άμεσο αντίκτυπο, ωστόσο σίγουρα θα είχε μακροχρόνια αποτελέσματα…

Φαναστείτε τώρα να μιλούσαμε για έναν Μαντζούκα με μία γεμάτη χρονιά στην πλάτη του. Ή για έναν Χουγκάζ που θα ήταν από την αρχή στην ομάδα και θα είχε στηριχτεί από όλους.Ή εάν τα αδέρφια Καλαϊτζάκη ήταν για χρόνια στον σύλλογο. Με τα λάθη τους, με τα αρνητικά τους, με την απειρία τους…Αλλά θα είχαν σημειώσει τεράστια πρόοδο ώντας πρωταγωνιστές και όχι κομπάρσοι…

Βέβαια, αυτό θα δημιουργούσε σίγουρα μία αρνητική περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Γιατί ο Παναθηναϊκός θα έδινε μεν χώρο σε νέα παιδιά, ωστόσο δεν θα μπορούσε ρεαλιστικά να πρωταγωνιστήσει. Αλλά χάνουμε το δάσος, για το δέντρο. Γιατί αυτό θα έδειχνε ότι υπήρχε πλάνο. Μακροχρόνιο πλάνο. Σε δύο, σε τρία, σε τέσσερα χρόνια θα βλέπαμε αποτελέσματα. Το οικοδόμημα θα είχε “γερές” βάσεις. Δεν θα ήταν ένας πύργος από τραπουλόχαρτα που γκρεμίστηκε με τον πρώτο άνεμο…

Υ.Γ.: Ο Παναθηναϊκός των “εσόδων-εξόδων” έκανε σημαντικές επενδύσεις για τον Ελληνικό κορμό του Παναθηναϊκού (π.χ. Μαντζούκας, Σαμοντούροφ), ωστόσο προσωπική μου άποψη είναι ότι θα έπρεπε να είχαν στηριχτεί παραπάνω…

πηγή: paopantou.gr