Η πώληση του Βέλεθ που δεν ήταν… αναστρέψιμη από ένα σημείο και μετά, ο παντοτινός σεβασμός στο πρόσωπο του Ισπανού και η επόμενη μέρα στα μετόπισθεν του Παναθηναϊκού
Ξεκινάμε με κάτι πολύ βασικό: Καμία ομάδα στον κόσμο δεν μπορεί να κρατήσει (με νορμάλ ποδοσφαιρικές συνθήκες) έναν παίκτη που θα ήταν δυσαρεστημένος και θα σκεφτόταν μέρα παρά μέρα πως έχασε ένα συμβόλαιο 2,5 και 3 φορές πάνω, απ’ αυτό που παίρνει ή θα έπαιρνε. Σαφώς και κανείς φίλος του Παναθηναϊκού δεν μπορεί να χαίρεται που φεύγει από το “τριφύλλι” αυτός ο τόσο σημαντικός ποδοσφαιριστής που λέγεται Φραν Βέλεθ μέσα σε χρόνο… dt.
Όμως απ’ την άλλη ουδείς μπορεί να ψέξει τον Ισπανό για την επιλογή του να εξασφαλίσει στα 31 του ένα συμβόλαιο 2,1 εκατ. ευρώ για την επόμενη διετία, που θα του λύσει μια και καλή το πρόβλημα της ζωής του και της υπέροχης οικογένειάς του. Σκεφτείτε το όλοι κι απ’ τη δική σας πλευρά πως θα αποφασίζατε αν ποτέ είχατε στο τραπέζι αυτά τα δεδομένα…
Το “λάθος” στην όλη υπόθεση, είχε να κάνει με τη διαδικασία. Το πώς ξεκίνησε όλο αυτό με την ομάδα του Γιώργου Δώνη και την προσβλητική πρόταση των 200.000 ευρώ που μεταφέρθηκε προς τον Παναθηναϊκό απ’ τον ατζέντη του Ισπανού στόπερ, ο οποίος ήθελε να “βγάλει” ότι περισσότερο μπορούσε από το πακέτο των 3 εκατ. ευρώ που προσέφεραν συνολικά οι Άραβες της Αλ Φατέχ. Το κατανόησε αυτό κι ο Βέλεθ και βοήθησε να μπει το όλο ζήτημα στη σωστή βάση του.
Μα πάνω απ’ όλα ο Παναθηναϊκός, αντέδρασε πολύ σωστά εξαρχής στο όλο θέμα κι έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει, για να φτάσει η προσφορά σε πολύ πιο κανονικά επίπεδα. Στέλνοντας ξανά προς όλους το μήνυμα πως (όσο κακό κι αν έκανε στον Παναθηναϊκό η σεζόν 2017/18) σ’ αυτή την ομάδα, το “τσάμπα” τελείωσε οριστικά.
Και συναινώντας εντέλει στη μεταγραφή του Φραν, ο οποίος υπενθυμίζεται πως θα μπορούσε να κλείσει όπου ήθελε ως ελεύθερος σε έξι μήνες, απ’ την στιγμή που δεν θα συζητούσε την προοπτική επέκτασης του συμβολαίου του.
Κέρδισε τον σεβασμό όλων
Ο Βέλεθ αποχωρεί από τον Παναθηναϊκό μετά από δύο πολύ “γεμάτα” χρόνια, έχοντας τον σεβασμό όλων για όσα έδωσε, έκανε και πέτυχε με το “τριφύλλι”. Για το Κύπελλο στην κατάκτηση του οποίου ήταν βασικός πυλώνας.
Γιατί έπαιξε σ’ αυτή τη διετία ένα σωρό ματς με… μισό πόδι κι ουρλιάζοντας απ’ τους πόνους στα αποδυτήρια, γιατί ήταν εκεί στα δύσκολα, γιατί συσπείρωσε την ομάδα και τα αποδυτήρια, αλλά και γιατί μαζί με τον Κουρμπέλη συμπεριφέρθηκαν σε όλα σαν πραγματικοί αρχηγοί μέσα στο γήπεδο. Θα λείψουν οι φωνές του, ο τσαμπουκάς του, η ψυχή που έβγαζε στο γήπεδο και η προσωπικότητά του. Γερός να είναι και να έχει καλή συνέχεια σε ότι κάνει…
Comments