Δε γίνεται να αποτύχει: Σέβεται το κάθε ευρώ και δημιουργεί υπεραξία στην ομάδα!

Στον Παναθηναϊκό έχουμε ζήσει τα πάντα. Από τις εποχές που… δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα, μέχρι αυτές που έφεραν τράβηγμα πρίζας και τιμωρία απ’ την UEFA επειδή δεν υπήρχε η δυνατότητα να διακανονιστούν οφειλές. Αυτό το τέντωμα των άκρων, ψυχολογικά δεν είναι εύκολο να το διαχειριστεί ο κάθε οπαδός. Του οποίου η «δουλειά» πάντα θα είναι να πιέζει για περισσότερες, καλύτερες και ακριβότερες μεταγραφές.

Ο ίδιος ο Παναθηναϊκός απέδειξε την περασμένη σεζόν πως τα μπάτζετ ναι μεν εξυπηρετούν ευκολότερα το σκοπό και τον στόχο σου, αλλά δεν αποτελούν και εχέγγυο επιτυχίας. Το παν είναι να έχεις την ικανότητα ως κλαμπ να εκμεταλλευτείς με σωστό τρόπο τα διαθέσιμα χρήματα. Να αντιληφθείς το τι χρειάζεσαι, πως θα το «κουμπώσεις» σε αυτό που διαθέτεις, για να γίνεις καλύτερος δίχως να διαταράξεις τα κεκτημένα.

Σε αυτό τον τομέα το περασμένο καλοκαίρι ήταν ευκολότερο για τον Παναθηναϊκό. Ξεκινούσε απ’ το μηδέν, οπότε αν πρόσθετε ένα ακόμη μηδενικό, στη χειρότερη θα έμενε στο ίδιο σημείο. Τώρα όλα είναι διαφορετικά. Η ελπίδα και η εμπιστοσύνη προς τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς και την ομάδα συνολικά, έχουν φέρει μεν ηρεμία σε επίπεδο γκρίνιας που δεν υπάρχει, αλλά και μεγαλύτερες απαιτήσεις για το τελικό αποτέλεσμα. Απόλυτα φυσιολογικό, αλλά είναι μια λεπτομέρεια σημαντική.

Κατά συνέπεια οι επιλογές πρέπει να βελτιώσουν σε όλα τα επίπεδα τον Παναθηναϊκό. Ποιοτικά, ποσοτικά, ηγετικά, τα πάντα. Επιλογές οι οποίες θα έρθουν να «κουμπώσουν» σε κάτι καλό που ήδη έχεις φτιάξει. Χωρίς να το διαταράξουν. Ούτε αγωνιστικά, ούτε σε επίπεδο καθημερινότητας, κλίματος, αποδυτηρίων.

Ξέρουμε, οι περισσότεροι θα βρίζουν με το που το διαβάσουν, αλλά δεν παύει να είναι μια αλήθεια. Δε γίνεται κανείς προπονητής να πει φέρε μου δεξί μπακ (τυχαία η επιλογή θέσης) του 1.000.000, όταν οι στόπερ που «τράβηξαν κουπί» και θα παίζουν δίπλα του, δεν παίρνουν μαζί τόσα χρήματα. Ακόμη κι εσείς στη δική σας δουλειά, δε θα το δεχόσασταν.

Το να σέβεται αυτή τη διαδικασία της ομάδας, της «οικογένειας» ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, είναι εχέγγυο επιτυχίας και κυρίως δική του απόδειξη σεβασμού προς τον ίδιο τον Παναθηναϊκό. Τί πιο εύκολο για κάθε προπονητή, να μη σκεφτεί πως τώρα που είναι… καβάλα στο άλογο, που ο κόσμος φωνάζει το όνομά του και πίνει νερό σε αυτό, θα πρέπει να πάει στον ιδιοκτήτη να του πει «θέλω πέντε παίκτες του 1.500.000 και ίσως πληρώσουμε και ομάδες για αγορά».

Μην πάτε μακριά, το ζήσαμε με τον Στραματσόνι. Ακολούθησε το τράβηγμα της πρίζας και ψάχναμε να βρούμε αν «έσκασε» η προσφυγή απ’ την Κιέβο Βερόνα για τον Εμποκού, αν ανέβασε στο Instagramκάτι για τα χρωστούμενα ο Γουακάσο και πάει λέγοντας. Μέρες που έχουν περάσει, θέλουμε να τις ξεχάσουμε, αλλά έχουν γίνει μάθημα. Δε σημαίνει πως ίσως αύριο-μεθαύριο γίνει κάτι ανάλογο. Απλά είναι σπουδαίο ο πρώτος επαγγελματίας που σκέφτεται το καλό του συλλόγου σε όλα τα επίπεδα, είναι ο προπονητής.

Πάνω απ’ όλα το σκέφτεται ως αγωνιστικό αντίκτυπο που θα έχει το κάθε ευρώ που θα δοθεί, αλλά σε αυτή τη διαδικασία υπάρχουν και τα παρακλάδια των συνεπειών. Θετικών ή αρνητικών. Με τον Γιοβάνοβιτς η ευτυχία για τον Παναθηναϊκό είναι το μέγεθος των θετικών αντίκτυπων κάθε του πράξης.

Η πιο λογική απορία θα ήταν η ακόλουθη: «Κάτσε ρε μεγάλε, δηλαδή να παρακαλάμε να έχουμε παίκτες με λίγα λεφτά;». Όχι βέβαια. Να παρακαλάμε όμως να έχουμε ανθρώπους όπως ο Γιοβάνοβιτς να διαχειρίζονται το όποιο διαθέσιμο μπάτζετ. Τόσο αναφορικά με τις ισορροπίες που ο ίδιος γνωρίζει καλύτερα, όσο και αναφορικά με την υπεραξία που αναζητά να δώσει στην ομάδα. Στοιχείο που δεν είναι θεωρία, αλλά πράξη όπως είδαμε.

Αν σας έλεγαν για παράδειγμα πως ο Ρούμπεν Πέρεθ έχει συμβόλαιο 1.200.000, θα λέγατε πως υπερβάλουν; Μα γιατί, δεν ήταν ο κορυφαίος χαφ του πρωταθλήματος; Αν σας έλεγαν πως ο Χουάνκαρ, κορυφαίο αριστερό μπακ του πρωταθλήματος, έχει συμβόλαιο 700.000, θα τους περνούσατε για τρελούς; Ή μήπως ο Παλάσιος δε θα έπειθε πως παίρνει 1.500.000 ετησίως;

Εκεί ακριβώς είναι η υπεραξία. Δεν την πληρώνεις εσύ για να φέρεις έναν ποδοσφαιριστή, αλλά εντοπίζεις εκεί που υπάρχει κρυμμένη. Ο Γιοβάνοβιτς με τους συνεργάτες του που ασχολούνται με τα μεταγραφικά, είναι ξεκάθαρο πως ψάχνουν τους παίκτες για τους οποίους θα είναι σίγουροι πως όχι απλά το κάθε ευρώ δε θα πάει χαμένο, αλλά η αγορά θα μοιάζει και με… κλοπή! Κοινώς πληρώνοντας «Χ» ποσό, θα πάρεις παίκτη που θα παίζει για 2 ή και 3 «Χ»!

Δε μιλάμε απλά για την ανεύρεση ενός φορ, δύο χαφ, δύο εξτρέμ και πάει λέγοντας. Είναι μια συνολική μεταγραφική νοοτροπία. Φιλοσοφία που ο Παναθηναϊκός ως κλαμπ πρέπει να πάρει ως προίκα απ’ τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Ο Σέρβος δε γίνεται να αποτύχει με τον τρόπο που το «δουλεύει» το θέμα μεταγραφικά. Πάντα τηρουμένων των αναλογιών, καθώς ο απόλυτος βαθμός επιτυχίας στις μεταγραφές δεν επιτυγχάνεται ούτε από ρομπότ.

Πέραν της αγωνιστικής ταυτότητας που ταιριάζει στον Παναθηναϊκό, ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς ακολουθεί το διαχρονικό dna της ομάδας και σε μεταγραφικό επίπεδο. Από τις εποχές που ερχόταν ο Βαζέχα. Από τις εποχές που ο αείμνηστος Γιάννης Κυράστας με παίκτες όπως ο Μίκλαντ, ο Χένρικσεν κτλ, δημιουργούσε την καλύτερη ομάδα της Ελλάδας. Γι’ αυτό ο Σέρβος είναι πραγματικό… λαχείο για το Τριφύλλι.